Ailevi sorunları yüzünden Eskişehir'den ayrılıp, on dokuz yaşında Fransa'ya taşınan Bade, hayatı boyunca unutamadığı çocukluk aşkı tarafından izlere kapılır. Onu bulmak ister. Bunun için ne kadar çok çabalasa da en sonunda umudunu kaybeder. İlgilend...
Lütfen satır arası yorum yapabiliyorsanız yapınn. Wattpad artık açılır mısın okuyuculara ihtiyacım varr!
Yazım yalnışları kitap tamamlandıktan sonra düzeltilecektir.
İyi okumalar efenimm
🕊️🕯️
"İnsanın yaşı kaç olursa olsun, ağlarken hep kimsesiz bir çocuktur."
~Özdemir Asaf
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
.......
"Fransa'ya gidiyoruz."
Bakışlarım şaşkınlıkla Pamir'e döndü. "Ney!" diye atıldığımda fazla bağırdığımı hissederek dudaklarımı birbirine bastırdım.
"Bilet ayarlıyorum o zaman." dedi Alper. Gözlerim yine başka bir şokla Alper'e dönerken Çağatay söze atladı. "Ben de geleyim abi ya, şarap içeriz." dediğinde gülmemek için kendimi zor tuttum. Çağatay'ın bunu söylemesiyle Pamir ensesine sert bir tokat attı. Alper kahkaha atarken Çağatay Pamir'e ciddiyetle bakıyordu. "Ulan it! Şarap yok mu burada da sadece şarap için Fransa'ya gidesin!" dediğinde Çağatay başını eğdi ardından ormanları benimle buluştu.
"Yenge ikna et de gidelim ya. Sizin işinize karışmam ben ama bana ihtiyacınız olursa gelirim." dediğinde benim kahvelerim Pamir'e odaklanmıştı. "Bilmiyorum." dedim. Çağatay bana yalvarırmışcısına baktığında mecbur kabul etmek zorunda kaldım.
Sanki az önce birbirimizin dudaklarını patlatmamış ve dövüşmemişiz gibiydik!
"Alper burada kalsın idare eder bir gidelim ya, hadi yenge." dediğinde gözleriyle Pamir'i işaret etti. Bıkkınlıkla bir nefes verip başımla onayladım. Pamir bana şok içinde bakarken bu durum Alper'i kesinliğe kavuşturmuştu ve öyle bir bakıyordu ki sanki Çağatay'dan bıkmış gibiydi.
Bu yüzümde küçük bir tebessüme neden oldu. Tebessüm bile sayılmazdı lakin. Nefes'e bir şey olma düşüncesi..
Düşünmek bile istemiyordum.
Ne olursa olsun nefese bir şey olmasına izin veremezdim, vermezdim.
Nefes benim her şeyimdi.
O sırada Alper çoktan bilgisayarını açmış bilet bakıyor olmalıydı. Bunlar olurken stressten tırnağımı yediğimin de farkında değildim.
Birden Pamir'in avucunu omzumda hissetmemle irkildim. "Bir şey olmasına izin vermeyiz kuzenine, merak etme." dediğinde ağır ağır başımı salladım. Beni kendine yasladığında başımı omzuna yatırdım. "Umarım, umarım kötü bir şey olmaz."
