Na białym kuniu

7. Książę w czerwonym mustangu

Przez dwa następne tygodnie sprawdzam codziennie, czy Adrenalinowy Ćpun przypadkiem mi nie odpisał, potwierdzając przy tym moje zwycięstwo. Prawie że ciągle to odświeżam aplikację, to rzucam okiem na komentarze i czat prywatny na blogu, ale nic. Facet jakby zapadł się pod ziemię.

W międzyczasie publikuję dwa wpisy o książętach i raz po raz wzdycham nad telefonem, jakbym miała tym wzdychaniem wywołać Artura jak dżina z lampy. Potrzebuję domknięcia tej sytuacji. Niepewność mnie dobija.

– Kochaniutka – mówi w końcu Kornela, kiedy na geografii prawie walę głową w blat na widok kolejnych pytań o migracje ludności z miast na wieś – jesteś uzależniona.

A że mówi to Kornela, cesarzowa instagramowego shitpostu, myślę, że mam poważny powód do niepokoju.

Wreszcie nadchodzi ten historyczny moment i Artur się odzywa. Oczywiście w najbardziej nieodpowiednim momencie: kiedy próbuję zapomnieć o wszelkich stresorach (w formie Adrenalinowych Ćpunów), relaksując się w obłoczkach piany zanurzona w ciepłym blasku świec Rose Scent. Co prawda świece zamiast róży w zapachu przypominają bardziej topiony plastik, ale nie narzekam. Brzdąkam sobie przy tym nawet Riptide na ukulele. Cudowne pozory relaksu, które dają chwilowe złudzenie braku problemów i neurotyczności.

A ten palant ma czelność mi tę parę minut pozorów przerywać!

Ach i jeszcze sposób, w jaki ujmuje całą sytuację! Coś pięknego! Aż prycham. Najchętniej wrzuciłabym teraz ten telefon do wanny, niech tonie razem z nadziejami Adrenalinowego Ćpuna.

„Jutro 21.00. Impreza halloweenowa u Laury. Zdobyłem hasło. Tematyka to Dark Academia, więc odwal jakąś niezłą stylówę. Przyjadę po ciebie. Do zobaczenia:)”

Te suche, krótkie zdania przedstawione w taki sposób, jakby nie podlegały żadnym sprzeciwom! Ta niby-miła analogowa emotka!

Gdyby ten imbecyl był w zasięgu mojego ukulele, oberwałby nim teraz w potylicę. To znaczy najpierw podniosłabym je z łazienkowej posadzki, bo na chwilę je tam postawiłam, żeby go przypadkiem nie utopić.

Co za typ! Nic sobie nie zrobił z wiadomości o mojej wygranej, dosłownie nic! Zupełnie ją zignorował, a teraz wysyła mi wskazówki, jakbym była jego... No może nie niewolnicą, ale wyzyskiwaną korposzczurzycą, która nie potrafi odmówić swojemu szefowi, więc angażuje się w dziwne questy, które ten szaleniec sobie wymyśla.

„You have no power here” - odpisuję, mimo że pewnie zaraz wyskoczy mi z naręczem świeżutkich albo nieco mniej świeżutkich screenów, ale on odpisuje:

„Jeśli pasujesz, to daj znać. Znajdę kogoś innego”

Zatrzymuję przygotowane do konfrontacji i wyzwisk kciuki nad touchpadem. Zaraz, że co? Szykowałam się na wojnę – na zajadłą bitwę, w której walczyłabym całą sobą, bez wahania wczepiając się w jego psychikę pazurami, a on mi tutaj nagle zgrywa Gandhiego, który w najlepsze uprawia sobie pacyfizm, medytując na stołku? Coś mi tutaj nie styka. Czy to jakaś nowa technika manipulacji, korzysta z huśtawki emocjonalnej, czy jak?

„Wiem, dlaczego już się nie przyjaźnicie”, dodaje, a ja marszczę brwi, bo ten człowiek ma stanowczo zbyt dobrą wtykę. Albo umiejętności stalkerskie godne Joe'a Goldberga z „Ty”. Brr, strach pomyśleć, czym mógłby mnie szantażować, gdyby dokopał się do mojego starego GG.

Odkładam telefon na stojący przy wannie taboret, a potem lepię sobie brodę z piany, chyba licząc na to, że razem z nią wstąpi we mnie duch Sokratesa, który powie mi, jak należy w takiej sytuacji postąpić.

Ale i bez filozoficznego szeptu oraz listy „za” i „przeciw” wiem, że mogę podjąć tylko jedną decyzję. Bez względu na to, czy jest ona słuszna, czy nie. Irracjonalną decyzję, bo najchętniej zabiłabym Artura gołymi rękami i bardzo możliwe, że będę jej żałować.