De poort naar de geheime valei.

Gevangen

POV Simon
Sneller en langer dan ooit ren ik achter de angels aan. De hele weg hoor ik de dark angels joelen en juichen en als ze hun tempo versnellen versnel ik mee. Al snel word het een soort zombie loop, mijn benen doen het gewoon. Als ik al een paar keer ben gestruikeld besluit ik grommend om te gaan slapen en soepel klim ik in een boom. Als ik mij met een liaan vast heb gemaakt zodat ik niet uit de boom kan vallen, val ik in een diepe slaap.

POV Liza
Een week lang, of was het misschien een dag? Geen idee maar voor mijn gevoel jaren was het enige dat tot mij doordrong dat we vlogen. Nu zit ik al een aantal uren in een cel. Ik hang aan touwen en mijn voeten raken net niet de grond. De touwen zijn heel erg sterk, ik heb al elk element erop losgelaten maar niks werkt. Opeens hoor ik de deur open gaan en meteen word ik bang, bang voor de pijn die zo zal komen. 'Zo Liza ga je ons nog steeds niet helpen?' Vraagt een zoete en lieve stem. 'Nooit van mijn leven mislukte engel!' Sis ik boos. Meteen hoor ik gelach en ik voel dat ik kippenvel krijg.

'Ik zal je voorstellen aan iemand die jij vast wel kent, mijn zoon.' Nieuwsgierig kijk ik op en wie ik dan zie had ik nooit verwacht. 'Jij vuile klootzak!' Gil ik luid terwijl ik vuurballen naar hem gooi, die helaas geen effect hebben. Wie hier voor me staat? Rachier, de broer van Simon, Sterre en Evi. Dus ook een prins en vroeger mijn vriendje. Maar toen werd hij vermoord, of te minste dat dachten wij. 'Hoe kon je?! Ik heb nachten gehuild!' Gil ik boos. 'Nou dat merk ik je hebt nu al met die rot broer van me!' Sist hij me toe. Woedend probeer ik wolf te worden maar omdat mijn armen vast worden gehouden lukt dat niet.

'Nou nou niet zo boos Liza' zegt de koning der dark angels, Chason. 'Rachier pak de staven maar.' Zacht knikt hij en hij verdwijnt op de gang. Al snel komt hij terug met een vuurkorf vol met hele kolen en met ijzeren staven erin. Na een tijdje pakt hij er een staaf uit en die is rood gloeiend van de hitten. Hard laat Rachier de staaf op mijn rug neerkomen en ik kreun zacht van de pijn.  Voordat ik hem kan vervloeken slaat hij weer, en weer, en weer tot alles zwart word

POV Amira
'Oke nog eens!' Roep ik vastberaden en alle wolven transformeren terwijl ze in de weer hele poort staan, in de hoop hem aan te krijgen. Heel even schiet de poort aan en een grote schaduw schiet over ons heen. Verbaast kijkt iedereen op en wat we daar zien is mooier dan wat dan ook, Leria.

POV Yara
Leria! Gil ik luid via mijn gedachten naar haar. Hey kleintje! Krijg ik als antwoord. Is het jullie al gelukt om de poort aan die kant te maken en aan te krijgen? Vraag ik met nieuwe hoop. Nee het spijt me kleintje. We hebben een speciaal soort kristal nodig om hem weer aan te krijgen want iemand heeft de energie uit de vorige gezogen. En alleen Liza kan dat kristal vinden. Snel vertel ik het nieuws aan de anderen en Amira en Tay beginnen te overleggen samen met een jongen die ik niet ken. Een jongen komt op bij afgelopen en verbaast herken ik de jongen die een paar maanden terug zijn excuses aanbood toen Amira Liza beet. 'Ik heb me de vorige keer niet goed voor kunnen stellen, ik ben Jason.' Verbaast merk ik dat ik bloos en ik kijk weg. Jason, die denkt dat die iets fout heeft gedaan, loopt verdrietig weg.

Ik wil achter hem aan gaan maar ben daar niet goed in dus zuchtend ga ik tegen een boom zitten. Wat is er kleintje? Vraagt Leria bezorgt. Ik antwoord niet maar met mijn gevoelens maak ik duidelijk dat ik niet wil praten. Ze stuurt me een beeld van waar ze is en wacht daar tot ik wil praten. Vijf uur lang komt er elke 10 minuten wel iemand naar mij toe, soms om iets te vragen of te vertellen over het plan en soms omdat ze willen weten wat er is, en iedereen word weggejaagd door Leria, die toch maar naast me is komen zitten.

Eindelijk begin ik te praten. Alles gaat fout! Liza is gevangen genomen, Simon is erachteraan. De poort kan dus niet meer open tot we Liza hebben en ik denk niet dat dat zo makkelijk word. Zucht ik diep. We komen er wel antwoord ze en ze geeft me een lik over mijn wang. Half lachend sta ik op en loop naar Jason. 'Het spijt me, ik was verlegen en in de war door alle gebeurtenissen en keek daarom weg, je hebt niks fout gedaan.' Opgelucht kijkt hij me aan met een grote glimlach. Voor ik de moed verlies zeg ik er snel achteraan:'en ik vind je leuk.' De al grote glimlach op zijn gezicht word de grootste die ik ooit heb gezien, maar word opeens serieus. 'Dan heb en we een probleem vrees ik.' Zegt hij ernstig. Geschrokken vraag ik waarom, waarop hij antwoord 'nou ik vind jou ook leuk.' Lachend knuffel ik hem en zo zitten we nog een paar uur, tot de andere een plan klaar hebben.

Het is me eindelijk gelukt na zolang een nieuw stuk te schrijven! *applaus* Ik hoop dat het ook een beetje een goed stuk je?