Dengesiz/Barış Alper Yılmaz

6. Bölüm (Yeniden?)

SELAMMM OLDU BİRAZ SON GÖRÜŞELİ. 5. BÖLÜMÜN 8 OY OLMASINI BEKLEMEM GEREKTİ😭 AMA BEKLEYEMEDİM

UZUN BİR BÖLÜM OLDU OYÜZDEN OYLARINIZI BEKLİYORUMMMM🎀🫶

BU HİKAYEYİ GERÇEKTEN ÇOK YAZMAK İSTİYORUM💗

OYLAYANLARA ÇOK TEŞEKKÜRLER❤️

İyi okumalar🫶

...

Barışın o kaslı sırtını görünce şaşırdım. Bir süre alamadım gözlerimi ondan.

"Noldu Eda?" Diye sordu hâlâ sırtı dönükken.

Hemen arkamı döndüm. "Ya Barış üstünü giy" diye bildim.

"Sen odaya girmesen giyecektim." Bana döndüğünü hissetim.

"Bekleseydin gelmezdim herhalde"

"Allahım bide arkasını dönüyor sanki görmediği şey"

"Saçmalama Barış tabikide görmedim!" Ne diyodu bu. Tövbe tövbe!

"Hiç mi?" Dedi sessizce bu sırada bana iyice yaklaşmıştı. Sırtım ona dönüktü ve nefesini boynumda hissediyordum.

"Ne acayip acayip konuşuyorsun Barış. Sende biliyorsun öyle bir şey olmadığını" Sırıttı. Dahada yaklaştı bana. Arkamda onu hissedebiliyordum. Ve en kötüsüde kendimi çekemememdi. Öylece duruyordum. Vücudum onu hissetmesi ile kaskatı kesildi.

"Sen imza mı istiyorsun bakalım" benimle küçük bir çocukmuşum gibi konuşuyordu.

"Hı hı" diyebildim sadece. Sonra elleri belimi buldu. Arkadan sıkıca sardı belimi. Ne yapacağımı bilmiyordum. Heyecandan ölecektim. Hem neydi bu dengesiz hareketler? Bir gün kardeşiydim ertesi gün böyle davranıyordu işte.
Parmakları ile göbeğime daireler çizmeye başladı. Dayanamıyorum artık. Bana böyle yaklaşması, benim ileriye gidememem öldürüyordu beni. O da bunu biliyordu tabi. Nefeslerim iyice kontrolden çıkmıştı. Nefes nefese kalmıştım resmen.

"Barış..." diye mırıldandım zorlukla.

"Efendim" dedi. Anlıyordu beni ama mala yatıyordu işte.

"Y- yapma"

Beni kendine doğru çevirdi ve kapıya doğru çekiştirdi. Artık kapıyla onun arasındaydım. Nefeslerini yüzümde hissediyordum.

"Sana en ufak bir dokunuşumda, titriyor ve kızarıyorsun. İtiraf et işte." Dedi

"Neyi?" Dedim. Anlamıştım neyden bahsettiğini ama işime gelmiyordu işte.

"Biliyorsun neyden bahsettiğimi" ASLA, ASLA, ASLA, BUNU KENDİME BİRDAHA YAPMAZDIM. Bu sefer o itiraf edecekti. Beni seviyor mu bilmiyorum ama bir şeylerin değiştiği çok belliydi.

"Off daraldım ben" dedim onu göğüsümden iterek. Eğer istemeseydi hareket bile ettiremezdim tabi. Kahkaha atmaya başlamıştı.

"Ne var be!"

"Yok bir şey"

"Senden imza isteyende kabahat" tam çıkacaktım ki beni bileğimden tutup kendine çekti. Sonra çantasında bulunan kalemi çıkarttı. Formanın tam ortasına imzasını attı ve hiç beklemediğim bir şekilde beni biranda yanağımdan öptü. Yüzüm zaten kızarıktı ve bu hareketiyle iyice domatese dönmüştüm. Odadan hemen çıktım ve yüzümdeki o aptal sırıtmayı silmeye çalıştım. Koridorda ilerlerken Yeliz'le çarpıştım.

"Aa Eda noldu sana böyle?" Diye sordu alaycı bir şekilde.

"Sen nerdesin iki saattir?" Zaten bunların hepsi onun başının altından çıkmıştı kesin. "Bilerek yapıyorsun dimi?" Diye ekledim. Hain Yeliz!