Pagkagat ng Dilim

KABANATA 11

Sa liwanag ng madaling araw, nagising ang San Gabriel na tila isang bagong araw ang sumasapit. Isang bagong simula para sa kanilang lahat. Ngunit sa araw ding ito, isang malaking pagbabago ang magaganap sa buhay ng kanilang mahal na pari, si Father Diego.

Naglakad si Father Diego papunta sa kapilya, bitbit ang kanyang simpleng bag. Sa kanyang paglalakad, tinignan niya ang bawat sulok ng baryo. Ang mga bahay na minsan niyang pinasukan upang magbigay ng sakramento, ang mga tao na kanyang pinaglingkuran at pinamahalaan, at ang simbahan kung saan niya ipinangaral ang salita ng Diyos.

"Padre Diego," tawag ni Aling Rosing mula sa kanyang bakuran. "Hindi ko po kayo makakalimutan. Maraming salamat po sa lahat ng inyong ginawa para sa aming komunidad."

"Aling Rosing, maraming salamat din po sa inyong pananalig at suporta," tugon ni Father Diego. "Ang inyong pananampalataya ang nagbigay lakas sa akin upang magpatuloy."

Nagpatuloy si Father Diego sa kanyang paglalakad at narating ang bahay ni Dr. Michael Reyes. Nasa labas si Dr. Reyes, tila hinihintay ang pagdaan ng pari.

"Father Diego," bati ni Dr. Reyes. "Mabuting umaga po. Handa na po ba kayo sa inyong pag-alis?"

"Handa na, Dr. Reyes," sagot ni Father Diego. "Ngunit mahirap iwan ang isang lugar na naging bahagi na ng aking puso."

"Alam kong mahirap, Padre," wika ni Dr. Reyes. "Ngunit ang inyong misyon ay hindi nagtatapos dito. Marami pa kayong matutulungan at marami pang nangangailangan ng inyong gabay."

Nagpatuloy si Father Diego patungo sa kapilya. Sa kanyang pagdating, naroon si Lakay Tomas, naghihintay sa kanya.

"Padre Diego," wika ni Lakay Tomas. "Mabuti't natagpuan mo ang kapayapaan sa iyong puso. Hinding-hindi kita makakalimutan. Salamat sa lahat ng inyong sakripisyo."

"Maraming salamat din, Lakay Tomas," sabi ni Father Diego. "Ang inyong pagiging tapat at matatag ay naging malaking tulong sa akin at sa buong komunidad."

Pumasok si Father Diego sa loob ng kapilya upang mag-alay ng huling dasal. Tumayo siya sa harap ng altar at ipinikit ang kanyang mga mata. Ipinaubaya niya ang lahat ng kanyang mga pasanin at pasasalamat sa Diyos.

"Amang Diyos," dasal ni Father Diego. "Maraming salamat po sa inyong patnubay at biyaya. Nawa'y patuloy niyong gabayan ang komunidad ng San Gabriel. Ipinagdarasal ko po ang kanilang kaligtasan at kapayapaan."

Matapos magdasal, lumabas si Father Diego ng kapilya at naglakad patungo sa kalsada. Ang mga tao ng San Gabriel ay nagtipon-tipon upang magpaalam sa kanya. Ang mga mukha nila ay puno ng pasasalamat at pangungulila.

"Maraming salamat po, Father Diego!" sigaw ng isang bata mula sa karamihan. "Hindi po namin kayo makakalimutan!"

Tumango si Father Diego at ngumiti. "Maraming salamat din sa inyong lahat. Patuloy po kayong magtiwala sa Diyos at sa inyong mga sarili. Ang Diyos ay laging nasa inyong tabi."

Habang naglalakad siya papalayo sa San Gabriel, naramdaman niya ang bigat ng kanyang pag-alis, ngunit naramdaman din niya ang kasiyahan sa kanyang puso. Ang kanyang misyon sa baryong ito ay natapos na, ngunit alam niyang maraming pa siyang magagawa at matutulungan sa ibang lugar.

Sa kanyang paglalakbay, dinala niya ang mga alaala ng San Gabriel. Ang mga labang kanyang hinarap at ang mga taong kanyang minahal. Ang kanilang mga ngiti, mga luha, at mga dasal ay nagbigay lakas at inspirasyon sa kanya.

Sa kanyang pag-alis, natutunan ni Father Diego na ang bawat pagtatapos ay simula ng isang bagong yugto. Ang kanyang misyon ay magpapatuloy, at ang kanyang pananampalataya ay lalong titibay.