Gambler//minsung

1.5

_____________________♤_____________________
Bam!
Silah sesi

Herkesin dikkati oraya dönmüşken baksırıma sıkıştırdığım çakıyı çıkardım.

Kaos.
Şu an önümde olan biten şeyin tek tanımı bu.

Bay Know geldi. İyi de ben Chan'ı aramıştım?

Umarım Seungmin'i eve atmamıştır diye geçirdim içimden. Lanet iplerden sonunda kurtuldum.

P: Gerçekten aptalın tekisin patron neden buraya gelirsin ki? Onların amacı zaten buraya gelmeni sağlamak!

Lee🗣: O piç baygınken sana dokunduğu videoyu bana gönderdi. NASIL GELMEYEYIM PETER?!

P: Hangisi?

Lee🗣: Ben hallederim sen arabada be-

Yakasından sertçe tuttum.
P: Bir soru sordum orospu çocuğu!

Lee🗣: Bacağından vurduğum.

Onu ittirerek bıraktım.
Tamam belki vücudum pek yapılı ya da kaslı falan değildi. Ama güç. Güç sahip olduğum önemli şeylerden biriydi.

Ayrıca Jisung'un sizi öldürme olasılığı azdır.
Peter'in ise öldürmeme olasılığı.

Yerdeki herife baktım. Cidden acınasıydı. Bacağının ortasında bir delik vardı. Sonrasında ise ne olduğunu pek hatırlamıyorum. Çoğunlukla kesik kesik.

Yandaki büyük kayayı hatırlıyorum. Ve onunla adamın beynini patlattığımı.

Adamın öldüğünü biliyordum ama duramadım.

Cebimdeki minik çakıyı eline saplayıp içinde döndürdüm.

Kan.

Çok fazla kan.

Adam ölse bile vücudundaki tüm kan boşalana kadar durmuyorum.

Birkaç saniye etrafıma baktığımda diğer adamların da çoğu yerde. Bay Know bana yaklaşmaya çalışanları kurşuna diziyor.

Önümdeki adama dönüyorum. Adam tamamen parçalanmış.

Gözlerimin dolduğunu o an fark ediyorum.

Dudaklarımdan kaçan hıçkırıklar ve titrek nefesler inşaatta yankılanıyor.

Hayır hayır
O adamı öldürdüğüme tabii ki pişman değilim. Bu gözyaşlarım sadece ani bir duygu patlamasından kaynaklı.

Dizlerimde ayağa kalkacak güç yok kıyafetlerim kanlı.

Know'un ise hasta ve çökkün bakışları üzerimde sabit. İlk önce hüzünlü bakıyor.

P: Patron Know...

Lee🗣: Evet güzelim?

Güzelim...

P: Sarıl bana.

Yeniden konuşma gereği duymadan tek adımla yanıma geliyor. Beni kucaklayıp ayağa kaldırıyor.

Kokusu.

Bu kan gölünün içinde nefes almamı sağlayan tek şey.

Dizlerimin beni taşımayacağı aşikar. Sanki o da bunu fark etmiş gibi sıkı sıkı kavrıyor belimi. Tüm yükümü veriyorum ona. Başım anca göğsüne yetişiyor.

Sonra havalıyorum yerden. Benim bacaklarımı kendi beline doluyor. Çok küçük hissediyorum kendimi.

Oldukça küçük.

Bir eliyle baldırımdan yakalıyor bedenimi. Diğer eliyse belimde hala sabit.

Bense sarıyorum boynunu koala misali. Huzur bulduğum kollarda biraz rahatlıyorum. Fark ettigim şeyse şu ki:

Peter ve jisung. Aynı kişiler değil.

Peteri Lee Know yarattı. Sanki Jisung gerçekten öldü ve yerine Peterin ruhu yerleşti gibi.

Saçlarımda dolaşan parmaklar.

Kendimden geçmeme yetecek düzeyde.
Gözyaşlarımla ıslanmış dudaklarımdan dökülen isim.

P: Rhino...

Sıkıca sarıldığım bedenin kasılışını hissediyorum.

Lee🗣: Peter... sen... o'sun değil mi?

Hiçbirşey demeden daha da gömülüyorum omuzlarına.
Bu yeterli bir cevap oluyor ona. Daha da sıkıyor kollarını. Sanki biri beni elinden kapıp gidecek gibi sıkı tutuyor.

Lee🗣: Buradan gitmek ister misin?

Başımı aşağı yukarı hareket ettiriyorum.
Görmüyor ama anlıyor. Hissediyor.

Yavaşça hareket ettiğimizi hissediyorum. Sonunda bu kan kokan bok çukurundan uzaklaşıyoruz.

Kan kokusu gitmiyor tabii.

Tıpkı onun kokusunun yıllardır ciğerimden gitmediği gibi.

Bu sefer de yapamadım.
Diyemedim ki: "Jisung seni özledi"

Ama yapacağım. Söyleyeceğim ona. Bugün anladı Jisung olduğumu. Söylediğimdeyse özlediğimi anlayacak.
Artık korkmuyorum.

Onu kaybetmekten.

Çünkü biliyorum ki ben ne yaparsam yapayım rhino benden gitmez.

Rhino ve ben... biz biriz

______________________♤____________________

Oha ne yazdım lan ben?

Aaaa içime sindi ama.

Bu arada bir süre şehir dışında olucam ama bölümler gelmeye devam eder. Sadece biraz saat aksaklıkları olabilir.

Görmezden gelin plss.

Seviliyorsunuzzz
Öptümmmm ♡♡♡