Ik mis mezelf, net zoals ik jou mis (Dutch)

Hoofdstuk 23

Mijn leven stond niet stil, dat is een ding wat duidelijk was. Mace was in zijn gedrag compleet gedraaid en ondanks dat hij mocht verzinnen wat we wilde gaan doen, nam hij mij overal in mee. Wat vond ik leuk, wat vond ik niet leuk? Hij wilde wat er laatst gebeurt was proberen te vergeten, om het vandaag compleet anders te gaan doen.

Ik had met Jessie afgesproken om het gedoe rondom Mace op een laag pitje te zetten en ons te focussen op de vriendschap die steeds meer groeide. Voor Jessie was het nu ook wel duidelijk wat er speelde bij Mace en voor haar vielen ook alle puzzelstukken op z'n plek. Er was een andere tactiek of techniek nodig om niet te veel in het verleden te blijven hangen, maar om juist met de stroming van het moment mee te varen.

Ik had de rest van de dagen gewoon op kantoor gewerkt, thuiswerken was niet meer nodig. We hadden allebei afgesproken om het luchtig te houden, zodat het niet met het uur zwaarder zou worden op het werk. De focus moest erbij blijven, het was een erg drukke periode en de telefoontjes vlogen ons om de oren.

'Wat gaan jullie vanavond nou doen?' Ik begon te lachen. 'Ik mocht in alles meedenken, behalve in de beslissing. Dat is voor mij ook nog een verrassing.' Ik hoorde mijn moeder mompelen aan de andere kant van de lijn. 'Hopelijk blijft het vanavond wel gezellig.' Ja mam, dat hoopte ik ook. Kort daarna hingen we op.

Ik had mezelf in een korte tijd klaargemaakt, probeerde mijn zenuwen onder controle te krijgen en keek in de spiegel naar mijn outfit. Ik had gepakt waar ik mij goed bij voelde en niet iets waar ik steeds aan moest hijsen of trekken. Er was geen dresscode vermeld door hem.

Niet veel later stond hij aan mijn voordeur en met trillende handen opende ik de deur. Het was lang geleden dat ik met trillende handen voor iemand stond, dus wist ik dat dat een goed teken was.

Daar stond hij, Mace, met een grote bos rozen in zijn hand. Mijn mond viel open en ik moest de prikkende tranen bedwingen.

'Mace...' Mompelde ik. Hij legde een vinger op zijn lippen om aan te geven dat ik stil moest zijn. Ik trok de deur verder open en liet hem binnen. Waarschijnlijk wilde hij iets zeggen.

Ik sloot de deur achter mij en ging er tegen aan staan. Ik zag dat hij zijn woorden moest zoeken en ik gaf hem de tijd.

'Lieve Lucy...' Even liet hij zijn ogen door de gang glijden. 'Ik vind het vervelend dat onze start zo moeizaam is verlopen, terwijl wij, zoals jij zegt, twee gebroken zielen zijn. Ik weet dat een bos rozen niet alles goedmaakt, maar ik wilde dit geven als dank. Dank voor je begrip naar mij.'

Hij overhandigde de rozen en ik kon mezelf niet meer tegenhouden. De tranen waar ik al die tijd tegen gevochten had, kwamen nu. Niet de irritatie tranen, of boze tranen, maar tranen van geraakt worden, diep van binnen.

Mace schrok van mijn reactie en pakte mijn hand vast. 'Heb ik iets verkeerds gezegd?' Zijn stem trilde. Ik schudde snel mijn hoofd en veegde een paar tranen weg. Wat een heerlijke timing dit.

'Het is lang geleden dat ik zo'n mooie bos rozen heb gekregen, dank je wel daarvoor. Ik worstel zelf ook nog met een aantal dingen en door jou ben ik die ook weer onder ogen gekomen. Normaal huil ik niet zo snel.' Ik moest lachen en huilen tegelijk.

Hij pakte de rozen uit mijn hand, legde ze langs ons neer en sloeg zijn armen om mij heen. Ik legde mijn kin op zijn schouder en probeerde met zijn ademhaling mee te gaan. Zijn handen wreven over mijn rug. Ik wreef niet, ik hield hem vast alsof ik hem nooit meer los wilde laten.

