Ik mis mezelf, net zoals ik jou mis (Dutch)

Hoofdstuk 12

 Ik had inmiddels mijn vijfde glas wijn besteld en stond ergens in de hoek. De muziek was goed, iedereen had al een paar drankjes in hun systeem zitten, de avond was nog maar net begonnen. Ik nipte van mijn glas, om niet al te snel dronken te worden. Allerlei zenuwen raasden door mijn lichaam, met betrekking op wat Jessie tegen mij zei. Misschien moest ik het nu wel eens aan gaan. Deze week voelde meer dan een week, alsof ik al weken hem uit de weg ging, weken hem niet wilde zien. Tenslotte was het uiteindelijk maar een week en dat baarde mij zorgen. Ik friemelde uit onrust weer met mijn vingers en liet mijn voeten rusten, tewijl ik op het laatste stukje van het podium zat. Ik hoorde collega's hard lachen, stampen met hun voeten en elkaar vastpakken.

'Je lijkt wel depressief om hier alleen te zitten.' Ik hoorde Mace zijn stem en haalde mijn schouders op. 'Het is ook niet dat ik hier heel graag ben, daarom zit ik hier met mijn vijfde glas wijn.' Ik hield mijn glas omhoog, zette hem aan mijn lippen en dronk het ineen keer leeg. 'Ben ik nu een onaantrekkelijke vrouw? Een vrouw die al vijf glazen wijn heeft gedronken, plus shotjes?' Ergens klonk ik onzeker, tot ik begon te lachen. Ik voelde de warmte naar mijn wangen stijgen.
'Ik heb je nu al meer zien lachen dan heel deze week.' Ik zag dat hij een glas champagne in zijn hand had, rukte het eruit en dronk hem op. 'Met wat promillages in mijn bloed ben ik een stuk losser, zie je dat?'
Ik stond op om mijn heupen te laten bewegen, maar mijn ogen draaide in mijn oogkassen. Ik kreeg de alcohol even niet meer gereguleerd en pakte Mace vast. Mijn hersenen wilde wel, maar mijn lichaam niet meer.
'Pak mij vast.' Zijn stem was luid en duidelijk boven de muziek en ik pakte hem vast. 'Ik ben niet dronken, alleen de hakken doen pijn.' Klonk ik onschuldig.
'Dat maakt niet uit, hoe voel je je nu?' Ik haalde mijn schouders op en trok hem mee naar de bar. 'Ik dacht dat jij compleet op mij afgeknapt was, dus dat was niet mijn bedoeling.'
Ik pakte zijn hand vast en verwikkelde mijn vingers in die van hem. 'Ik vond je een beetje eng, nog steeds eigenlijk wel. Ik weet niet of dat weg gaat.' Zei ik lachend.

Hij schudde zijn hoofd en bestelde een paar shotjes, niet te veel. We stonden als twee nette collega's langs elkaar en ik lachte alleen maar om niet al te dronken over te komen, al was ik dat wel. Ik was eigenlijk gewoon bang van hem. We proosten samen en keken elkaar grijnzend aan. Hij had een glinstering in zijn ogen die ik niet kon plaatsen en ik kreeg in mijn onderbuik het gevoel, om uit te zoeken waar het vandaan kwam. Hij nam een paar passen naar mij toen en legde zijn hand op mijn rug. Paniek veroverde mijn lichaam en geschrokken keek ik hem aan.

Zijn ogen schoten alle kanten, alsof hij ook te veel gedronken had, op om zijn controle te behouden en ik deinsde dit keer niet achteruit.
'Ik zal proberen om niet al te eng over te komen. Ook zal ik geen rare uitspraken meer doen. Dat neemt niet weg dat ik je nog steeds een keer zou willen zoenen.' Hij fluisterde net hard genoeg om hem te kunnen horen. Zijn parfumgeur was sterk, iets wat mij bij bleef.

