Ik mis mezelf, net zoals ik jou mis (Dutch)

Hoofdstuk 19

Niet veel later die dag stond ik schaatsen aan mijn voeten te doen en stond Mace langs mij te klungelen met zijn veters. Het laatste wat ik dacht, is dat we zouden gaan schaatsen.

Nadat ik het bericht had verzonden, kwam er nog enigzins een gesprek. We wilde er niet te ver op ingaan, maar vonden het wel een goed idee om iets actiefs te ondernemen. Ergens had ik nu al spijt.

'Is dit jouw defenitie van uitpraten wat er op een eerste afspraak is gebeurt?' Vroeg ik aan hem. Ik had mijn meest warme kleding uit de kast gepakt en het was niet bepaald 'een tweede afspraak waardig'.
Ik wist totaal niet wat ik kon verwachten, omdat de zakelijke toon tijdens onze berichten duidelijk was. Misschien had ik ergens wel blij moeten zijn, want nu kwam er eindelijk duidelijkheid.

Het was voor mij jaren geleden dat ik op schaatsen had gestaan, ik dacht dat ik het mezelf amper kon herinneren.

'Soms kan je dat beter doen tijdens een actief iets, in plaats van thuis op de bank zitten.' Ergens had hij gelijk en ik maakte mij zorgen. Zoveel had ik niet gedronken, ik was duidelijk en ik wilde die avond echt geen seks. Hij had zo vaak de grens opgezocht.

Met domme, lompe stappen probeerde ik achter hem aan te schaatsen. Ik had een rekje nodig, want anders kwam ik niet voorruit. Het was net alsof hij van mij weg wilde schaatsen.

'Luister pik, ik heb geen zin in een schaats afspraak als jij toch maar van mij weg schaatst.' Ik voelde woede opborrelen en schaatste naar de zijkant, om houvast te hebben.

Hij draaide even om en kwam terug richting mij. Ik moest tranen bedwingen, omdat ik heel dit gedoe niet meer wilde. Waarom moest het altijd zo moeizaam gaan?

'Jij wilde praten na gisteravond, wat wil je zeggen dan?' Ik duwde met mijn vinger op zijn borstkas. Zijn heldere blauwe ogen keken mij verbaast aan en ik keek even naar zijn lippen, ze waren nog meer gekleurd dan gister.

'Zeg dan wat ik verkeerd heb gedaan? Is het dat ik ineens naar huis ging?' Ik durfde zijn hand niet vast te pakken, want als hij zijn hand terug zou trekken, zou ik mezelf schamen.

'Je hebt niks verkeerd gedaan Lucy, ik was alleen verbijsterd dat je ineens weg ging.' Aha, eindelijk was hij eerlijk.

Hij pakte mijn hand vast en trok mij mee. Zijn voeten schaatste precies zoals het moest en ik gleed achter hem aan. Ik keek naar zijn voeten en herhaalde zijn bewegingen, om met hem mee te kunnen.

'Ik ging weg, omdat ik wist dat het anders af zou lopen. Als het goed is weet jij dan goed wat ik bedoel.' Ik wilde hem niks prijs geven.

'Hm, dat weet ik niet. Kan je iets specifieker zijn?' Hij grijnsde. Ik gaf hem een stomp op zijn arm en pakte zijn hand steviger vast.

'Als ik was gebleven, dan waren er waarschijnlijk kledingstukken verdwenen her en der. Dat is iets wat ik niet wilde, omdat we onszelf de kans niet hebben gegeven om het verder uit te zoeken. Ik heb een avond met jou gehad, meer weet ik niet.'

En meer eerlijk dan dat kon ik ook niet zijn. Mace triggerde een hoop in mij, en toen hij mij zoende, was dat elke vezel die op springen stond. Ik wist niet of dat zenuwen waren of kriebels.

'En als jij goed geluisterd hebt, weet je ook dat ik niet uit een al te beste relatie kom, dus enig begrip zou wel fijn zijn.'

