Ik mis mezelf, net zoals ik jou mis (Dutch)

Hoofdstuk 1

Onrustig stond ik bij de koffie automaat. Ik probeerde een gaap te onderdrukken. Ik stond niet te wachten op koffie, maar op kokend heet water om thee te maken. Misschien was koffie een beter idee geweest, maar mijn haren gaan er al van overeind staan, als ik aan de smaak en geur dacht.
Allerlei collega's raasden mij voorbij, ze hadden geen oog voor wie er langs hen liep. De drukte was om te snijden en eigenlijk waren we allemaal toe aan vakantie.

Het leven was een beetje saai geworden, van kantoor naar huis, slapen en weer terug. Klonk natuurlijk heel dramatisch, maar zo voelde het wel. Geduldig zat ik in mijn 'helingsproces' na allerlei gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Hoe zweverig dat misschien ook klonk, het was hard nodig. Werk, daarnaast weinig verplichtingen en stilte. Soms deed de stilte pijn en sneed het als een mes door mij heen, liet de tranen vloeien en pakte mezelf weer op. Zonder stilte geen vooruitgang, toch?

'Lucy, je thee is al klaar hé?' Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en zag dat mijn thee al bijna zwart was.

'Dank je.' Glimlachte ik vriendelijk. Ik wilde graag terug lopen naar mijn kantoorruimte, maar mijn collega Jessie dacht daar anders over. Ze legde haar hand op mijn arm en ze dwong me met haar ogen om haar aan te kijken.
'Gaat het een beetje met je?' Ze klonk bezorgd, ze was de enige van alle collega's die naar mij omkeek, alsof ze met mij te doen had. Ik probeerde de prikkende tranen te bedwingen achter mijn ogen en haalde diep adem.
'Gewoon een beetje moe, ik slaap de laatste tijd niet zo heel goed.' Ik glimlachte, niet gemeend. Het was alsof helen en moe zijn met elkaar gepaard ging. Denken, voelen, stilstaan bij en niet te veel nadenken over wat er komen zou gaan.

Het voelde allemaal leeg, ik had weinig tot geen vriendinnen. Ja, mijn moeder, haar koesterde ik met heel mijn hart. Ik hoefde maar te bellen en ze was er, zonder haar was ik er waarschijnlijk niet meer geweest.
'Is het geen optie om wat dagen vrij te vragen? Het is tenslotte al even geleden dat je vrij bent geweest.'
Ik kon haar gemeende interesse waarderen. 'Hé, je hoeft je echt niet altijd groot te houden? We zijn allemaal mensen. Ik snap dat je niet altijd open bent over je privé, maar ik weet tenslotte wel wanneer het niet goed met je gaat.'

Ik knikte en keek op de klok achter haar, nog twee uur en het weekend kon beginnen. Ik had de flessen wijn al koud liggen, een goed boek en wat lekkere versnaperingen. Dat was thuiskomen, in mijn eigen appartement.
'Wanneer is het de laatste keer dat je een terras hebt gepakt of juist uit bent geweest?' Ik kon het mezelf niet herinneren, financieel was het ook niet al te breed na de verhuizing.
'Dat ik het niet meer weet,' lachte ik ongemakkelijk.
Ergens hoopte ik dat ze het niet zou vragen... 'Zullen we dit weekend samen de stad in gaan? Ik zorg dat we veilig thuis komen, dan kan jij een losgaan. Ik heb zo'n idee dat jij dat wel kan gebruiken.' Ze knipoogde naar me en ik schudde haar de hand, zonder erbij na te denken.
'Dan hebben we denk ik een deal?' Ik knikte en ze haalde haar telefoon tevoorschijn. 'Ik bericht je vanavond nog even, pak nu je spullen en ga naar huis.'
Jessie was een collega met gedeeltelijke manager functies. Omdat het zo druk op onze afdeling werd, was zij aangewezen om de boel een beetje onder controle te houden. Op zich doet ze dat erg goed, dat moest ik haar meegeven.
Ik bedankte haar en liep terug naar mijn kantoorruimte. Ik werkte in een groot bedrijf wat zich bezig hield met rekeningen die binnen kwamen vanuit tandartspraktijken, controleerde ze, paste aan waar nodig en verzonden ze naar de desbetreffende klant. Wij waren een van de grootste bedrijven binnen het land en de druk nam alleen maar toe.
Net op het moment dat ik wilde vertrekken, klopte Willem op mijn deur. Uit schrik verslikte ik in mijn thee en plofte ik snel terug op mijn stoel.
'Lucy, gaat het?' Ik hoestte nog een keer en knikte. 'Wat kan ik voor je doen Willem?' Vroeg ik met een schorre stem. Hij glimlachte naar me en keek bedenkelijk rond. Tegenover mij stond een leeg bureau, die tot voor kort in gebruik was door een collega, maar wegens druk vertrokken was.
Ik vond de rust heerlijk. Ergens hoopte ik dat er een nieuwe collega zou komen, maar ook weer niet. Was ik dan hypocriet?

'Nou, ik weet natuurlijk dat de werkdruk heel hoog is. Ik heb vandaag een sollicitatiegesprek gehad met iemand die hier goed binnen het bedrijf zou passen. Sinds dat Helena weg is, leek het mij een goed idee om toch weer iemand in dienst te nemen. De werkdruk is erg hoog, dus zouden de taken weer verdeelt kunnen worden.'

Ik liet het even bij me binnen komen. 'Dat lijkt mij een goed idee.' Meer had ik ook niet te zeggen eigenlijk. 'Dan zou jij gewoon weer de dagen vrij zijn, die je hiervoor ook was. Scheelt weer een hoop druk, ik zie het aan je.' Het was al magisch dat Jessie mij naar huis stuurde.
'Wanneer krijg ik te horen of diegene is aangenomen?' Willem keek geruststellend. 'Ik heb dadelijk nog een sollicitatiegesprek, dan ga ik er dit weekend over nadenken. Als ik eruit ben, dan laat ik diegene maandag iets weten en kan wat mij betreft het contract meteen ingaan.'

Terwijl mijn laptop nog open stond, sprongen de aanvragen binnen en even kneep ik in de brug van mijn neus.
'Nou, ga naar huis, Jessie pakt de aanvragen op, ik heb haar net gesproken in de gang. Ik spreek je maandag, fijn weekend.' Ik had nog geen kans om iets terug te zeggen of hij had de deur al achter zich gesloten.

Ik sloot mijn laptop af, pakte alles in en keek nog een keer op mijn telefoon. Ik had afgesproken om vanavond thuis te eten, samen met mijn moeder en zusje.
Snel dook ik nog even het toilet in, en staarde naar mezelf in de spiegel. Mijn rode haren piekte om mijn gezicht, mijn mascara was smoetstig uitgelopen onder mijn ogen en mijn wenkbrauwen waren toe aan een epileerbeurt.
Ik zuchtte een keer diep en dacht aan mijn kledingkast, het zoeken naar kleding voor morgen en een föhn die ik eigenlijk al maanden geleden aan had moeten schaffen. Ik woonde net 4 maanden op mezelf, was voor mijn gevoel nog alle puntjes op de 'i' aan het zetten. Mijn relatie was nog niet zo lang geleden voorbij en mijn weg vinden was niet geheel gemakkelijk.
Ik pakte mijn autosleutels uit mijn tas en dacht aan de APK die er weer aan kwam, maar dat was latere zorg. Eerst maar eens zien of ik het uitgaan niet verleerd was.