Old Days Break Free [ON HOLD]

8

Fresh Wounds and Scars

Athena's POV

"Huwag mong hapitin." Naiiyak kong sabi, nakapikit at pilit na iniinda ang sakit ng pagbabalot ni Jezreel ng gauze pad sa aking palad.

Mayroon kasi itong malaking hiwa na natamo ko kanina lang.

"Sorry, hindi ako doctor, okay?" Walang emosyon niyang tugon sa akin.

Nang matapos siya sa ginagawa niya ay nag buntong hininga siya and she winced as it seemed she triggered her own stitch wound on her waist.

Kasalukuyan kaming nasa clinic ko, she's here again because we're basically twins.

Hindi na kami mapaghiwalay lalo na at iisa lang naman ang trabaho namin sa dilim.

Kaya nga sabi ko kay Lorraine na walang taong nagbabago at hindi nagbabago ang isang tao.

Because this mfng bitch beside me, she's still the tyrant that I know back in our high school days.

"Ahh fuck... Mind telling me why didn't you use an anesthesia on me when you stitched this?" Nakangiwi niyang tanong, tinuro ang sugat niya sa tagiliran.

"Bro, sumalo ka ng halos limang bala sa katawan, labing limang saksak sa tagiliran back when you were 13 years old, and almost 10 stabs 6 and half years ago, you can tolerate such pain like that..." Tumayo ako at tumalikod sa kanya, kumuha ako ng gatas a fridge at saks inalok iyon sa kanya.

"Saka mahal ang anesthesia, kuripot kapa naman." Dagdag ko, inirapan niya lang ako at umupo ng komportable sa swivel chair ko.

Nakuha pa niyang itaas ang paa niya sa desk ko.

Pinabayaan ko nalang siya saka ay dumungaw sa bintana.

Nakita ko sa labas ng hospital ang pag tigil ng isang ambulance kaya doon ko binaling ang pansin ko.

"3 years of getting back in this shit and I'm still suck at avoiding knives... But then again, you're a surgeon yet you can't even avoid knives yourself." Ramdam ko sa boses niya ang mabirong panlalait niya.

When I scoffed, she did the same thing.

Tumaas naman ang side ng lips ko the moment I saw the person na dinala ng ambulance na ito.

The night is still young, and the moon casts its radiant glow across the deep, darkened sky, where countless stars flicker like distant flames in the vastness of the universe.

Some say that night is the most serene and peaceful time in the world, a moment when the world slows down, and quiet envelops everything.

But I say, it is during these hours that the true nature of people is revealed—the perfect time to see who walks fearlessly in the shadows and who retreats into the safety of their homes, gripped by the fear of what lurks in the darkness.

"He's here."

xxxxx

"Mukhang fresh tayo ngayon Dr Ybañez. May lakad?" Mabirong tanong ng assistant ko sa pagpasok ko ng building.