Hij hoefde niet met alles eens te zijn, of voor alles begrip te hebben, maar onze situatie lag nou eenmaal anders. Ik kon niet meteen op hem springen...

'Oké, oké, je hebt gelijk. Zo ver had ik er nog niet bij nagedacht. Ik weet hoe moeilijk het kan zijn, mijn ex was ook niet de meest aardige.'

Ik haalde mijn schouders op. 'Je wilde er gister ook niks over loslaten, waardoor ik ook niks kan weten. Jij beschermt jezelf door grapjes te maken, door de grens op te zoeken die niet helemaal goed zijn. Je hebt een ontzettende grote mond, net zoals ik.' Ik moest lachen, want ergens leken wij wel op elkaar.

'Mis jij je ex nog wel eens?' Vroeg hij ineens. Hij trok mij steeds sneller mee en ik had moeite om hem bij te houden. Ik moest opletten om niet omver te vallen en iets te breken, dat zou mijn grootste nachtmerrie zijn.

'Missen? Totaal niet. Ik ben het alleen niet gewend om iets wat 'gezond' is op te bouwen en dat ben ik nu uit aan het zoeken.' Ik trok hard aan zijn arm.

'Mis jij je ex dan? Ook al weet ik amper iets over jouw verleden.' Hij stond stil tegenover mij, terwijl er allerlei kinderen langs ons af raasden. Zij waren nog beter dan wij twee bij elkaar.

Ik kon niet praten tijdens het schaatsen en raakte geïrriteerd. 'Zullen we daar wat drinken?' Ik wees naar de kleine bar langs de schaatsbaan.

'Het is zo apart dat jij wel afgeeft op mij, terwijl ik vrij weinig weet over jou. Je wilt er ook totaal niks over loslaten. Dan vraag ik mezelf af wat jij van mij wilt?' En nu had ik eindelijk de moed om het te vragen.

We nipten allebei van onze droge, witte wijn en ik had het gevoel alsof alles al klaar was. Ik wilde eigenlijk niet meer wachten op antwoorden of mijn keuzes te moeten verantwoorden. Een weldenkende man zou begrijpen dat ik op dat moment naar huis was gegaan.

'Mijn ex hield mij aan het lijntje. Ik wilde graag met haar delen, ook de belangrijke momenten. Wat wij gister avond samen hadden, dat heb ik nog nooit gehad. Toen je ineens weg wilde, begon ik te twijfelen.'

Of het gepast was of niet, ik pakte zijn hand vast.

'Mijn ex vluchtte in andere dingen, zoals feestjes, vriendinnen en drank. Ik moest haar elk weekend dronken ophalen, terwijl ik zo graag met haar ergens ging eten, een drankje wilde doen of juist thuis muziek wilde luisteren. Als ze me belde, voelde het ook niet goed om haar daar te laten staan. Een paar vriendinnen had mij al gewaarschuwd dat ze niet de meest makkelijke was.'

We nipten van ons glas en hoorde allerlei kinderen gillen uit enthousiasme. Dit was een hele andere setting als wat ik mijzelf had voorgesteld.

'Waarom zou ze dan moeilijk zijn?' Iedereen had zijn moeilijke kanten. 'Alles moest op haar manier en er was geen ruimte voor de ander. Achteraf bleek dat meerdere exen van haar nog contact hebben proberen te zoeken en dat ze daar ook op in ging. Ik voelde mijzelf niet genoeg. Het voelde alsof ik niet een was met haar energie.'

Ik herkende mijzelf in zijn verhaal. 'Luister Mace, dat is vaak na een relatie. Als iets niet werkte, dan betekende dat ook dat de energie niet hetzelfde was. Hoe we in het begin ook denken dat iets wel zal werken, blijkt dat achteraf vaak niet zo. Dat is verschrikkelijk, maar ook een leerproces.'

We proostte nog een keer, terwijl ons glas halfleeg was. Ik zou totaal niet weten waar ons verhaal naar toe zou gaan...