Sisli bir gecenin unutulmaz kan ve demir kokusu.
Zevkler ve Hayatlar, Montajlar ve Şantajlar.
•••
Kanlarının içinde boğularak biri, KATLEDİLDİ.
Bu aramızdan birisi de olabilirdi? birileri de olabilirdi.
O gece hepimiz bir partiye davetli olarak katı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Beyaz güllerde, iyi günler belirirdi. Kokusuz ama yatıştırıcı, sakinleştirici bir ilaç gibiydi. Her gül kokarmıydı? O kokusuz bir güldü işte.. İçindeki güzellik dışında da vardı. Bembeyazdı o, kar beyaz.
Bir gün susuz kaldı o gül, yavaş yavaş sararmaya başladı. Sararınca endişeleri arttı, kaygıları çoğaldı. Ne olmuştu birden bire kendisi de şaşırdı, yeşermeye başladı. Korkuları arttı, nefesleri kesilmeye başladı.
Çürümeye başlamıştı, doğduğu yerden kopmaya, koptukça solmaya. Asla yaprak dökmüyordu.. Bir gün tamamen çürüdü, kurutular onu, bir günün susuzluğu bin gününü almıştı.
Kar beyaz artık Kara güldü. O beyazlıkları, siyahla süslenmişti. Güzelliği eğlencesi, Asaletiyle mutsuzluğa gömülmüştü. Kopmuştu, çürümüştü, yıpranmıştı ama asla ölmemişti.
Neden ölmüyordu ki? Yaşamak için daha ne sebebi vardı. Bir damla suya muhtaçtı taç yaprakları. Ama yeni hâline de alışmıştı, biraz alıngandı biraz üzgün. Ama hep mutlu ve pozitif olmakda yormuştu onu, bıktırmıştı.
Şimdiyse arafta kalmıştı bir yol seçecekti kendine, ya kar beyaz olucaktı, yada kara gül.
2 seçeneği vardı karşısında bu Cennet mi? Yoksa, Cehennem mi? Demek gibi birşeydi onun için vazgeçmedi karalığından alışmıştı yıldızların parıltısına, gecenin karanlığına.
Ama özlüyordu, kar beyazını. Güneşin doğuşuna, sıcaklığın nemine hasretti. Ama yinede vazgeçemedi karanlığından. Bilmiyordu ki seçim yaptıktan sonra hayatının tamamının kararacağını. Nereden bilebilirdi? Yorgundu. Ama önemli değildi işte.
“Kar beyaz olmaktansa ben Kara gül olurum, yine de kendimi öldürtmem”. Dedi.
O gün bir söz vermiştim kendime hayatın daha baharındayken, kara günler hep var, ha sen kar beyazsın ha kara gül? Ne farkederdi ki... İki türlü de karanlığın içine gömülüsün. “Yaşa işte hayatını kara gül olarak, tecrübe olur der geçersin”..
O günden sonra hayatım tamamen derin bir karanlıkla buluştu, sessizlik kucak açmıştı bana, tek arkadaşımdı o karalık oda ve sessizlik.
Kar beyaz'ın.Kara gülü olmuştum bir gecede.
Hastane odasında ki camdan acı içinde tek yaşam kaynağıma bakıyordum, hiç birşeyden haberi olmayan o masum surata..
Derin bir nefes verdiğimde onun iyi olması kalbime bir su serpmişti, o zaman yavaş yavaş düzeliyordu içimdeki kar beyaz.
Camdan ayrılıp merdivenlerden yavaş yavaş inmeye başladım, dünya dönüyordu dönmesine de sanki beynimin içinde dönüyordu.
