Ik mis mezelf, net zoals ik jou mis (Dutch)

Hoofdstuk 5

De zondag was langzaam voorbij gegaan, met meerdere excuus berichten vanuit Jessie voor haar dronken gedrag. Ik had haar al meerdere malen verzekerd dat het geen probleem was, maar ik herkende de anxiety. De belofte om samen nog een keer uit te gaan, stond nog steeds vast en we hadden allebei gezworen niks te zeggen op het werk.
'Engerd' spookte ergens nog door mijn gedachte en soms probeerde ik zijn gedaante nog voor mij te halen. Ik bedacht me dat hij ergens tegen de dertig had moeten zijn en probeerde mij vaag te herinneren of ik geen ring om zijn vinger had kunnen vinden. Ik had ook niet echt een keuze, of zijn lippen drukte hard tegen de mijne. Hoe hard ik ook mijn best deed om gekke gezichten te trekken, boos uit de hoek te komen, het deed hem blijkbaar niks. Iets wat ik best apart vond, want in mijn ogen had elke vent zijn rug omgedraaid en was weggelopen.
Ik betrapte mezelf erop dat ik op mijn lip beet en schudde de gedachte van mij af. Mijn brein was ziek.
Ik stapte uit de auto om het kantoor binnen te lopen, in de hoop dat het al bekend was wie mijn nieuwe collega zou worden. Ik zag Jessie haar auto staan en dankte iets boven mij dat we dit weekend niet met de auto waren gegaan.
Snel liep ik de lift in en zocht naar mijn pasje. Een nieuwe dag vol rekeningen en verzekeringen, bedacht ik mezelf. Ik keek in de kamer van Willem, maar zag dat hij nog niet aanwezig was. Ik zette mijn laptop op het bureau en liep zoals bijna elke ochtend, naar het koffie automaat om een kop thee te zetten.
'Ik heb er nog steeds een kater van, die worden echt erger als je ouder wordt.' Mompelde Jessie. 'Ik had ook echt knallende hoofdpijn hoor, gelukkig geen misselijkheid.' Verzekerde ik haar. 'Ik heb toch meerdere malen boven het toilet gehangen, de volgende keer houd ik het bij een drankje. Ik ben weer terug naar fabrieksinstellingen.'
We begonnen allebei hard te lachen. 'Bedankt voor je idee, het was fijn om even de deur uit te zijn.' Ze knikte. 'Ondanks mijn dronken hoofd heb je het volgens mij wel leuk gehad, op 'engerd' na dan.' Ze knipoogde en ik maakte een kokhalsbeweging.
'Trouwens, jouw nieuwe collega start vandaag. Ik heb ergens vaag in de mail voorbij zien komen dat zijn naam Mace is, helaas een mannelijke collega.' Ik versperde mijn ogen en probeerde mijn mond niet open te laten vallen.
'Jouw tactiek om niet meer in de aura van een man te komen, mislukt nu een klein beetje. Laat het weten als je iets nodig hebt.' Ze gaf een schouder klopje en ik stond verbijsterd toe te kijken hoe ze weg liep. Trut.
Ik liep naar mijn postvak om mijn to-do lijst eruit te halen, plus nog een stapel andere papieren. Het was half negen in de ochtend en bibberig liep ik met mijn kop thee terug naar mijn kantoor.
Zonder erbij na te denken zwaaide ik de deur open en voor ik het wist lag mijn kop thee over de vloer uit schrik.

