De poort naar de geheime valei.

Het is eindelijk voorbij... Of toch niet?

POV Liza
Het is nu een week geleden dat ik mijn vader heb gedood en de kroning van Simon is net begonnen. Als hij gekroond is is er een groot feest en iedereen danst. Maar ik niet want ik heb niemand om mee te dansen. Iedereen begint te klappen en als ik op kijk kijk ik recht in de ogen van Simon. Iedereen houd zijn adem in als hij buigt. "Mag ik deze dans vrouwe?" Vraagt hij. Iedereen kijkt mij aan en ik zeg een beetje zenuwachtig ja. Lachend trekt Simon mij mee naar het midden van de danszaal. Iedereen komt om ons heen dansen en het feest gaat nog lang door.

POV Simon
Even stop ik met dansen en wil Liza zoenen. Als ik haar bijna zoen maakt ze zich los en rent weg. Geschrokken kijk ik haar na en het duurt even voordat ik kan bewegen. Ik ren op mijn hards achter haar aan. Ik raak haar al snel kwijt maar weet denk ik wel waar ze is. Als ik bij het meertje kom zie ik Liza huilend op het bankje zitten. Ik ga naast haar zetten en wacht tot ze begint met vertellen. Zo zitten we een half uur en dan pas begint ze met praten. "Het is mijn schuld dat jou ouders dood zijn." Huilt ze. Ik weet niks te zeggen dus zeg maar niks. "Ik kan jou vergeven. Maar kan je jezelf vergeven en verder gaan?" Vraag ik zacht als ik mijn stem weer terug heb.

POV Liza
Inplaats van dat ik antwoord geef druk ik een kus op zijn lippen. Lachend kijkt hij me aan "is dat een ja?" "Dat is een, ik kan het proberen als jij maar bij mij bent." Lach ik. Dit keer kust hij mij. Ongeveer een uur nadat we weg zijn gegaan van het feest lopen we weer terug. Hand in hand lopen we het feest weer binnen. Als de mensen ons zien juichen ze. Ik zie dat Sterre, Evi en Yara naar mij toe komen. Lachend loop ik met ze mee en raak Simon kwijt. Even later staat Simon bij zij troon en vraagt of iedereen wil luisteren. "Wil Liza naar voren komen?" Iedereen kijkt naar mij en wantrouwend loop ik naar Simon toe. Als ik bij Simon sta zie ik hoe hij verliefd naar me lacht en ik word warm van binnen. "Wil je mijn koningin zijn?" Vraagt hij met een kleine buiging.

POV Simon
Nerveus kijk ik op om te kijken hoe ze reageert. En ik moet een gil onderdrukken als ze ja zegt. Lachend sta ik op en doe de kroon van mijn moeder op haar hoofd. Stralend van trots kijkt ze naar alle mensen beneden ons in de zaal. Iedereen zakt op een knie en iedereen is even stil. Daarna begint iedereen hard te juichen.

POV Yara
Lachend kijk ik naar Liza en juich op mijn hardst mee. "Kom onmiddellijk naar buiten met Liza en Simon." Hoor ik de stem van Leria in mijn hoofd. Ik baan mij een weg door de menigte en loop naar Simon en Liza. "Ehm Sire, Leria vraagt of we naar buiten komen." Zeg ik met een buiging. "Waag het om ooit nog voor mij te buigen Yara!" Zegt Liza lachend. Lachend sta ik op en we lopen met zijn drieën naar buiten. Buiten staat Leria en achter haar staan alle draken. Iedereen volgt ons en blijft verbaast staan als ze de draken zien. Ook ik schrik even want Leria heeft een een kronkelende lijn gouden schubben. Dat betekend dat ze de koningin is van de draken!

POV Simon
Ik ben benieuwd waarom we moesten komen  van Leria. Ik grijp naar mijn zwaard als Leria naar Liza toe springt maar val niet aan. Zacht legt Leria haar snuit op het voorhoofd van Liza. "Ik wens jullie succes en weet dat de draken eeuwig jullie zullen steunen." Horen we allemaal in ons hoofd. "Sinds wanneer kan dat?" Vraagt Liza. "Sinds ik de koningin ben." Zegt Leria terug. Ik zie een boodschapper aan komen rennen en zie dat hij buiten adem is. Als hij voor mij staat maakt hij een buigen. "Sire, de poort naar de aarde.. Hij staat op instorten!" Geschrokken rent Liza al weg en Yara springt op Leria en vliegt er ook vandoor. Ik bedank iedereen en geef de leiding aan mijn zusjes. Daárna ren ik ook naar de poort

POV Liza
Als ik bij de port ben kan ik mijn ogen niet geloven. De poort valt gewoon uit elkaar!Dat is nog nooit gebeurd! Hijgend kijk ik ernaar. Dan landen Yara en Leria naast me en ik zie dat Simon bijna bij ons is. Als Simon er ook ik vraag ik iets wat nog nooit een elf heeft durven vragen. Maar ach ik ben dan ook geen echte elf. "Simon en Yara? Willen jullie mee naar de aarde? Ookal komen we misschien niet terug?" Yara gaat gelijk mee en begint met afschiet nemen van Leria. Simon heeft het moeilijk."ik ga mee om mijn koningin te beschermen en om jou land een keertje te zien." Zegt hij waarop ik hem een kleine zoen geef. Daarna stappen we met zijn drieën door de poort. Zodra we door de poort zijn valt de poort achter ons helemaal uit elkaar. We kunnen niet meer terug...