QUERENCİA

31. Bölüm

1 Yıl Sonra

Diğer öğrencilerle beraber gülerek kepimi havaya fırlattım.
Ardından heyecanla seyirciler arasına karışmış aileme baktım. Oğullarım, kocam, annem, babam ve kız kardeşim.

Bana her daim destek olmuş ve bir an bile yalnız bırakmayan ailem. Bu aileye sahip olduğum için çok şanslıyım. Özellikle de oğullarım için...

Evet oğullarım

Efe'yi evlat edineli 1 yıl olmuştu. Ve biz bu karardan bir an olsun pişman olmamıştık.
Efe gerçekten çok zor zamanlar geçirmişti. Uzun bir süre pedagog desteği almıştı. Ona olan yaklaşımımıza oldukça dikkat ediyorduk. O hassas bir çocuktu.

Efe Asaf'ı anında kardeşi olarak benimsemişti. Oldukça korumacıydı kardeşine ve bize karşı. Buda ona babasından kalan bir travmaydı maalesef. Bizlere onun yanında olduğumuz için zarar geleceğini düşünüyor ve çok korkuyordu. Bunu bir türlü atlatamıyordu. Ancak bunu da zamanla atlatacağına emindim.

Evden çıkmayan ve tek tük kelimeler haricinde konuşmayan çocuk bunları zamanla bir olsun aşmıştı. Yine hala fazla konuşmuyordu. Gerek görmedikçe kimseyle iletişim kurmuyordu. Ancak bu artık onun karakterine işlemişti. Bunun için yapabileceğimiz birşey yoktu. Bu onun tercihiydi ve biz oğlumuzun istek ve tercihlerine saygı duyuyorduk.

Küçük oğlum Asaf ise artık 2 yaşına girmek üzereydi. İlk kelimesi tabikide anne olmuştu.

Daha doğrusu 'ane'...

Flascback

"Efendim kocacım"

"Ben eve gelmek üzereyim yavrum. Marketten istediğin birşey var mı?"

"Ay iyi oldu hatırlattığın. Domestos alabilir misin gelirken?"

"Alırım yavrum. İstemen yeter."

Vedalaşıp telefonu kapattıktan sonra mama sandalyesinde oturan oğluma döndüm.

"Baba mı geliyormuş aşkım? Benim oğlumun babası geliyormuş"

Asaf çığlık atarak güldü ve ellerini mama sandalyesinin masasına vurdu. Onun bu heyecanlı haline gülerek tezgaha döndüm ve yemek yapmaya devam ettim.

Bir süre sonra zil çalınca tam mutfaktan çıkacaktım ki içeren ses geldi.

"Ben bakarım abla!"

Gülümsedim. Efe gitgide bize daha yakın oluyordu. Bu beni oldukça duygulandıran bir durumdu. Bu kadar duygusal olmak hiç güzel birşey değildi.

Belime sarılan kollarla kocamın geldiğini anladım. Gülümseyerek arkamı döndüm ve sıkıca boynuna sarıldım.

"Hoş geldin kocam!"

"Senin o kocam diyen ağzını yerim güzelim benim"

Cilveyle kıkırdadım.

"Domates aldım güzelim nereye koyayım?"

"Domates mi?"

"Evet hayatım domates istedin ya"

"Aşkım ben domates mi dedim yaa"

"Ne dedin ki?"

"Domestos dedim aşkım domestos"

"Ne bilim aşkım ben domestes midir domates midir nedir o şeyi?"

"Of aşkım of. Ne yapacağım ben seninle böyle?"