Ailevi sorunları yüzünden Eskişehir'den ayrılıp, on dokuz yaşında Fransa'ya taşınan Bade, hayatı boyunca unutamadığı çocukluk aşkı tarafından izlere kapılır. Onu bulmak ister. Bunun için ne kadar çok çabalasa da en sonunda umudunu kaybeder. İlgilend...
Bu kitapta geçen; kişi, yer, olay, zaman, kurul ve kurumlar olmak üzere hepsi birer kurgudan ibarettir. Hepsi birer hayal ürünü olmakla birlikte, gerçekliği yansıtmamaktadır.
Bölüm şarkıları; Sigara - Müslüm Gürses İki yabancı - Teoman, Şebnem Ferah Teni Tenime - Sena Şener
"Yok olmak isteğiyle kalbim attığı zaman, Bana: Yaşa der gibi gülen senin yüzündü."
~Sabahattin Ali
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❤️
Bade Duman
Zor. Hayat zor. Hele ki tüm bu olanlardan sonra. Tüm bu öğrendiklerimden sonra. Bir kez daha öğrendiğim hayatın, en azından hayatımın toz pembe olmadığını. Küçükken ağladığım zamanlarda hep kendimi saklardım. Şuan olduğu gibi kimseye göstermezdim kendimi ağlarken. Hele ki babama. Ağlarken kendimi rahatlamış hissederdim, boşalmış belki de daha güçlü hissederdim. Yağmur da yağarken öyle zannederdim. Yağmur yağarken de bulutlar boşalır, soluklanır keza rahatlarlar diye düşünürdüm.
Benim gibi. Hatta küçükken kendimi buluta benzetirdim. Geceler kabus gibi geçerdi benim için. Çocukluğumun yaralarını onunla kapatmıştım ben aslında. Pamir'le.
Sorsalardı bana, dokuz yıldır görmediğin çocukluk aşkını rastgele bir boks salonunda antrenör olarak gördüğünde ne hissettin diye, onlara onu çok özlediğimi söylerdim.
Ama içime dokunan, onu ilk gördüğümde lens takmasıydı. İki gözü de kahverengiydi ilk gördüğümde. Ringde maç yaparken yaralandığımda beni hiç düşünmeden kucaklayıp revire götürdüğünde, burnuma dolan sigarayla karışık okyanus kokusunu ilk duyduğumda anlamıştım ben o olduğunu. Hiç düşünmeden revirden çıktığım gibi beni ofisindeki kendi koltuğuna yatıran adamı gördüğümde, yüzündeki ifadesizlik ama gözlerindeki merhameti gördüğümde anlamıştım o olduğunu.
Lensi kayınca ise emin olmuştum.
Her şeyden. Olanlardan. Olacaklardan.
Yine Teşkilat'a gidiyorduk. "Pamir," diye tereddütle seslendim ona. Yola bakmaya ve sürmeye devam etti. Bir yandan da sigara içiyordu. O yüzden açık olan cam, arabanın içini daha da bir soğuk yapmıştı. "Hmm?" diye karşılık verdi. "Beni neden hep getiriyorsun buraya? MİT diyorsun Pamir. Ajan değil misiniz siz? Bilinmemesi gerekmiyor mu? Beni buraya getirip götürmen tehlikeli değil mi?"
