PİNHAN

8. Bölüm: Kodlanmış Alışkanlık ve Henüz Anlatılmayanlar

🎶Quiet Resource - Evelyn Stain🎶

İyi Okumalar.

3 hafta sonra.

"...Korktuğum şey o değil aslında bir süredir. Yaşayacağım hayatı düşünüyorum çoğunlukla. Yaşayamadıklarımı bir de. Bu başıma gelmeseydi nerede ne yapıyor olurdum diye sorguluyorum. Aklıma hiçbir şey gelmiyor. Bu süreç bitip gitse bile, ne meslek edinmek istiyorum bilmiyorum. Beni ne yapıyor olmak memnun eder? Evlenmek, çocuk sahibi olmak düşüncesi taşımıyorum çünkü mutlu bir hayalin içine koyamıyorum en başta kendimi. Durum şu ki, yalnız veya mutsuz bir hayat yaşarken de göremiyorum. Hayal etmeye çalıştığım an aklım duruyor sanki ve hiçbir yere koyamıyorum kendimi. Eskiden duyardım böyle olayları, üzülürdüm o kadınlara. Faillerine nefret dolardım. Sonra biri yeniden hatırlatana kadar unuturdum üzüntümü de, nefretimi de. Hayatıma devam eder, okuluma gidip mutlu bir gün geçirirdim. Hayatın gerçeklerinden biriydi çünkü. Kadınlar, çocuklar, hayvanlar her gün haberlere konu olurdu. Otomatikleşmişti tepkilerim. İbret olurdu bana, erkeklere karşı daha dikkatli davranmam gerektiğini öğretirdi sadece. Belki de bunlar benim yaptığım gibi başkaları görüp üzülsün, sonra da hayatlarına devam etsinler diye geldi başıma. Ya ben hayatın gerçeklerinden biri olmak, diğer insanların benden ders alması için varsam? Daha fazlası zaten olmayacak ve olamazsam? Hayat, herkes için bireysel ve devam ediyor bunun da farkındayım ama..."

Cümleleri toparlayamadığım için devam edemedim. Önümdeki krem rengi küçük masada duran çayımı izlemeye başladım. Derya Hanım boğazını temizledi.

"Başımıza gelen travmatik olaylar ve seninki gibi durumlarda bunun belirli bir süreç içinde devam etmiş olması insana kim olduğu da dahil birçok şeyi unutturabilir. Çok uzun süredir düşündüğün tek şey hayatta kalmak ve kurtulmaktı. Asıl hedefi bu olarak kodladığın altı sene geçirdin. Artık özgürsün Saye, kurtuldun. Bundan böyle ilgi alanlarını, nelerden hoşlanıp hoşlanmadığını, arkadaşlarınla nasıl zaman geçirmeyi tercih edeceğini tek tek keşfedeceğiz. Her şey adım adım. Cümlene devam etmiş olmanı isterdim çünkü doğru yoldasın. Korkularını anlıyorum ama hayat tek bir an, nokta değil. Milyonlarca noktanın bir araya gelip de oluşturduğu uzun bir çizgi var önünde. Tek bir şey senin kim olduğunu tanımlayamaz. Hele ki bunda senin hiçbir etkin yokken. İpler senin elinde. Birçok yol ve seçimin var, olmaya da devam edecek."

Süremizin sonuna gelmiştik. Söylediklerine inanmayı çok istiyordum. Bunlar kendime de söylediğim şeylerdi bir yerde, yine de başkasından da duymak iyi hissettirmişti. Başımı salladım yüzüme bir gülümseme yerleştirmeye çalışarak. Pek sahici görünmediğine emindim.

"Bir dahaki hafta için de aynı saat diyelim mi uygunsa sana da?" Başka programlarım da olsaydı bu sorusunu biraz düşünebilirdim. Tek gündemim terapilerdi şu sıra. Travma sonrası stres ve uyum bozukluğu, agorafobi ve anksiyete tanısı koyulmuştu. Panik atak, öfke nöbetleri ve kabuslar gün içindeki en büyük sorunlarımdı. Bunlar için doğum kontrol haplarının yanında sürekli olarak antidepresan belirli zamanlarda da akinleştirici ve uyku ilacı kullanmaya başlamıştım. Kendimi gün içinde çoğunluk olarak mutsuz hissettiğim daha ağır günlerim olmuştu. Depresyon olsa bile hafif şiddette olabileceğini söylemişti Derya Hanım, mutsuzluğum anlık kötü düşüncelerle gelişiyor ve aklımı kolayca dağıtabiliyordum. Leyla da yanımda olduğu sürece dışarı çıkmak ve zamanımı güzel geçirmek istiyordum.

"Evet uygun, teşekkür ederim Derya Hanım." Ayaklanıp çantamı koluma astım. Karşımdaki sandalyesine yaklaşırken o da kalktı yerinden. El sıkışırken gülümsedik birbirimize.