Pagkagat ng Dilim

KABANATA 9

Sa pagbabalik ng katahimikan sa San Gabriel, tila ba unti-unting bumabalik ang normal na pamumuhay ng mga taga-baryo. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, isang malaking pagbabago ang haharapin ng komunidad – ang paglisan ni Lakay Tomas.

Sa isang tahimik na umaga, nagpasya si Lakay Tomas na kausapin si Father Diego. Nakaupo si Father Diego sa harap ng kapilya, tinatanaw ang liwanag ng umaga na bumabalot sa baryo. Lumapit si Lakay Tomas, dala ang kanyang maliit na bag na puno ng mga alahas at gamit.

"Padre, kailangan ko na pong magpaalam," bungad ni Lakay Tomas, ang kanyang boses ay mabigat at puno ng emosyon.

Nagulat si Father Diego sa sinabi ni Lakay Tomas. "Bakit, Lakay Tomas? Ano ang nangyari? Bakit kailangan mong umalis?"

Umupo si Lakay Tomas sa tabi ni Father Diego. "Matagal ko nang alam na darating ang araw na ito. Ang mga pangyayari sa baryo ay nagbigay sa akin ng pagkakataong isalaysay ang mga huling bahagi ng aking kwento. Ang oras na ginugol ko rito ay napakahalaga, ngunit panahon na para harapin ko ang aking sariling mga demonyo."

Tahimik na nakinig si Father Diego habang si Lakay Tomas ay nagsimula ng kanyang kwento. "Nang ako ay bata pa, Padre, may mga bagay akong nakita at naranasan na hanggang ngayon ay nagdudulot sa akin ng takot. Ang mga espiritu na nagpakita sa akin noon ay nagpapahiwatig ng mas malalim na kahulugan. Sa paglipas ng mga taon, natutunan kong labanan at intindihin ang kanilang mga mensahe. Ngunit may isang pangitain na hanggang ngayon ay nagdadala sa akin ng kaba – ang araw ng aking paglisan."

"Anong ibig mong sabihin, Lakay Tomas?" tanong ni Father Diego.

"Ang mga pangitain ko, Padre. Isang araw, nakita ko ang sarili kong nakahimlay sa ilalim ng malaking puno ng acacia, ang liwanag ng buwan ay tumatama sa aking mukha. Alam kong ito na ang aking huling hantungan. Ngunit bago pa man dumating ang araw na iyon, kailangan kong harapin ang mga natitirang bahagi ng aking nakaraan."

Hinawakan ni Father Diego ang balikat ni Lakay Tomas. "Hindi kita pipigilan, Lakay Tomas. Ngunit sana ay maintindihan mo na mahalaga ka sa amin dito sa San Gabriel. Ang iyong gabay at kaalaman ay nagsilbing ilaw sa amin sa gitna ng dilim."

Ngumiti si Lakay Tomas, isang ngiting puno ng pasasalamat at pangungulila. "Maraming salamat, Padre. Ngunit kailangan kong sundan ang tawag ng aking kapalaran. Ang aking paglisan ay hindi nangangahulugang iiwan ko kayo. Sa halip, ito ay isang hakbang patungo sa aking sariling paghilom."

Bago tuluyang umalis si Lakay Tomas, naglakad siya sa paligid ng baryo. Binisita niya ang bawat sulok, ang bawat tahanan na kanyang natulungan. Ang mga tao ay nagpapaalam sa kanya, ang iba ay hindi maitatago ang luha ng kalungkutan.

"Lakay Tomas, salamat sa lahat ng iyong ginawa para sa amin," sabi ng isang matandang babae habang hinahawakan ang kanyang kamay. "Ikaw ang nagsilbing gabay namin sa mga panahon ng kaguluhan. Hindi ka namin makakalimutan."

Sa huling pagkakataon, tumayo si Lakay Tomas sa harap ng malaking puno ng acacia. Ang puno ay tila ba nagpaalam din sa kanya, ang mga dahon nito ay kumikislap sa liwanag ng araw. "Maraming salamat sa inyong lahat. Nawa'y patuloy kayong gabayan ng liwanag sa inyong mga landas."

Habang naglalakad si Lakay Tomas papalayo, naramdaman niya ang bigat ng bawat hakbang. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, ang kanyang puso ay puno ng pag-asa at determinasyon. Ang kanyang paglisan ay hindi ang katapusan, kundi simula ng isang bagong paglalakbay.

Habang tinatanaw ni Father Diego ang papalayong si Lakay Tomas, isang malalim na pagninilay ang kanyang naramdaman. Ang kanyang kaibigan at kasama sa laban ay aalis, ngunit ang alaala ng kanilang mga pinagdaanan ay mananatiling buhay sa kanyang puso.