<It's just fan fiction>!
လက်လှမ်းမှီသည့် ဘူးထဲက ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ကို ပါးစပ်နားတေ့ကာ မီးမြှိုက်လိုက်သည်။
ခပ်ပြင်းပြင်းရနံ့က အကြောတွေထဲထိ စီးဆင်းသွားသလို ခံစားချက်။
ဘေစင်ပေါ်မှာတင်ထားသည့် မုတ်ဆိတ်ရိတ်တံထဲက ဓါးပါးလေးကို ဆွဲယူကာ လက်ကောက်၀တ်ကို
ခြစ်ချတော့ ပူနွေးနွေးအရည်တွေက တစ်စက်ချင်း။ ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံလည်းမဟုတ်တော့
ဒဏ်ရာအတိမ်အနက်က အန္တရာယ်ရှိသည့်
အဆင့်မရောက်မှန်း သိသည်။
မှန်ထဲမှာ မြင်လိုက်ရသည့် ပုံရိပ်က လူတစ်ယောက်လို့တောင် မဆိုနိုင်။ မျက်တွင်းဟောက်ပက်
ဖြစ်နေတာကို မသိသာစေဖို့ မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ သို့သော် ဒီပုံက ဒီပုံအတိုင်း။ နဂိုထက်ပို
ချိုင့်၀င်နေ သည့် ပါးနေရာကို ဖောင်းသွားအောင်
လုပ်တော့လည်း အရင်လို ပြည့်ပြည့်လေးဖြစ်မလာ။ခြောက်ကပ်နေသည့် နှုတ်ခမ်းသားတွေကို
စိုသွားအောင် လျှာနဲ့ သပ်လိုက်ပေမဲ့
အာခေါင်ခြောက်သွားတာပဲအဖတ်တင်သည်။
ကြုံရာမရသည့်အဆုံး ဓါးပါးလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ခြစ်ချပစ်သည်။ခပ်ရဲရဲသွေးတွေသည်
သူ့နှုတ်ခမ်းသားတွေကို နီရဲရဲခပ်စိုစိုလေးဖြစ်စေသည်။
သို့သော်ရုပ်ထွက်မလှသည့် ပုံရိပ်ဖြစ်နေတော့
လက်ကောက်၀တ်ကိုသာ ဓါတ်ပုံရိုက်ပြီး
ပို့ပေးလိုက်သည်။ ဒီပုံမြင်ရင် သူ့ဆီလာလိမ့်မည်။
သူသေသွားမှာကြောက်သည့်အတွက် သူဆီကို ဘယ်လိုအခြေအနေမျိုးမဆို ပစ်ပြီးလာလိမ့်မည်။ ဆရာ၀န်တစ်ယောက် တာ၀န်တွေကို ပစ်ပြီး၊သတို့သားတစ်ယောက်ထမ်းဆောင်ရမည့်
၀တ္တရားတွေကို လျစ်လျူရှုပြီး...အားလုံးပြောနေကျ မင်းနဲ့ သူက မတန်ဘူး ဆိုသည့် စကားတွေက
မမှန်ကြောင်းကို သူဆီလာပြီး သက်သေပြလိမ့်မည်။သူလုပ်ရမှာက ဂယူဗင်း အကြောင်းတွေးပြီး
ဒီမှာငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်စောင့်ရုံနေဖြစ်သည်။
လက်ကျန်အိတ်ထဲက အမှုန့်တွေကို စားပွဲပေါ်
ဖြန့်ကာ ရှုသွင်းတော့ အာရုံကြောတွေကို ပွင့်သွားပြီးလန်းဆန်းလာစေသည်။ခန္ဓာကိုယ်ထက်ရှိ
ဒဏ်ရာတွေက နာကျင်မှုပျောက်သွားပြီး
ဂယူဗင်းက သူဘေးမှာရှိနေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ပျော်ရွှင်နေသည့်စိတ်လေးကိုထိန်းမရလို့
လက်သည်းစတွေကို ကိုက်ပစ်၏။သွေးဆို့နေသည့် လက်ထိပ်လေးတွေကို ကြည့်နေရင်း ဒီထက်ပို
ခပ်ပြင်းပြင်းကိုက်ချပစ်ပြီး မျက်လုံးမှိတ်ကာ ခံစားသည်။ နည်းနည်းလေးကြာရင် ဂယူဗင်းက...
.
.
"ရောက်ရင် ဖုန်းဆက်လို့ပြောထားတယ်လေ
အပြင်မှာရပ်စောင့်မနေနဲ့"
