Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Ο Πόλεμος στον Βορρά #SCBC2024

Κεφάλαιο 20- Καρν Ντουμ Μέρος 1ο

Στις χιονισμένες βουνοκορυφές των Ομιχλιασμένων Βουνών, η θύελλα δεν έλεγε να κοπάσει και το χιόνι έπεφτε βαρύ. Ο ουρανός ήταν μαύρος, παρόλο που ήταν μέρα φαινόταν σαν νύχτα. Ανάμεσα σε δύο βουνά δέσποζε το επιβλητικό και σκοτεινό φρούριο του Καρν Ντουμ, με δύο μυτερές κορυφές φτιαγμένες από ένα βαρύ μαύρο υλικό, οι πιες σχημάτιζαν κεραυνούς ανάμεσα τους, από κάτω βρίσκονταν χτισμένα τα υπόλοιπα κτήρια του οχυρού που έκρυβαν μέσα τους πολύ σκοτάδι και ζόφο. Γέφυρες ένωναν το φρούριο με τις τριγύρω πλαγιές ενώ από κάτω ήταν γκρεμός. Επάνω στις γέφυρες, φρουροί Ορκ και Τρολ πηγαινοέρχονταν, κάποιοι φιλούσαν την περιοχή ενώ κάποια άλλοι πήγαιναν ως ενισχύσεις σε πεδία μάχης όπου τους έστελνε ο Άγκανταρ.

Σε μια πλαγιά λίγο κάτω από το φρούριο σκαρφάλωναν με μεγάλη δυσκολία οι ήρωες μας. Είχαν ταξιδέψει μέρες πολλές, είχαν χάσει το μέτρημα, με ελάχιστες στάσεις, στα Ομιχλιασμένα Βουνά ως τις πιο βόρειες κορυφές τους, παίρνοντας από πολύ χιόνι, κρύο και κακουχίες. Πολλές φορές ένιωθαν πως οι δυνάμεις τους, τους εγκατέλειπαν, όμως είχαν ο ένας τον άλλον και ήταν ομάδα. Τα δυναμωτικά φίλτρα της Άντριελ βοηθούσαν κάπως, όπως και το περίφημο ψωμί των ξωτικών, το οποίο ακόμα κουβαλούσαν μαζί τους απ' το Σκιστό Λαγκάδι, κόντευε όμως να τους τελειώσει.

Σκαρφάλωσαν λοιπόν στην απότομη πλαγιά, η Άντριελ ανέβηκε πρώτη, ακολούθησε ο Έρανταν και στράφηκε προς τα κάτω στον Φάριν.

«ορίστε, πιάσε το χέρι μου.» είπε στον φίλο του.

«Δεν χρειάζεται να μου κάνεις... καθόλου χάρες. Το βουνό που δεν μπορώ να σκαρφαλώσω... δεν έχει χτιστεί ακόμα!» είπε ο Νάνος με το γνωστό πείσμα του. Η Άντριελ γονάτισε πλάι στον Έρανταν για να δει. Όμως ένας βράχος κάτω από το πόδι του Φάριν υποχώρησε και βρέθηκε να κρέμεται στο κενό με μόνο το ένα χέρι του να κρατιέται, όμως κι εκείνο από το χιόνι γλίστρησε και ένιωσε να πέφτει. Όμως την ίδια στιγμή ένα άλλο χέρι έπιασε το δικό του. Ήταν του Έρανταν, ο οποίος τον σήκωσε και με τη βοήθεια της Άντριελ τον ανέβασε τελικά επάνω. Κάθισε ανάμεσα τους προσπαθώντας να ξαναβρεί τις ανάσες του ατενίζοντας το χιονισμένο και σκοτεινό τοπίο μπροστά στα πόδια τους.

«Λοιπόν, δεν θα επιστρέψουμε από αυτόν το δρόμο, υποθέτω.» είπε.

«Αλλά είχες δίκιο, Έρανταν. Δεν υπάρχουν φρουροί να παρακολουθούν αυτή τη διαδρομή.» είπε η Άντριελ.