လေပူတွေကို မှုတ်ထုတ်ပြီး အချိန်ခဏကြာတဲ့
အထိ ရပ်ကြည့်နေပေမဲ့ ဒီနေရာကလည်း ရစ်ခီအတွက်တော့ နွေးထွေးမှုဆိုတာကို မပေးနိုင်တာသေချာသည်။
အလင်းရောင်ကောင်းကောင်း၀င်ပေမဲ့ ခပ်သင်းသင်းရနေသည့် လတ်ဆတ်တဲ့ရနံ့ကို ရစ်ခီမကြိုက်။ အသစ်ပြောင်းလာတဲ့ တိုက်ခန်းပေမဲ့
အကြာကြီးမနေဖြစ်မှာကိုတော့ ရစ်ခီ သိသည်။
သူဟာ ဘယ်တုန်းကမှ သံယောဇဥ်တွယ်ရမှာတွေကို မကြိုက်ခဲ့ဘူး မလား။ ရစ်ခီဟာ
ကျန်နေခဲ့ရမှာကိုကြောက်လို့ အရာအားလုံးကို
အရင်ချန်ပစ်ခဲ့သူ။ ဘယ်သူကမှ သူ့ကို မဆွဲထားခဲ့သလို၊ ဘယ်အရာကိုမှလည်း ဆွဲထားခွင့်မပြုခဲ့။
သစ်သားတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့ ကြုံသလိုချထားတဲ့ ပစ္စည်းတွေက ဧည့်ခန်းထဲ ပြန့်ကြဲစွာ။
တစ်ယောက်တည်းနေဖို့ သင့်တော်တဲ့ အခန်းလေးဆိုပေမဲ့ ဒီလိုပစ္စည်းတွေနေရာမချထားခင်မှာတော့
ကျဥ်းနေသယောင်ယောင်။
နည်းနည်းလေး အသက်ရှုချောင်သွားဖို့
မျှော်လင့်ရင်း။ ရစ်ခီသည် မသိစိတ်က
လိုက်ကာစကို ဆွဲဖွင့်မိသည်။
ပစ္စည်းတွေလို့ဆိုရအောင်လည်း
သိပ်ပြီးများများစားစားမရှိ။ ပန်းချီပစ္စည်းတွေကို အဆင်ပြေလောက်မယ့်နေရာမှာ ထားပြီး
ဘယ်လောက်မှမရှိသည့် အ၀တ်အစားတွေကို အိပ်ခန်းထဲက အသင့်ရှိသည့် ဗီရိုထဲပဲ
ကြုံသလိုထည့်လိုက်သည်။ အရင်အိမ်ငှားက
သန့်ရှင်းရေးသေချာလုပ်ပေးသွားသည်လားတော့
မပြောတတ် ဖုန်တွေ တစ်စက်မှမရှိ။
စိတ်ထဲ အထူးတလည် ကျေးဇူးတင်မိတာမျိုးတော့
မဖြစ်မိ။အချိန်တွေကုန်အောင် ဧည့်ခန်းထဲမှာ
ခဏလောက်ထိုင်နေမိသည်။ပြတင်းပေါက်အပြင်ကနေ လှမ်းမြင်နေရသည့် လူတွေလှုပ်ရှားသွားလာပုံကိုကြည့်ရင်း အချိန်တွေဟာ တစ်စက္ကန့်ကနေ
တစ်မိနစ် တစ်နာရီ နှစ်နာရီ။ အပြင်ဘက်မှာ
လူအသွားအလာက ကျဲသွားသည်။
ပတ်၀န်းကျင်ကလည်း တိတ်ဆိတ်လျက်။
ထိုအချိန်မှသာ ရစ်ခီသည် ထ သွားဖြစ်သည်။
အလျဥ်းသင့်သလို အပေါ်ထပ်အင်္ကျီတစ်ခုကို
ဆွဲ၀တ်ကာ နေ့လည်က တွေ့ခဲ့သည့်
လမ်းထိပ်က ၂၄နာရီဖွင့်သည့်
စတိုးကို သွားဖို့ ရည်ရွယ်လိုက်သည်။
