Ik mis mezelf, net zoals ik jou mis (Dutch)

Hoofdstuk 31

Dit hoofdstuk is vanuit Mace zijn point of view geschreven

Mace

Verbijsterd bleef ik achter. Ik voelde mijn vingers niet meer en mijn hart klopte in mijn keel. Amy keek mij vragend aan en ik schudde mijn hoofd. Ik wilde voor een seconde geen vragen, want Amy kon nogal wat vragen stellen. Ik voelde schuld, medelijden en onzekerheid. Schuld omdat ik haar zo lang liet wachten en haar geen blik waardig gunde, medelijden omdat ik wist hoe gebroken ze was en onzekerheid, omdat ik mezelf niet onder controle had. Ik had mezelf wel onder controle, totdat ik Lucy ontmoette. Sindsdien is mijn 'zekere' fundering ingezakt en had het plaatsgemaakt voor onzekerheid. Zij liet mij wankelen, op een positieve manier. Haar mooie rode haren, haar vuurspuwende ogen, haar tanden die zichtbaar waren als ze lachte en de rilling die ik veroorzaakte als ik haar aanraakte. Elke keer als ik haar aanraakte, was het alsof mijn vingers in brand stonden. Ze was pittig, kende geen grens qua uitspraken en hoe ingetogen ze ook over kon komen, binnen haar zat een vuur die niet te temmen was.

'Nou, broertje. Vertel eens op, wat heb je nou weer uitgevreten? Ze leek nogal overstuur.' Ik schonk voor mezelf een glas whisky in, bood mijn zus er een aan, maar die sloeg ze af. 'Wil je iets anders?' Ze knikte, liep zelf naar de koelkast en schonk voor haarzelf een glas wijn. 'Als ik het jou laat doen, wijk je van het onderwerp af.' Mompelde ze.

Ik liet een diepe zucht en wreef even over mijn gezicht. Lucy was een wervelwind, een aardverschuiving die ik niet aan zag komen. Die ene nacht toen ik haar voor het eerst tegen kwam, hoe grappig en raar ze tegelijk deed, haar grote boze ogen, hoe haar lippen proefde, ik kon het de dag erna maar niet vergeten. Ik kon wel begrijpen dat ze haar thee liet vallen toen we elkaar zagen op kantoor.

'Ik had haar zaterdag meegenomen op date naar een tentoonstelling, iets wat te maken heeft met spiritualiteit, planeten, sterrenbeelden. Ik proefde ergens dat zij daar wel van hield en wilde iets heel anders doen dan een bioscoop of terras.' Amy knikte, kwam terug op de bank zitten en keek mij nieuwsgierig aan.

'Ik had van te voren een bos rozen meegenomen, als dank voor haar begrip. Het was een fijne avond, een om niet te vergeten. Eindstand had ik alleen laten weten dat ik veilig thuis was en haar heel het weekend niks laten weten.' Ik zuchtte. 'Ik werd door mijn baas gedwongen om een ochtend op een andere afdeling te werken en daar ontmoette ik Olivia. Ik merkte dat ze steeds dichter in de buurt wilde komen en voelde mij daar niet prettig bij. Eindstand hadden wij met z'n allen vergadering en durfde ik Lucy niet aan te kijken, omdat ik bang was wat zij ervan zou denken. Eindstand was ze heel boos geworden en wilde ze niet meer samenwerken.'

Ze keek mij vragend aan. 'Ik kan begrijpen dat ze boos was, dat je haar geen bericht had gestuurd. Ergens kan ik het ook wel begrijpen van de vergadering, maar wat is er dan nog meer gebeurt?' Ik haalde mijn schouders op. 'Olivia is nogal een handtastelijk persoon. In de vergaderruimte had ze mij meerdere keren aangeraakt, kwam ze heel dichtbij staan, lachte ze hard om mijn grapjes. Ik wist zeker dat ze dat had gezien, want toen Olivia papieren op kwam halen in ons kantoor, raakte ze mij expres nog een keer aan.' Bij Amy begon het allemaal wat in te dalen.

'Aha, nu begin ik het wat beter te begrijpen. Ik snap wel dat Lucy boos is geworden, ook al hadden jullie nog geen label.'