'Jezus Lucy, gaat het?' Willem's woorden kwamen half binnen en ik moest moeite doen om niet om te vallen. Ik voelde een paniekaanval op komen en kneep harder in de papieren in mijn hand. Het bloed steeg naar mijn wangen en Willem kwam bezorgd op mij af lopen. 'Moet ik een ambulance bellen? Lucy, zeg alsjeblieft iets.'
'N-nee, het gaat.' Ik keek naar de plas van kokend hete thee op de vloer, naar mijn 'nieuwe' collega.
'Mace?' Kon ik nog maar net half vragend uitbrengen. Willem was de ruimte uitgevlucht om een schoonmaker te gaan halen en ik hield mezelf vast aan de klink van de deur.
'Lucy?' Het kwam er schor, half grijnzend uit en ik had het gevoel alsof ik elk moment over kon gaan geven.
Mijn gedachten schoten alle kanten op en dacht terug aan vorige nacht, wat een afgrijselijke maandag ochtend was dit.
'Kennen jullie elkaar?' Vroeg Willem verbaast toen hij terug de ruimte in kwam gelopen. 'Eh, een soort van. We hebben elkaar een keer ontmoet tijdens het uitgaan, meer niet.' Bracht Mace uit en Willem keek mij verbaast aan.
'Sorry voor mijn gedrag, ik werd even niet goed.' Verklaarde ik aan Willem en hij keek mij bedenkelijk aan. 'Ik ben dit weekend niet zo lekker geweest, daar zal het vast mee te maken hebben.' Ik probeerde deze ongemakkelijke situatie te sussen.
Willem snoof een keer en een schoonmaakster kwam gestrest de kamer binnen lopen, dweilde de vloer en schoot als een spichtig dier de ruimte uit. Ik had medelijden.
'Nou, oké het zal wel. Lucy dit is je nieuwe collega Mace, het zou fijn zijn als jij hem een beetje wegwijs maakt, zodat jullie taken kunnen verdelen. Vanaf volgende week werk jij weer op de dagen waarvoor je bent aangenomen en kan Mace de rest van het werk oppakken. Komen jullie ergens niet uit kom dan naar mij of Jessie, zij kan jullie ook begeleiden. Ik hoop dat jullie een fijne samenwerking kunnen hebben. Maak het hem niet te moeilijk.'
Ik kon alleen maar knikken en Willem draafde de ruimte uit. Het was alsof het universum mij aan het testen was.
Mace kwam op mij afgelopen en stak zijn hand uit. 'Dit lijkt mij een stuk beter dan een schop tegen mijn scheenbeen aan.' Hij lachte een beetje en met moeite stak ik ook mijn hand uit. 'Dat is nooit gebeurt. Mijn naam is Lucy, prettig kennismaken.' Dit mocht mijn baan niet gaan kosten.
'Nou, dat lieg je, maar dat zullen de zenuwen wel zijn. Je hoeft je niet te schamen, ik heb nog vaak gedacht aan onze kus.'
Mijn maag kantelde een beetje en ik liep snel naar mijn bureau. Hoe kon ik dit ooit verwerken?
'Schreeuw je trouwens ook zo op je werk? Zijn ze hier bang van je?' Ik kneep in de zoom van mijn blouse om mezelf tegen te houden.
'Jij bent echt een eikel, kunnen we het gewoon professioneel houden?' Hij kroop ook achter zijn bureau en keek mij geamuseerd aan. 'Heb je geen andere vrouwen die je lastig kan vallen? Ik vind het oprecht vervelend dat het universum mij dit aan doet.'
Hij trok een wenkbrauw op. 'Ook nog eens spiritueel, wauw. Ik vond je al apart naar de kakelende kip geluiden, maar dit bevalt wel.'
Ik bedacht me dat ik eigenlijk die avond had moeten blaffen als een hond, dan was dit allemaal niet zo ongemakkelijk geweest.
'Mace, alsjeblieft. Kunnen we het oprecht professioneel houden?' Hij keek mij even bedenkelijk aan. 'Waarom heb je zo'n hekel aan mij?' Vroeg hij.
'Omdat je een vervelende man bent die zomaar vrouwen begint te zoenen en uit menigtes mee trekt, ik weet niet wat jouw ego zo groot maakt? Zijn het de anabolen?'
Hij begon hard te lachen en ik keek hem boos aan. 'Ik ben een man van details, die onschuldige boze blik en die prachtig gestifte lippen hadden iets mysterieus. Misschien waren mijn woorden niet helemaal netjes, maar je hapte ook lekker terug.'
Ik ademde een keer diep in en uit en hoopte dat deze dag zo snel voorbij zou gaan.
'Heb je je inloggegevens al gekregen?' Vroeg ik aan hem. Hij knikte en logde in binnen het systeem. Even vielen mijn ogen op de vlek die mijn thee achter had gelaten en bedacht me dat ik eigenlijk gewoon een kleuter was. Hoezo zou je van een ontmoeting zo overstuur raken, Lucy? Dit was de laatste bevestiging die ik nodig had. Mijn brein was echt ziek.