Pagkagat ng Dilim

KABANATA 7

Mula noon, ang mga kaluluwa ng mga sundalong Hapon ay hindi na muling nagpakita sa San Gabriel. Ang baryo ay muling bumalik sa katahimikan, at ang mga tao ay nagpatuloy sa kanilang buhay nang may bagong pag-asa at pananampalataya. Si Father Diego ay naging isang simbolo ng kanilang tibay at pag-asa, habang ang San Gabriel ay patuloy na naghilom mula sa kanilang madilim na nakaraan.

Sa huli, ang mga kaluluwang iyon ay nakahanap ng kapayapaan, at ang mga tao ng San Gabriel ay natutunan na sa kabila ng dilim, ang liwanag ng pananampalataya at pagkakaisa ay laging maghahari.

Sa ilalim ng mapusyaw na liwanag ng buwan, tahimik na nagtipon ang mga kasapi ng kulto sa isang lihim na lugar sa gubat. Ang hangin ay malamig at puno ng halimuyak ng mga bulaklak na nagtatago sa kakaibang ritwal na magaganap. Sa gitna ng bilog ng mga nagtipon, nakatayo ang isang mataas na punong kahoy, tila bantay sa mga sinaunang seremonya na naganap na rito sa mahabang panahon.

Si Aling Rosing ay nasa kanyang maliit na kubo sa gilid ng gubat. Nakaramdam siya ng kakaibang bigat sa hangin, isang pahiwatig ng masamang pangyayari. Lumapit siya sa kanyang altar at nagdasal, humihingi ng gabay at lakas mula sa mga espiritu ng kanyang mga ninuno.

"Santa Maria, Virgen ng mga Anghel, pakinggan mo ang aking panalangin," bulong niya habang hinahaplos ang rosaryo na isinusuot niya sa kanyang leeg. Nararamdaman niya ang bawat pulso ng kanyang puso, bawat tibok na tila isang orasan na nagbibilang ng natitirang oras bago maganap ang hindi maiiwasang ritwal ng kulto.

Habang papalapit ang hatinggabi, nagpasya si Aling Rosing na magtungo sa lugar kung saan nagaganap ang mga kakaibang seremonya. Bitbit ang kanyang mga halamang gamot at anting-anting, naglakad siya nang tahimik sa gitna ng madilim na kagubatan. Sa bawat hakbang, naramdaman niyang tila pinapanood siya ng mga mata mula sa mga anino ng mga puno.

Nang makarating siya sa lugar ng ritwal, nakita niyang nagtipon ang mga kasapi ng kulto sa paligid ng isang altar na puno ng mga kakaibang simbolo at gamit. Sa gitna ng altar ay nakatayo ang isang batang lalaki, tila nawawala sa sarili at nasa ilalim ng impluwensya ng isang masamang pwersa.

"Anong ginagawa niyo rito?" sigaw ni Aling Rosing, na agad na naging sanhi ng pagkagulat ng mga kasapi ng kulto.

"Hindi ka dapat nandito, Aling Rosing," sagot ng lider ng kulto na si Mang Delfin, ang matandang lalaki na kilalang magaling na manggamot ngunit lihim palang pinuno ng kulto. "Ang ritwal na ito ay magbibigay ng proteksyon sa ating baryo mula sa mga masamang espiritu."

"Hindi niyo naiintindihan ang ginagawa niyo," sagot ni Aling Rosing. "Ang mga ritwal na ito ay nag-aanyaya ng mas matinding kapahamakan. Kailangan nating tigilan ito bago pa huli ang lahat."

Ngunit bago pa makasagot si Mang Delfin, nagsimulang mag-alay ng mga dasal ang mga kasapi ng kulto. Ang hangin ay biglang nagbago, tila may malamig na pwersang nagmumula sa lupa, lumalabas at sumasanib sa katawan ng batang lalaki sa altar.

Walang pag-aalinlangan, lumapit si Aling Rosing sa altar at sinimulang magdasal sa sariling wika ng kanyang mga ninuno, gumagamit ng mga halamang gamot upang pigilan ang paglaganap ng masamang pwersa. "Ibalik mo ang liwanag sa batang ito, pawiin mo ang dilim na bumabalot sa kanyang kaluluwa," bulong niya habang pinipisil ang mga halamang gamot sa kanyang mga kamay.

Ang batang lalaki ay nagsimulang magpumiglas, tila nagising mula sa isang masamang panaginip. Ngunit ang mga kasapi ng kulto ay hindi tumigil, patuloy sa kanilang mga dasal at ritwal.

"Tumigil na kayo!" sigaw ni Aling Rosing. "Hindi ito ang tamang paraan. Kailangan nating magkaisa upang labanan ang tunay na kasamaan na bumabalot sa ating baryo."

Ngunit hindi siya pinakinggan ng mga kasapi ng kulto. Patuloy nilang itinuloy ang kanilang ritwal, hanggang sa isang malakas na pwersa ang nagpakawala mula sa altar, nagdulot ng matinding lindol at pagyanig sa paligid.