Ik trok hem mee naar een afgelegen plek, waar andere collega's ons amper konden zien. Ik wilde maandag niet geconfronteerd worden met wat ze hadden gezien.
Ik haalde mijn schouders op. 'Klinkt best cliché om een zoen te vragen toch? Net zoals jij laatst deed.' Ik begon hard te lachen en sloeg een hand voor mijn mond. Die laatste shotjes waren een slechte keuze.
'Jij met jouw grote mond...' Ik zag een lichte irritatie in zijn ogen en legde mijn hand op zijn arm. 'Ik mag nu niet zeuren, want ik ben zelf ook goed aangeschoten.' Ik kneep even in zijn arm en sloot mijn ogen. 'Ben jij niet aangeschoten of dronken?' Vroeg ik nieuwsgierig.
'Sinds wat er laatst tussen ons gebeurde, schaamde ik mij een beetje. Ik had die avond erg veel gedronken. Ik wilde er niet over nadenken, tot ik jou weer tegen kwam op het werk. Jij confronteerde mij er elke keer mee. Dat wil ik niet meer.'
Ik begon te lachen, wat gepaard ging met een hik. 'Dat is wel heel eerlijk van je, dat siert je. Ik kon het niet uitstaan dat je zulke rare dingen tegen mij had gezegd, daardoor hield ik enorme afstand. Je bent nogal intimiderend.'
Zijn hand kroop langzaam naar de mijne en ik liet het toe. Het was alsof zijn aanwezigheid steeds meer en meer werd en ik kronkelde even ineen. Zijn intimidatie was zo heftig, dat het ook zo verkeerd voelde dat hij hier langs mij zat.
'Al zou ik die schreeuwerige lippen nog eens willen zoenen, maar dat zei ik net ook al, al is dat tegen de werkregels in.' Mijn adem stokte in mijn keel en ik greep zijn hand hard vast. Ik moest mezelf onder controle krijgen. Het ene duiveltje op mijn schouder sprak iets toe, maar het andere engeltje had iets anders te vertellen, op mijn andere schouder. Ik moest stoppen met drinken, voor altijd, bedacht ik me.

Ik voelde zijn lippen langs mijn oor afglijden. Hij kuste zacht mijn oorschelp en ik voelde zijn warme adem in mijn nek. Met mijn andere hand kneep ik in de zoom van mijn jurk, om mezelf onder controle te houden. Ik schoof mijn benen over elkaar heen en probeerde op mijn ademhaling te letten. De vorige keer was mijn muur zo hoog en nu zo laag, dat ik begon te twijfelen aan mezelf.

'Beloof me dat je nu niet gaat schreeuwen, als ik je nu zou zoenen?'
Ik draaide mijn hoofd en keek hem verbaast aan. Mijn ogen waren groot, vol ongeloof. 'Heb ik hier de kans om te schreeuwen?'
Hij schudde zijn hoofd en legde zijn hand in mijn nek. Hij voelde klam, alsof hij zenuwachtig was. 'Ik beloof dat ik niet zal schreeuwen en ik zal ook niet slaan.' Voordat ik nog iets anders uit kon brengen, drukte hij vol zijn lippen op de mijne.

Ik voelde mezelf heel even tegenstribbelen, tot ik hem langzaam toe liet. Zijn lippen waren zacht en warm, zonder enige agressie. Zijn lippen waren vol, zoals ik ze die ene avond niet helemaal gevoeld en geproefd had. Ik legde mijn hand op zijn borstkas en wreef langzaam over zijn zwarte polo.
Na een paar seconden, gingen onze lippen over in ritme. Ik legde mijn hand in zijn nek, kneep er zacht in en voor ik het verliet een kreun mijn keel, tegen zijn lippen. Het was alsof mijn lichaam geen controle meer had.
Ik liet hem los en sloeg een hand voor mijn mond. 'Mace...' Ik kon zijn naam nog maar net uit brengen. Ik hoopte dat er geen collega naar ons had zitten kijken.

Ik legde een paar vingers op mijn lippen, om te beseffen wat er zojuist gebeurt was. 'Niet slaan.' Hij lachte en keek mij bewonderend aan.

'I-ik moet gaan.' Mijn stem trilde en ik stond op. Ik had hier totaal niet in mee moeten gaan, bedacht ik mezelf.

Waar was Jessie?