Ve kendimi kaybettim.
Ellerim ve bacaklarım titrerken, konuşmayı deneseydim bunu yapamayacağımı biliyordum. Bileğimden beni tutup sürüklerken, gözümün önüne küçüklüğüm geldi. Şimdi bile bu denli korkuyorken kim bilir ne kadar korkmuştum?
Korkudan nefes alamayacak kadar, hatta kriz geçirecek kadar. Ben hepsini hatırlıyorum :)
Hayır, hiçbir şey bilmiyorsun.
Geldiğimiz yerin yatak odası olduğunu fark ettiğimde, hızla kapıya uzandım ancak bu kaçış hamlem kolumdan çekilmem ve yatağa fırlatılmam ile son buldu.
Bir eli ile boğazımı sıkarken, pis sırıtışıyla karşımda duruyordu. Üzerime doğru eğildi ve pis dudaklarını boynumda gezdirirken konuşmaya başladı.
"Küçükkende böyle titrerdin, hatırladın mı oğlum?" İğrenç sesi midemi bulandırırken ağladığımı fark ettim. Elim komidinin üzerindeki çerçeveye ulaştığında bir an bile tereddüt etmeden kafasına geçirdim. Piç herif.
Anlık acıyla tutuşu gevşediğinde bir kez daha vurup geriye düşmesini sağladım ve ardıma bile bakmadan evden kaçtım. Yolda koşarken ağlıyor, gözyaşlarım hıçkırıklara karışıyordu. Yağmurda sanki bana eşlik etmek istermiş gibi şiddetle yağmaya başladığında, daha çok ağladım.
Bunca zaman ibne dediler, sustum. Dövdüler, sustum ama.. ama buna karşı susamam. Yapmam bir daha olmaz.
Ayaklarımın ağrıyana kadar koştum. Sesim kısılana kadar ağladım. En son ayaklarım beni Mirza'nın evine getirmişti. Ben kurtuluşu onda bulmuştum. O eve gelene kadar kapının önünde oturdum. Dizlerimi kendime çektim, yok olmak istercesine.
Bir süre öyle bekledikten ve düşüncelerimde boğulduktan sonra omzumda hissettiğim el ile irkildim. O şerefsiz yüzünden şuan en ufak bir harekete bile tepki gösteriyordum. Ancak karşımda gördüğüm kişi Mirza değildi. Daha önce görmüş gibiyim ama tanıdığımı sanmıyorum. Boğazımı temizledim ancak tüm çabama rağmen sesim kısık çıktı.
"Siz kimsiniz?" Karşımdaki çocuğun kaşları çatıldı.
"Sen iyi misin?" Sorduğu soru bağırarak ağlama isteğimi uyandırırken yutkundum ve kafa salladım.
"Ben Uzay. Hastanede görmüştüm seni ama etrafına bakma ihtiyacı duymadığın için tanımaman normal." Sesinde iğneleyici ton sinirimi bozsa da tepki vermedim.
"Asil bende. Sonuçta her gün bebekken karıştırıldığımı öğrenmiyorum. Bırak da biraz dalgın olayım değil mi?" İğnelemem onu sinirlendirir sanmıştım ama gülümsedi.
"Aynı ben ha.." Mırıldandığını duymuştum ama duymamış gibi yapmayı tercih ettim.
"Burada ne arıyorsun? Mirza'yı tanıyor musun?"
Mirza'dan bahsetmem ile gerçekliğe dönmüş olacak ki kafasıyla beni onayladı.
"Okuldan arkadaşız."
"Anladım." Mirza ile yanlız kalamayacağımızı anladım ve başka bir yere gitmeye karar verdim. Bahçeden çıkarken arkamdan seslenmesiyle duraksadım.
"Görüşürüz!" Samimi davranışı garipsememe beden oldu ama bende el salladım ve kradan uzaklaştım. Garip bir şekilde olanları unutmama neden olmuştu. Kısa süreliğine.
Çocukların bile terk ettiği bir parka rastladığımda oradaki bir banka oturdum ve mırıldandım.
"Şuan bu parktan tek farkım nefes alıyor olmam.. ironik."
Ertesi güne kadar da o banktan kalkamadım, çünkü gidecek başka yerim yoktu. Özellikle o ev gideceğim son yer bile değildi.
Şimdi ise istemeye istemeye hastaneye yürüyordum. Sokakta kalamazdım ve karışma olasılığımı düşünürsem gitmemek bir seçenek değildi. Ben artık sevilmek istiyorum.