Na een poosje liet ik hem los en pakte ik de bos rozen. 'Ik zal ze even snel in wat water zetten, zodat we daarna kunnen vertrekken.'

Ik pakte een groot glas en zette de stelen in het water. Een vaas zoeken en ze netjes afsnijden kwam later wel.

'Wat heb jij een leuk appartement.' Hij wees om zich heen. 'Alle foto's, spreuken aan de muur, niet zulke standaard spreuken, maar net anders. Het is geen standaard magazine appartement.' Ik knikte. 'Dat wilde ik ook niet, ik wilde een appartement waar als je binnen komt, dat je ziet dat ik er woon. Dat het 'Lucy' uitstraalt.' Hij was nog nooit bij mij binnen geweest en zelfs daar was ik zenuwachtig over.

Hij liep naar mij toe en legde allebei zijn handen op zijn schouders. Mijn tranen waren inmiddels gedroogd en na een goede hap adem, kwam ik weer tot rust.

Ik glimlachte naar hem en had verwacht dat hij nog iets wilde zeggen, tot zijn handen zich verplaatste richting mijn gezicht. Hij legde zijn voorhoofd tegen de mijne en ik proefde de tandpasta die hij had gebruikt tegen mijn lippen.

Onze neuzen drukte tegen elkaar aan, onze lippen waren nog maar millimeters van elkaar verwijderd en binnen een paar seconden was mijn hartslag onregelmatig.

Ik zuchtte zacht tegen zijn lippen, keek hem in zijn ogen en zonder erbij na te denken, drukte hij zijn lippen tegen de mijne. Zijn lippen waren warm, een beetje vochtig. Ik greep zacht naar de haren, die niet in de gel waren gezet. Hij duwde mij zacht tegen het aanrecht aan en dit keer was het geen agressie, maar een zoen waar ik waarschijnlijk over een paar maanden nog aan zou denken.

Het was even alsof het verdriet er niet was, de veilige grens waar we ons achter schuil hielden was verdwenen. Dit was dichterbij komen, dit was alle last die op de schouders lag, van je af laten glijden.

Ik stribbelde niet tegen, mijn intuïtie van binnen stribbelde niet tegen en ik voelde geen schuld.

Het was ritmisch, warm en honger. Geen seksuele honger, maar honger om geliefd te worden en zijn.

'Wow.' Was het eerste wat ik uit bracht toen ik even terug trok. Er waren geen verdovende middelen in het spel, zoals alcohol, dit waren zijn lippen.

'Ik weet dat we hebben afgesproken om te kijken waar het uitkomt, maar dit moest ik even doen.' En daar was die grijns, zoals ik Mace leerde kennen. Ergens deed mij dat enorm goed en ik begon te lachen.

'Ik denk dat we nu echt moeten gaan, anders zijn we te laat.' Hij knipoogde. De energie die tussen ons hing was compleet veranderd en ik hoopte met heel mijn hart dat dit de hele avond zou duren.

Ik pakte mijn jas en tas, keek nog een laatste keer in de spiegel en pakte mijn sleutels.

'Je ziet er super uit hoor, maak je niet druk.' Glimlachend stak ik mijn middelvinger naar hem op en draaide ik mijn voordeur op slot, in de hoop dat die herinnering nooit weg zou gaan.

'Kan je mij echt geen hint geven?' Hij dacht even na en opende zijn autodeur voor mij. Met grote verbazing zag ik dat de deuk helemaal netjes weg was gewerkt.

'Het enige wat jij mag weten, is dat daar hele goede champagne word geschonken. Daar zal je vast blij van worden.'

Hij had gelijk. 'Het is een goede zenuwenkiller, laat grenzen vervagen.' Mompelde ik. Hij stemde daar mee in en zocht de juiste muziek om tijdens de rit af te laten spelen.

'Het zal iets zijn wat je totaal niet verwacht, maar geloof mij, dit ga je leuk vinden.'