Play the music to feel the moment. Enjoy reading 🤗
Borj's pov
"Mommy bakit ganito si Roni?" Tanong ko habang umiiyak nanaman.
Isang taon na ako dito sa America, pero sa loob ng isang taon na yon wala akong ibang ginawa kung hindi uminom. Wala rin atang gabi na hindi ko iniiyakan si Roni.
"Shhh, take a rest" Saad ni mommy sa akin.
"Mommy ayaw ko na nito. Lagi nalang akong umiiyak at nasasaktan parang naapakan na ang pagka lalake ko." borj.
"Borj, I think it's about time forget about Roni. Look anak, she's already happy. Hanggang kailan mo ba ikukulong ang sarili mo sa mga what ifs mo? I'm sure nagbago na ang lahat simula noong huling araw mo sa pilipinas" Saad ni mommy.
"Don't get me wrong but, I think it's about time to totally cut your connections with your friends sa Philippines. Wala na silang ibang ginawa kung hindi saktan ang damdamin mo." Dagdag pa niya na ikinagalit ko naman.
"What do you mean with that? Mom sila lang ang meron ako!" Galit na sagot ko.
"But I am here now. Andito na si mommy" Sabi niya.
"Andito? Eh sa gabi ka nga lang may oras sa akin eh. Alam mo ba noong bata pa ako lagi akong naiinggit kina yuan dahil may mommy sila na nag aalaga at natatakbuan. Tuwing may event sila sa school all out ang suporta na binibigay nila para sa mga anak nila. Kung tutuusin mas naging nanay pa si tita marite sa akin kesa sayo eh. Most of my life I feel so alone, yes nandoon sila lolo at lola pero matatanda na sila at ayoko silang abalahin kapag may kailangan akong advice" Saad ko at napaiyak naman siya.
"Sa piling nila hindi ko nararamdaman na mag isa ako. Sila ang kasiyahan ko mom. Sila nalang ang meron ako" dagdag ko
"I'm sorry" tanging nasabi ni mommy
"That's why don't ever think na iiwan ko sila. Nandito ako sa america para ayusin ang buhay ko. Para sa kanila, para kay Roni. I am willing to take every chances to be with them again." Saad ko at umalis na
Kristine's pov
"Oh kamusta na ang apo namin?" Tanong ni mommy sa phone
"Mommy sa totoo lang nahihirapan akong alagaan siya ngayon" malungkot na sabi ko
"Kung ganon eh pabalikin mo nalang siya dito sa pilipinas, kami na ang mag aalaga" agad na sabi ni mommy
"Mom, hindi pwede yon nag papagaling pa kayo sa cancer hindi ba?" Nasabi ko nalang sa kanya.
Isa rin sa mga dahilan kung bakit kinuha ko si Borj dito sa America ay para maka pag focus si mommy sa pagpapagaling sa sakit niya. Nakaraang taon kase ay na diagnosed siya na mayroong cancer. Hindi pa rin alam ni Borj ito, masyado na siyang malungkot kaya ayaw ko na itong dagdagan pa.
"Eh anong plano mo, hahayaan mo nalang na maging misarble ang buhay ng anak mo?" Tanong niya sa akin.
"I aldready have plans mom" sagot ko sa kanya
"At ano naman yon?"
"Mag papatulong na ako sa psychology, ayaw man niya o gusto dadalhin ko siya bukas na bukas din" sagot ko.
I have no choice but to do this. Ito nalang ang tanging magagawa ko para iligtas ang anak ko mula sa bisyo. Masakit para sa ina na nakikitang hindi tama ang landas na tinatahak ng anak, kaya kung ito lang ang paraan para matama ko ang landas ni Borj ay gagawin ko. As of now wala na akong pakelam kung ano man ang sasabihin ng tao kapag nalaman nila na may addiction problem siya, masakit na para sa akin na tanggapin na may problema nga siya mentally at emotionally kaya kung ano man ang sasabihin ng iba ay tatanggapin ko nalang. If I have to put my son in rehab then without a doubt I will do it. For him. For his future.
Borj's pov
"Fuck you! Fuck my life! I hate this fucking life!" Ito nanaman ako at hindi ko nanaman ka control ang sarili ko dahil sa tama ng alak sa akin.
