Pagkagat ng Dilim

KABANATA 12

Sa pagdatal ng huling gabi ng kanyang pamamalagi sa San Gabriel, si Father Diego ay nagdesisyong mag-alay ng isang huling dasal para sa baryo at sa mga naninirahan dito. Alam niyang ang kanyang misyon ay natapos na, ngunit nais niyang iwanan ang kanyang mga nasasakupan ng isang bagay na mas matibay kaysa sa anumang materyal na bagay—ang kanilang pananampalataya at ang proteksyon ng Diyos.

Ang kapilya ay tahimik at madilim nang pumasok si Father Diego. Ang ilaw mula sa mga kandila ang tanging nagbibigay liwanag sa loob, at ang mga anino ay sumasayaw sa mga pader. Lumuhod siya sa harap ng altar, nag-umpisang magdasal sa katahimikan ng gabi.

"Ama naming makapangyarihan, iniaalay ko po sa Inyo ang bayang ito, ang San Gabriel. Nawa'y patuloy po Ninyo silang gabayan at bigyan ng lakas sa mga darating na pagsubok. Pagpalain po Ninyo sila ng Inyong banal na proteksyon, upang ang dilim ay hindi na muling maghari sa kanilang mga buhay," ang bulong ni Father Diego habang nakapikit ang mga mata.

Sa mga sandaling iyon, dumating si Aling Rosing, dala ang isang maliit na kandila. Siya ay lumapit kay Father Diego at lumuhod sa tabi niya, sabay sabing, "Father, maaari po ba akong sumama sa inyong panalangin?"

Ngumiti si Father Diego at tumango, "Siyempre, Aling Rosing. Ang inyong presensya ay isang pagpapala."

Habang sila'y nagdasal, unti-unting pumasok ang iba pang mga residente ng San Gabriel, hawak-hawak ang kanilang mga kandila. Isa-isa silang lumapit sa altar at inilagay ang kanilang mga kandila, hanggang sa ang kapilya ay napuno ng liwanag na nagmumula sa mga ningas. Ang mga kandila ay sumisimbolo sa kanilang mga panalangin at pag-asa para sa isang mas maliwanag na bukas.

"Panginoon," wika ni Father Diego, "nawa'y ang liwanag ng mga kandilang ito ay magsilbing gabay sa aming lahat. Nawa'y palakasin Niyo ang aming pananampalataya at bigyan kami ng lakas upang harapin ang mga pagsubok na darating. Amen."

Sabay-sabay na sumagot ang mga tao, "Amen."

Matapos ang kanilang dasal, tumayo si Father Diego at hinarap ang mga tao. "Mga minamahal kong kababayan, nais ko pong magpasalamat sa inyong lahat. Ang inyong pagtutulungan at pananampalataya ay nagsilbing inspirasyon hindi lamang sa akin kundi sa buong komunidad. Ang Diyos ay laging nandiyan para sa atin, at sa Kanyang gabay, tayo'y magtatagumpay."

"Salamat, Father Diego," sagot ni Aling Rosing. "Kayo po ang nagsilbing ilaw sa aming lahat. Hindi po namin kayo makakalimutan."

"At hindi ko rin kayo makakalimutan," tugon ni Father Diego. "Ang San Gabriel ay palaging magiging bahagi ng aking puso."

Habang naglalakad palabas si Father Diego, sinundan siya ng mga tao, hawak-hawak pa rin ang kanilang mga kandila. Ang kanilang mga mukha ay puno ng pag-asa at determinasyon. Nang makarating sila sa labas ng kapilya, huminto si Father Diego at humarap muli sa kanila.

"Mga kapatid, ito na po ang huling gabi ko sa inyong piling. Ngunit nais kong malaman niyo na kahit wala na ako rito, ang ating mga dasal at ang ating pananampalataya ay laging magkasama. Huwag kayong mawawalan ng pag-asa. Ang Diyos ay laging nandiyan para sa atin."

Sa sandaling iyon, isang malamig na simoy ng hangin ang dumaan, tila isang basbas mula sa kalangitan. Ang mga kandila ay patuloy na nagningning, naglalabas ng init at liwanag sa malamig na gabi.

"Panginoon," muling dasal ni Father Diego, "pagpalain Niyo po ang bayang ito. Bigyan Niyo po sila ng kapayapaan at proteksyon. Nawa'y palaging maghari ang liwanag sa kanilang mga puso. Amen."

"Amen," muling sagot ng mga tao.

Matapos ang kanilang dasal, unti-unting naghiwa-hiwalay ang mga tao. Ang bawat isa ay may ngiti sa kanilang mga labi at pag-asa sa kanilang mga puso. Si Father Diego ay tumayo sa harap ng kapilya, tinatanaw ang kanyang mga nasasakupan habang sila'y naglalakad pauwi. Alam niyang iniwan niya sila ng mas matatag at mas puno ng pananampalataya.

Sa kanyang huling gabi sa San Gabriel, si Father Diego ay nagdasal nang tahimik, humihingi ng gabay at proteksyon para sa komunidad. Alam niyang ang kanilang laban ay hindi pa tapos, ngunit alam din niyang sa pamamagitan ng pananampalataya at pagtutulungan, sila ay magtatagumpay.

"Panginoon," bulong niya sa kanyang dasal, "nawa'y palaging maghari ang Inyong liwanag sa San Gabriel. Amen."

Sa pagtatapos ng gabi, si Father Diego ay humiga sa kanyang kama, dala ang mga alaala ng kanyang mga pinagdaanan sa San Gabriel. Ang kanyang puso ay puno ng kapayapaan at pasasalamat. Alam niyang ang kanyang misyon ay natapos na, ngunit ang kanyang pagmamahal sa San Gabriel ay mananatili magpakailanman.

Sa kanyang huling gabi, si Father Diego ay nagdasal para sa bawat isa sa kanyang mga nasasakupan. Alam niyang sila ay nasa mabuting kamay, sa ilalim ng gabay ng Diyos. Ang kanyang boses ay umalingawngaw sa kapilya, isang testamento sa kapangyarihan ng pananampalataya.

Sa pagsapit ng umaga, si Father Diego ay nagpaalam sa San Gabriel. Ang mga tao ay nagtipon upang magbigay pugay sa kanya. Ang kanilang mga mukha ay puno ng pag-asa at determinasyon.

"Mga kapatid, ito na po ang huling araw ko sa inyong piling," wika ni Father Diego. "Ngunit nais kong malaman niyo na kahit wala na ako rito, ang ating mga dasal at ang ating pananampalataya ay laging magkasama. Huwag kayong mawawalan ng pag-asa. Ang Diyos ay laging nandiyan para sa atin."

Sa kanyang huling mga salita, si Father Diego ay lumakad patungo sa labas ng baryo. Ang kanyang mga yapak ay puno ng kumpiyansa at pananampalataya. Alam niyang iniwan niya ang San Gabriel ng mas matatag at mas puno ng pag-asa.

"Panginoon," dasal niya habang naglalakad, "pagpalain Niyo po ang bayang ito. Bigyan Niyo po sila ng kapayapaan at proteksyon. Nawa'y palaging maghari ang liwanag sa kanilang mga puso. Amen."

Sa kanyang huling araw, si Father Diego ay lumakad palayo sa San Gabriel, dala ang mga alaala ng kanyang mga pinagdaanan. Ang kanyang puso ay puno ng kapayapaan at pasasalamat. Alam niyang ang kanyang misyon ay natapos na, ngunit ang kanyang pagmamahal sa San Gabriel ay mananatili magpakailanman.