Ailevi sorunları yüzünden Eskişehir'den ayrılıp, on dokuz yaşında Fransa'ya taşınan Bade, hayatı boyunca unutamadığı çocukluk aşkı tarafından izlere kapılır. Onu bulmak ister. Bunun için ne kadar çok çabalasa da en sonunda umudunu kaybeder. İlgilend...
Kitap hakkındaki düşüncelerinizi gerçekten merak ediyorum.
Bu arada ben bu bölümü yazarken wattpade girişim engellendi şâyet bende hiç bir problem yok yüksek ihtimal yurt dışında oturduğum için.
Bence bunu yapmaları aşırı saçmaydı. Buradaki platformda benim gibi hayelleri olan, yazarlar var. Bedavaya kitap okuyanlar var ve kapatmaları çok kötü oldu. Umarım bir an önce açılır. Lakin ben bölümlerimi atmaya devam edeceğim.
Vote istemiyorum. İstediğim özgür votelar.
🗞️🌹
"Gitmek gerekir bazen, fazla yormadan, daha çok bıktırmadan. Eğer vaktiyse, ardına bile dönüp bakmadan."
~Can Yücel
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
.......
Gözleri dudaklarımdayken dudaklarını araladı. Gözlerimi yumduğumda o kalın erkeksi sesi kulaklarımı doldurdu. "Napıyorsun Bade? diye sormayacağım bebeğim. Ama elin ağırmış." dediğinde gülümsedim. Baş parmağı ile dudağına dokunduğunda başını eğip güldü.
Bu içten bir gülümsemeydi. "Şimdi o kasığına dizimi geçirirdim de kıyamıyorum. O kadar da değil." dediğimde gülümsedi. İçten bir şekilde ona yaptığım gibi gülümsedi. "Anlayışınız için teşekkür ederim hanımefendi." diyip dilini boynuma gezdirmeye devam etti.
Tamam.
Hıncımı biraz almıştım.
Biraz.
"Nasıl sakinleştirebiliyorsun beni? O kadar hap sakinleştiremiyor, sen sakinleştirebiliyorsun." dedim. Tebessüm etti. "Psikoloji okudum." dediğinde kaşlarımı kaldırdım. Ellerimi boynunda birleştirip, "Her hastanı sakinleştirmek için dudaklarına mı yapışırsın?"
Gülümsedi. Ama garip bir gülümsemeydi. Onda daha önce göremediğim bir gülümse.
Yoksa veda gülümsemesi miydi?
Veda mı?
İlk defa onda anlayamadığım bir duyguyu görmüştüm gülümsemesinde. Evet zor anlanabilen bir adamdı ama onu en iyi ben anlamıştım.