Ik nam een slok van de ingeschonken whisky en voelde het branden in mijn slokpijp. Ik kneep mijn ogen even dicht en likte mijn lippen. Ik was goed in dingen verknallen.

Amy legde haar hand op mijn schouder, kneep er zacht in en nam een slok van haar glas wijn. Ik zag dat ze dat op een hele andere manier deed, dan dat Lucy zou doen. Het feit dat het mij opviel, zei genoeg.

Hoe ze afgelopen weekend onder mij lag te trillen, uit zenuwen en opgewonden gevoelens, het was prachtig om te zien. Hoe haar volle borsten voelde, hoe ze bewogen onder mijn aanraking. Hoe haar vingers de lijnen in mijn gezicht volgde, hoe haar lippen zich hongerig op de mijne drukte. Het voelde allemaal zo intens en overweldigend, dat seks op dat moment niet juist was geweest.

Ik wilde meer, ik wilde haar naakte huid verkennen. Ik wilde haar haren vastgrijpen, haar naar mij toetrekken, rode en blauwe plekken achterlaten. Ik was ook machteloos en zocht mijn macht in dat soort spelletjes.

'Ik denk dat jij beter een keer achter je oren kan krabben, want zo rennen alle vrouwen weg. Ik weet dat ze een collega is, maar wat kan er fout gaan? Je had zoveel sollicitatiegesprekken, bijna elk bedrijf wilde met jou in zee. Werkt dit eventueel niet, dan weet ik zeker dat je zo iets anders heb gevonden.' Het was fijn om dit met Amy te bespreken, maar soms miste ik mijn oudere broer, die er nooit was.

'Dat snap ik en dat weet ik ook. Alleen Lucy is de enige die voor het eerst zo dichtbij komt sinds...' Ik kon haar naam niet uitspreken, het voelde als bedrog.

'Als Valeria, ik weet het.' Ze sloeg haar armen om mij heen en ik moest de prikkende tranen bedwingen. 'Luister Mace, Valeria had niet anders gewild dan dat je verder zou zijn gegaan. We hebben allemaal gezien dat je juist op andere types dan Valeria bent afgestapt en dat is niet raar. Lucy komt nou eenmaal dichtbij, omdat ze jou weet te raken. Hoe iets waardevols kan opbloeien als je weer echte liefde kan voelen. In plaats van vrouwen die geen inhoud hebben, omdat het makkelijk is om daarin te verdrinken.' Ouch, ook Amy legde haar vinger op de zere plek.

Lucy gaf tegengas, kon haar eigen tekortkomingen onder ogen komen en wist soms ook niet waar ze mee bezig was. Het friemelen aan haar vingers, tot het af en toe wegkijken als het voor haar ook te veel werd. Hoe het bloed door mijn lichaam raasde als ik dichtbij haar kwam, tot hoe ik het bloed onder haar nagels vandaan kon toveren. Er was maar een kleine aanraking of een bepaalde blik nodig om mij op scherp te zetten en dat deed mij ook laten wankelen.

'Je hebt gelijk.' Ik nam nog een slok, naar een paar seconde nog een slok en wist totaal niet hoe ik dit aan moest pakken.

Ik had geen foto's van Valeria in huis, omdat ik er niet elke dag aan herinnerd wilde worden. Ik wilde doorleven, de littekens laten helen en uiteindelijk een andere vrouw tegenkomen die mij wist te raken. Zo liep ik al jaren rond en ergens was ik een klein beetje bang dat ik haar nu tegen was gekomen. Het was jarenlang een droom, een hoop. Dromen en hopen op waren vaak dingen die averechts uitpakte, maar dit keer kon het misschien anders.

'Nodig haar uit om een keer te komen eten, dan leer ik haar ook beter kennen. Ik ben hier tenslotte nog een week.' Amy grijnsde. 'Je hoeft haar niet te keuren, dat wil ik niet.' Mompelde ik.

'Ik ga haar niet keuren, ik denk juist door alle verhalen die je vertelt hebt, dat ze wel bij je past. Oké, dat is misschien een beetje keuren, maar ik ben tenslotte je zus!'

Ik gaf haar een knuffel en begroef mijn gezicht in haar arm, wat als thuis voelde. Twee gebroken zielen, dat waren Lucy en ik.