De poort naar de geheime valei.

Pratende geheimen

POV Liza
Oh ik haat hem, ik haat hem, ik haat hem! Denk ik niet voor het eerst terwijl Rachier met een zelfvoldane glimlach met een zweep tekeer gaat op mijn rug. Woedend maar toch te bang om iets te doen laat ik mijn hoofd hangen en probeer ik maar gewoon te hopen dat het snel voorbij is. Lachend sleur Chason mij uit de boeien en gooit mij tegen de muur aan. Een zachte vinger streelt zacht mijn wang en vol walging kijk ik weg. 'Je bent bijna te mooi om te martelen. Bijna' en met die woorden word ik meegesleept door een wachter en word ik door drie soldaten met houten stokken aangevallen.
'En wat zeggen we dan?' Vraagt Chason grijnzend. 'Dankjewel ow machtige meester, ik dank u dat u mijn leven heeft gered.' Mompel ik eerbiedig waarna de wachter die mij weghaalde mij ook weer terug in mijn cel gooit.

De reden dat de ooit zo stoere Liza is veranderd in een trouw schoothondje? Uren en uren van martelingen. Het begon gewoon met de zweep, toen kwamen er ijzeren staven die ze opwarmden in hete kolen en op mijn huid legde, daarna de zweep met een stalen punt, maar toch ik het ergste de shakro. De shakro is een rups die ze op mijn huid zetten, daarna begint die rups hele kleine hapjes uit mijn vel te nemen. Na uren mijn vel te hebben gegeten word hij dan weer weggehaald en op mijn arm staat dan het demonen teken, wat nog uren en uren door brand.

'Waarom?' Vraag ik zwak als Chason eindelijk weg is. 'Voor de macht, en om wraak te nemen op jouw en die stomme broer en zusjes van me.' Sist hij boos maar als ik zijn ogen had gezien had ik pijn gezien. Pijn van iemand die eerst zelf jaren is gemarteld om hem te maken tot wie hij nu is.

maar ook al zie ik zijn ogen niet, toch merk ik aan zijn stem dat hij dit niet helemaal meent.

'Nogmaals waarom?' Vraag ik nu met meer kracht. 'Omdat ik je haat! Omdat ik de elven en de mensen haat! Omdat Chason mijn vader is!' Schreeuwt hij woedend. 'hij is verdomme je vader niet!' roep ik woedend terug.Hoe kan hij dat nou denken?!

'Omdat ik geen pijn wil hebben..' Voegt hij  er na een lange stilte heel zacht erachteraan, maar net niet zacht genoeg.Als Chason die jongen ook maar de helft heeft aangedaan als wat hij bij mij doet dan zweer ik dat ik hem vermoord! 'Wat heeft hij je aangedaan Rachier?' Vraag ik licht dwingend. 'Niks wat hij niet ook met jou gaat doen' antwoord hij weer met een stem zonder emotie. 'en jij mag dan o zo sterk zijn. hij krijgt iedereen gebroken. dus jou ook. liefje' waarbij hij liefje als een scheldwoord zegt, en daarna loopt hij mijn cel uit.

Zuchtend bedenk ik me opeens een liedje dat mijn moeder altijd voor me zong voordat ze overleed. Ik herinner me die dag nog goed. We waren op vakantie en reden in de nacht terug naar huis. Opeens sloeg de bliksem voor ons in en stak een boom in de fik. Ik zie nog voor me hoe de brandende boom langzaam op de auto viel en mijn beide ouders doorboorde met zijn takken.

Met ogen vol tranen en een stem schor van verdriet begin ik zachtjes te zingen. (Zie filmpje hierboven)

'Kop dicht lelijk rot wijf!' Schreeuwt een bewaker als ik halverwege ben en nog zachter zing ik het liedje uit.

'Mooi liedje.' Zegt Rachier half lachend half menend. 'Wat boeit jou het wat?!' Sis ik boos terug. Zuchtend schud Rachier zijn hoofd, 'weet je... Je kan goed zingen.' Zegt hij heel serieus. Stomverbaasd kijk ik hem aan en als ik besef dat hij het meent stamel ik iets wat lijkt op dankjewel.