Watching the Spring Falls (Spring Series #3)

chap. 01

chap. 01

Mahigpit akong napakapit sa doorknob nang humampas ang mabining hangin. Ala-5 na pala ng hapon kaya halos wala na ring estudyante na nakakalat sa hallway. Buti na rin at siguradong wala akong kahati sa loob ng room ng organization namin.

Pinihit ko na iyon pabukas saka mabilis na pinadapo ang aking paningin sa paligid. Tama nga ako. Wala ng tao. Maayos nang nakasalansan ang mga instruments sa gilid kaya malaya kong nilapitan ang gitarang nakasandal sa dingding.

Sa malapit akong upuan na naupo at iniayos ang pagkakahawak sa gitara. These days I am feeling so down that I want to be alone. It feels like no one might understand me because even I, myself, can't understand how my mind works.

I started humming and strumming the guitar. Maybe, just maybe, I can let out all my frustration by doing this.

And I'd give up forever to touch you

'Cause I know that you feel me somehow

You're the closest to heaven that I'll ever be

And I don't want to go home right now

I looked at the DIY mini-stage in front of me. Months passed yet I can still remember how everything started from there. I smiled faintly.

"Ander, can we talk? Please?" Mahina kong pagkausap sa lalaking nakatalikod sa akin. Looking at his back, he feels like a distant star. Kaya kahit ang lapit niya sa akin ramdam ko pa rin na parang ang layo layo niya.

Napabuntong hininga ito. My heart hurts. Ganoon niya ba kaayaw na kausapin ako? I thought we had something going on since the night I told him I like him?

"Chaya, may klase pa ako. Ikaw din ay mayroon pa. Mas mabuti na doon muna natin ituon ang pansin natin." Mahina niyang sambit.

I know that, alright. Between us, I know that more. But I guess I only want something from him. I want to at least have his word. Sobra na ba iyon?

"I thought you like me too?" Nanghihinang tanong ko.

He only looked at me and slowly walked away. Na para bang nonsense ang usapan na ito at hindi na dapat pang paglaanan ng oras niya.

Halos malasahan ko ang pait nang maalala nanaman ang kaganapan kaninang umaga. It was one selfish and immature move coming from me. Hindi ako yung tipong maghahabol ng walang kasiguraduhan. Hindi ako yung taong ipipilit ang sarili sa kakarampot na atensyong binibigay sa akin.

Pero gusto ko siya. Gustong gusto ko siya. Simula pa lamang noong Grade 11 at nakita ko siyang tumugtog sa itaas ng stage.

And I don't want the world to see me

'Cause I don't think that they'd understand