YÜREK YANGINI

BÖLÜM 9 * AJANLIK OYUNU*

İnsan babasından nefret eder miydi?

ederdi.

Ben beni bırakıp giden babama kırgındım. sadece kırgındım ve keşke de öyle kalsaydım.

ben artık babamdan nefret ediyordum.

Karana inanmak istememiştim. yalanlamıştım. ama artık gerçeğin farkına varıyordum.

tam 1 hafta geçmişti ve ben halen bu evdeydim. yeni kardeşimle fazla zaman geçirmiştik. telefonumu vermişti karan.

şu iş birlikçi meselesini de kabul etmiştim. o adam yaptıklarının cezasını çekecekti.

bunca olayda en çok sevindiğim olay ise şuydu ki Dilara ile Ömer Abi evleniyorlardı!

ilk başta çok şaşırmıştım. ama sonradan onların adına çok sevinmiştim. üç gün sonra mahallede düğünleri vardı. ve ben nasıl gidebileceğimi planlıyordum. karan izin verirmiydi onu bile bilmiyordum. oğuza zorda olsa okulu bir süreliğine açıktan okuyacağımı söylemiştim. ve daha birçok bahaneydi. zaten bi kaç haftaya okullar da kapanırdı.

elif senayla bahçede oynuyorduk. o ne kadar bilmesede ben onun ablasıydım. oha beste sen ablasısın karanda abisi çok iyii

"bestenuyy hadi kalk bana çikolatalı kek yap!"dedi sevinçle. kafamı sallayarak ayağa kalktım.

"hadi gidelimm!"dedim elinden tutp mutfağa giderek.

mutfaktaki kadın bizi görünce gülümsedi.

"fatoşş şen cık biz bestenuyla kek yapacağız"diyen elife gülerek çıktı fatma abla. ve çamaşır odasına doğru ilerledi.

elif sena ile birlikte keki yapmaya başladık.yaparken elifin gülüşleri mutfağı dolduruyordu. birden yüzüme sürülen un ile çığlık attım.

"eliff!"dedim gülerken. ve intikam olarak bende onun yüzüne sürmüştüm. bir süre böyle gülüp eğlenerek keki yapıp fırına attık. masanın önündeki sandalyeleri çekerek oturduk ve elifin anlattıklarını dinledim.

"Abi!"dedi elif kapıya bakarken. kafamı arkama çevirip bakınca kapıya yaslanmış bizi izleyen karan ile ayaklandım.

"abiciğim hadi sen odana git fatma abla seni uyutacak"dedi elife bakarak.

"ben uyuturum"dedim

"hayır fatma abla yatıracak"dedi gözlerime kaşları çatık baktı.

"tamam abii kavga etmeyin fatoş beni uyutur."dedi ve gitti elif.

karanın yanından geçip giderken kolumu tutmasıyla durdum.

"sen durr!"dedi sinirle. bıkkın bir nefes verdim.

"yine noldu? ne yaptımda sizin planlarınızı bozdum karan bey!"dedim bıkkınlıkla. sırıttı.

"sen benim planlarımı bile bozamazsın kızım neyi anlatıyorsun?"dedi sinirle.

"öyle bir bozarım ki aklın şaşar!"dedim meydan okuyarak.

"öyle mi?"dedi tek kaşını kaldırarak.

"öyle!"dedim ve nefes aldım gözlerimi kapatarak. o an saçlarımdaki acıyla inledim. gözlerimi açtığımda ise bir çift gözün içinden ateşler çıkarak bana bakıyordu. öyle bir ateşti ki bir an o ateşin gözlerinden sıçrayıp beni yakacağını düşünmüştüm. tek eli saçımdaydı. ilk başta çekmişti ve acısından inlemiştim evet ama şuan acımıyordu. çünkü çekmiyordu. eli orada saçlarımın arasındayken sadece hafifçe aşşağı çekmişti. eğilmiş kafamın üstüne kendi kafasını eğerek koyunca birbirimize olan yakınlığımız benim sonum olacaktı.