Nandito ako ngayon sa balcony namin. Gusto ko sanang lumanghap ng sariwang hangin pero bigla ko nalang naisip ang huling takbo nung huling araw ko sa pilipinas
Flashback
"So you mean to say nagsisi ka na hindi si Borj ang pinili mo?" Tanong ni Jelai kay Roni
"Alam mo, selfish man ito pero sana naghintay pa si Borj ng mas matagal." Sabi ni Roni at naka tingin lang ito sa kawalan.
Kasalukuyang silang nasa clubhouse ngayon ni Jelai. Nag tatago naman ako sa likod ng puno.
"Eh bakit sinagot mo si Basty?" Takang tanong ni Jelai
"Hindi ko nga rin alam eh. Alam mo ngayon, feel ko inflation yung naramdaman ko sa kanya. O di kaya sinagot ko siya dahil nag seselos ako kay Borj at bea" sagot ni Roni
"Roni dalawang tao na ang masasaktan mo dito, si Borj at si Basty. Kaya habang maaga pa ay mag desisyon ka na" Sabi ni Jelai.
"Mahal ko si basti..." Sagot ni Roni na ikina durog ng puso ko.
"Pero mas mahal ko si Borj... Ang pagmamahal nalang ata na meron ako kay Basti ay as mag kaibigan nalang. Alam mo, ngayon na nakita ko na ang totoong ugali ni Basti parang mas nagiging clear na kung anong tunay kong na fe feel" dagdag ni Roni
"Iwan muna kita dito para maka pag isip" paalam ni Jelai at umalis na
Lalapitan ko na sana si Roni ng bigla nalang dumating si Basty. Tumayo si Roni para salubungin ito ngunit bigla nalang siyang hinalikan ni Basti sa labi.
Nanlumo naman ako sa nakita ka. That should be me, ako sana ang first kiss mo Roni.
End of flashbacks
I have so many regrets about that. Sana nagpakita nalang ako sa kanila agad. It hurts seeing the love of your life kissing somebody else. And what hurts me more is, for the second time hindi nanaman kami nabigyan ng chance para sabihin kung ano talaga ang na fefeel namin sa isat isa.
"Iniisip mo nanaman ba ang nangyari noon?" Tanong ni mommy sa akin. Ito kase ang kauna unahan kong kwinento sa kanya.
Aalis na sana ako dahil galit parin ako sa nangyari kanina.
"Look son, mali ako na sinabi ko sayo na kalimutan mo na sila and I am really sorry about that. But come to think of it, maybe God is giving you a chance to fix your life." Saad ni mommy at napatingin naman ako sa kanya
"Mom, hindi lang ang puso ko ang nadurog. Even my soul is broken." Saad ko
"Look, I feel so helpless. Parang lagi akong nalulunod. Ang daming negatibong pumapasok sa isip ko. Para akong pinapatay lagi. Alcohol is my only way para matakasan ko ito. Ang sakit sakit na mom. Wala na ata akong patutunguan sa buhay" Saad ko at agad naman siyang naiyak
"Borj please help yourself. Please baby, trust me on this. Meron akong kilalang psychology na alam kong makakatulong sayo" Saad niya at yinakap ako.
5 years later...
Ano nga ba ang mas masakit physical pain or emotional?
Well, pareho lang silang masakit. Ang pagkakaiba lang ay kapag ang physical na sugat ay nag iiwan ng mark madadaan ito sa gamot. Pero kapag emotional pain na ang mag iiwan ng marka, hindi na ito matatanggal pa.
For the past 6 years of consulting psychology, I can definitely say that my life is better now. Hindi na rin ako umiinom.
Nakapagtapos na rin ako ng pag-aaral dito sa America. May inuumpisahan akong business ngayon sana naman ay umasenso ito.
Sa pag balik ko naman ng Pilipinas? Well, not now, dahil marami pa akong dapat ayusin sa sarili ko.
And I'm doing this for the love of my life
Gusto ko kapag nakita niya na ako, hindi na niya kailangang itago pa ang nararamdaman niya
I hope the second that our path will cross again, I will be her last love...
I will definitely take all the chances to be better for my princess.