Evet Mirza'm ile oldukça mutluyum ama bahsettiğim sevgi anne sevgisi, baba sevgisi belki bir kardeş sevgisi... Ben bunların hepsine açım ve içimde tekrar bir umudun yeşerdiğini hissedebiliyorum. Sonunda hastaneye vardığımda, son gelen kişi olduğumun farkındalığıyla utandım.
Benimde geldiğimi gördüklerinde doktor konuşmak için boğazını temizledi. Bende o sırada babamın delici bakışlarından kaçmaya çalışıyordum. Göz göze gelmek bile istemiyorum.
"Yapılan test sonuçlarına göre Gökhan Güler'in %99.9 ihtimalle Asil Demir'in biyolojik babası olabileceği tespit edilmiştir." Tek bir kağıt parçası, bir cümle, bir hata.. bunlar hayatınızı tamamen değiştirebilirmiş. Duyduklarım ile tepki veremedim. Nefesim kesildi, boğazımda bir yumru oluştu. Her neyse işte.
Artık kendilerini ilgilendiren birşey kalmadığını öğrenen diğer iki aile odadan çıkarken durumun gerçekliğini bir kez daha fark ettim. Babam olmayan adam söze atladı.
"Şimdi bize bunca yıl kendi kanım olmayan bir çocuğa baktığımı mı söylüyorsunuz? Saçmalık. Hastanenizi dava edeceğim!" Avukat olmasına fazla güveniyor. Haksız da sayılmaz. Orhan Demir ismini çoğu insan bilir, maalesef.
Biyolojik babam ilk kez gözlerimin içine baktı ve her ne gördüyse iç geçirdi ve konuştu.
"Bu iki taraf içinde çok zor bir dururm farkındayım. Ancak bu konuda seçim hakkını çocuklara bırakmayı öneriyorum. Arel bizimle kalmak istemediğini ve biyolojik ailesini istediğini söyledi. Siz ne düşünüyorsunuz Asil, Orhan Bey?"
Orhan -Artık ona içimden böyle sesleneceğim- bana konuşma hakkı tanımadan yine o iğrenç sahte gülümsemesiyle konuştu.
"Elbette, Asil'de biyolojik ailesini tanımak ister. Bende oğlumla tanışmayı çok isterim, Gökhan Bey." İkisi kendi arasında anlaşmış gibi gözüküyordu ve Arel denen çocuk oldukça umursamaz davranıyordu.
Dikkatli inceleyince bu çocuğun, Orhan'a olan benzerliği beni korkuttu. Sadece görünüşleri bile benziyordu. Sanki gençliği karşısında oturuyormuş gibi. Arel umursamaz bir tavırla Orhan'a baş selamı verdi. Sanırım anlaşmış olacaklar ki ikisi odadan çıktı.
"O zaman bizde evimize gidelim, Asil oğlum. Annen ve kardeşlerin bizi bekliyor." Kardeşler? Bu kelime beni heyecanlandırmaya yetmişti. Elbette, hala onlar hakkında tereddüt içerisindeyim ancak yeni bir aile ve sevilme düşüncesi.. gerçek olamayacak kadar güzel gözüküyor.
Kendi acınası halime güldüm ki bu dışa yansımış olacak ki kafamla Gökhan Bey'in onayladım. İlk günden deli sanmasın şimdi.
Hastaneden çıktığımızda siyah arabasına bindik ve çok sürmeden gelmiştik. Evi incelerken farkettim de, biraz büyük bir evdi. Kalabalık bir aile olmalılar diye düşündüm. Sonra yine kendime güldüm. Üçüncü tekil şahıs... Neden asla o aileye dahil olamayacakmış gibi hissediyorum?
★ ★ ★ ★ ★ ★ ★
Kestiiik!
Nasıl ilerliyor? Kitabın gidişatı hakkında fikirleriniz varsa.. 👉🏿
Uzay? 🐢
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınn!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Lost Memories | b×b
TienerfictieBen Asil, homofobik bir çevrede yaşayan 17 yaşındaki eşcinsel bir gençtim. Geçmiş zaman eki kullandım çünkü artık hayatım sadece bundan ibaret değil. Hayatım yeterince boktan değilmiş gibi bir de bebekken karıştırıldığımı öğreniyorum. Şansımı sikeyi...
