Esra K.'dan..
Herkes laf başında seviyor arkadaşlar, herkes hep yanınızda olacaklarına dair sözler veriyorlar, kimsenin sizi eksik hissettirmek üzmek gibi bir derdi yokmuş gibi davranıyorlar arkadaşlar.
Anlıyorlar, yanınızdaymış gibi duruyorlar. Hiçbir işe yaramayan ama o işe yaramazlığı başka duyguların arkasına gizleyip duruyorlar.
Klişeleşmiş sözler veriyorlar, bazen o klişe sözlere bile ihtiyacınız oluyor çünkü. Sırtınızı yaslayıp, yokmuş daha da önemlisi yokmuş.
Hüzün bir daha hiç vurmayacak gibi ümitleniyorsunuz, mutlu oluyorsunuz. Küçük anlamsız, ve hepsinden ziyade yalan içeren mutluluklar. Hayır arkadaşlar kimsenin kimsenin yanında olduğu falan yok. Bedeneni geçtim zaten, hiç kimsenin uğraşası gelmiyor artık kırık kalplerin, eksik insanların yanında lakin uzaktan da olsa hissetirme çabasına bile girmiyorlar artık. Birini mutlu etmek başkaları için anlamsızlaşmış artık, kimsenin karanlığı kimseyi üzmüyor. Kimsenin çıkmazlığı, başka birinin çıkmazı haline getirmiyor.
Kendimiz yırtıyoruz içimizi, kendimiz dikiyoruz yaralarımızı ya da diktiğimizi sanıyoruz. Lakin kabuğu bile bağlanmıyor yaraların ama sızdırmıyor da. Alıştık belkide anladık... Her şey seninle, herkes kendiyle baş başa.
Kimsenin kimsenin her şeyi olamayacağına alıştık, anladık belkide kendimizle baş başa olduğumuzu, kendimizin her şeyi olduğumuzu anladık ya da hiç kimsesi. Belkide anlaması geç oldu ya da alışması ondandır bu kızgınlığımız kendimize.
Ondandır bu ''şarkılar, şiirler yüzüne çarpınca.'' insanın verdiği yakarış çırpınış. Biri beni görsün umuduyla göz önünde çektiği acılar. Bir sokak hayvanı gibi mırıldanıp, içinin kanaması... Kimse yarasına dahil olamayınca, toplanıp gitmesi o yürek önününden, en başta kendinden. Sonra kendi yüreğine benzeyen acıları ya da kımıltıları bir başkasında aramaya başlıyor insan. Bir başka yüreğin peşinden gitmek istiyor. O gücü bulabilmek istiyor kendinde, kendi yarası dinmiş gibi bir başkasının yarasını sarmak istiyor, belkide kendi yaralarını saramayacağını anladığında başkalarının acılarıyla unutmak istediği içindir, belkide birinin yarasına ortak olmak zafere en çok benzeyen yenilgidir. Belki de biz koca bir yenilgiden ibaretizdir.
Belkide biz bazen biz diye bir şey yoktur -bile-.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Eftelya
Документальная проза"Her şeyin farkındayım ama hala ona sarılarak titreye titreye onun kollarında ağlamak istiyorum başımı dizlerime koyup değil." Esra K.
