"Thanks." Sagot ko kay Mom nang hatidan niya ako ng warm cup of milk sa kuwarto.
Mag iisang week na siguro akong nandito muli sa bahay. At katulad ng inaasahan, bumalik na ulit sa dati ang buhay ko.
Nakakulong sa silid. Inuubos ang oras maghapon kakabasa ng mga nobela at panonood ng K-Dramas.
Sanay na si Mom sa gawain ko kaya hindi niya ako pinipilit sa kung ano. Ni minsan ay hindi niya ako sinita o ginalitan. Wala siyang backbone para gawin 'yon. Palagi naman.
Hindi ko alam kung mag nanay ba talaga kami o acquaintances lang na nakatira sa iisang bahay. We rarely speak to each other and would only see eye to eye if it's dinner.
In contact padin naman ako sa mga kapatid ko. Pati nadin kay Hael. Minsanan nga kaming nag so-SOC para daw matanggal ang stress niya sa pag-aaral. Hindi halata sa kanya pero grade conscious din ang isang 'yon. Lahat naman ng Fernez dahil sa taas ng standards at expectations ng pamilya nila.
No wonder why most of them are all fucked in the heads. The amount of stress built up makes them do questionable acts. That's their only way to release some steam.
Good for me dahil wala akong iniintindi na expectations. Pinaubaya ko na kasi sa mga pinsan ko dito sa mother's side ang business ng pamilya. Hindi na ako nakipaglaban o agawan pa. Kuntento ako kung minor company lang ang hahawakan.
I'm still thinking straight for my future. Kahit nagpapaka pokpok ako ngayon. Iniisip ko din na balang araw ay kailangan ko na mag settle down. Magpatayo ng sariling bahay, magpundar ng negosyo at assets, makapangasawa at magkaroon ng pamilya. At kung magkakaroon nga ako ng pamilya, plano ko na maging isang mabuting Ina.
Yung may oras na malalaan para subaybayan ang paglaki ng anak ko. At makapangasawa ng mabuting lalake na hindi umiikot ang buhay sa trabaho lang.
Pero malayo pa naman iyon. Nineteen palang ako kaya easy lang muna. Sa sobrang easy ay napaka laid back ko nadin sa mga kagagahan.
It's not like I have a choice. Hael blackmailed me by hurting himself. He already prove that he can so I have no plans to test him further. Hindi kakayanin ng konsenya ko.
Kaya...kaya natutunan kong enjoyin nalang yung mga nangyayari sa'min. Turning off my brain and morals. Dahil kung hindi, magiging miserable lang ang buhay ko.
I closed the book and threw it on the floor. Napahiga ako sa sofa at pinakatitigan ang kisame.
Parang wala ata akong gana ngayong araw na'to.
Wala akong gana magbasa ng libro. Wala akong gana kumain. Wala akong gana makipag usap kahit kanino. Wala akong gana maligo. Wala akong gana sa lahat.
Malaki sigurong parte ang pagkaburyo ko dahil napaka empty nitong bahay. O di kaya'y sobrang ingay lang ng mga boses ko sa utak. Nakakarindi at...nakakapagod.
Mom probably noticed my lifeless mood too.
And the blade on the floor.
And the tissues in the trashbin.
And the cuts on my wrist.
"Jia, maiwan muna kita." Walang buhay niyang sabi bago isara ang pintuan ng kwarto.
Napatunghay ako sa meryendang nasa lamesa. Napaupo nalang ako sa sofa at hinawakan ang braso ko na tumigil na sa pagdurugo.
Facts about my mother is that she's a scaredy cat. Anything you do, she'll take it to heart and would never forget. She's meek. And she doesn't know how to stand up for herself.
