AKREP serisinin ilk kitabıdır.
"İntiharın ne olduğunu bilen her çocuk kendini en az bir kere o ipten asmıştır"
[Kendimi geliştirmek için yazdığım bir kitaptır]
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🦅
Karanlık neydi?
Tanımlayamadığımız, aslında bizi neyin beklediğini bilmediğimiz için korktuğumuz koca boşluktur. Başımıza neyin geleceğini bilmeden yaşamak bir ömür karanlıkta kalmak değil miydi? Belki de herkes bu durumu farklı tanımlardı.
Birbirine sıkıca bağlanmış zincirler, sen her bir yeni yaşına adım attığında sırayla çözülürler. Yeni bir yaş yeni bir adım demekti. Fakat eğer doğduğunuzdan beri korkunç bir devin esiriyseniz rakamlar sizin için hiçbir şey ifade etmezdi.
Ne kadar yaş alırsan al, iplerini birisi tutuyorsa, sana ait hayatta senin zincirlerini sanki bir lütufmuş gibi kendi isteğine göre çözüyorsa, hayatta hiçbir zaman tam anlamıyla özgür hissedemezdiniz değil mi?
Zincirlerinden tek seferde kurtulmak için çok büyük şeyler feda etmek gerekliydi diye düşündüm hep.
Bir zamanlar sadece okuya bilmek en büyük hayalimken şimdi hayatımın en büyük dönüm noktasındaydım belki de. Uğruna her şeyimi feda ettiğim mesleğim bana bir gün bile keşke dedirtmedi.
Karşısında durduğum aynada son kez kendime baktım. Pantolonla aynı renkte olan ceketimin gümüş renkte düğmelerinde parmaklarımı dolaştırdım. Keskin ve kısık kahve bakışlarım aynada kendimi gururla izlerken derin bir nefes aldım.
Henüz tam iyileşmediğim için ufak bir sancı hissetmiştim karnımın etrafında. Fakat o acı bile yüzümdeki gururu silmeye yetmedi. Ardından takım elbisemle yine aynı renkte olan polis şapkasını taktım.
Salondan duyduğum sesle kafamı odanın kapısına doğru çevirdim.
"Tansu"
"Burdayım"dedim nerde olduğumu bildirmek adına. Tekrar önüme döndüm. Bu sefer boy aynasının yanındaki sandalyenin üstüne bıraktığım beyaz eldivenlerimi aldım. Sol elime eldivenin tekini geçirdim.
Yaptığım kutsal görevin arkasında her zaman olduğu gibi aldığım ve alacağım bütün yaralara rağmen dura bilmek bana hep mutluluk verecektir.
Kapı açıldığında diğer eldiveni takacakken durdum. O yöne doğru döndüm. Odaya girdiği gibi bakışları direkt üstüme çöktü. Sanki bunu bekliyormuşumçasına ellerimi arkamda birleştirdim. Yeni aldığı elbisesini giymiş, göstermek için hevesli küçük bir kız çocuğu gibi nazlı nazlı gülümsedim.
