"පිය රජතුමණී... අයියණ්ඩී... ඔහු මුදාලන්න... පිය රජතුමණී..."
"සුභ... සුභ... මාගේ... සුභ... "
" පුතා... මනූ... "
දකින හිත අඬවන සිහිනය අතරින් ඇහුණු තේජාගේ හිත නිවන හඬ එක්ක හිස කෙස් අතර එහෙ මෙහෙ ගිය ඇඟිලි නිසා සිහිය ඇවිල්ලත් සිහින දකිමින් හිටිය මාන්‍ය සිහිනෙන් අවදි වුණා.
" තාත්තා. අර ළමයා ? "
" පුතා ඔයාට අමාරුයිද? ඔයාට හොඳටම දාඩිය දාලා දරුවෝ. ඉන්න මන් ඔයාට සිහිය ආව කියලා නර්ස් කෙනෙක්ට කියලා එන්නම්. "
ඇස් ඇරිය මාන්‍යගේ පළවෙනි ප්‍රශ්නේ සිහි නැති වෙන වෙලාවේ එයාගේ හුස්මක් දුරින් හිටිය පොඩි කොල්ලා ගැන වෙනකොට , හීනෙන් බය වුණු නිසාම දාඩියෙන් පෙඟිලා තිබ්බ මාන්‍යගේ නළල දෙපැත්ත ෆේස් ටවල් එකකින් පිහිදුව තේජා නර්ස් කෙනෙක්ට කතා කරන් එන්න වාට්ටුවෙන් එළියට ගියා.
තාත්තගෙ වචන එක්ක වටපිට බැලුව මාන්‍ය තමත් ඉන්නේ රෝහල් ඇඳක බව තේරුන් ගත්තෙත් ඒ වෙලේ.. රජයේ රෝහලකට ජීවිතේට පය ගහලා නැති මාන්‍ය දැන් හිටියේ නම් එයා වටේටම තිබ්බ ඇඳන් වල තව ලෙඩ්ඩු ගොඩක් පිරුණු , දරන්න බැරි තරම් ඉස්පිරිතාල බෙහෙත් ගඳ එන අනුරාධපුර මහ රෝහලේ ඇඳක.
නැඟිටලා ඇඳෙන් ඉදගත්ත මාන්‍යගේ ඔළුව ඇතුළේ මේ වෙනකොට කැරකෙන එකම ප්‍රශ්නේ වුණේ නම් ඇස් පිය වෙනකොට එයා ගාව හිටියා ළමයා දැන් කොහෙද කියන එකම විතරයි.
" ඒ වෙලාවේ ආව ශොක් එක නිසයි පේෂන්ට් සිහි නැති වෙලා තිබ්බේ. දැන් මුකුත් අමාරුවක් නෑ නේ... "
" නෑ ඩොක්ටර්. "
" බොරුවට පැය 24ක් තියාගන්න අවශ්‍ය නෑ.. පේෂන්ට්ව හවසට ඩිස්චාර්ජ් කරනවා. වේල් තුනකට බෙහෙත් ෆාමසි එකකින් ගන්න ලියල දෙන්නම්. හොඳට කාලා , බෙහෙත් බීලා දවස් දෙකක් විතර රෙස්ට් එකේ ඉන්නකොට හරියයි. "
" තෑන්ක් යූ ඩොක්ටර්. "
තේජා එක්ක ආව ඩොක්ටර් මාන්‍යව පරික්ශා කරලා හවසට රෝහලෙන් පිටවෙන්න අවසරත් දීලා එතනින් ගිය ගමනන් මාන්‍ය සුපුරුදු ප්‍රශ්නේ එක්කම ආපහු තාත්තා දිහාවට හැරුණා.
