Solmuş gülüm {Cünzey}

26

Selamünaleyküm

Arakadaşlar bölümü okumaya başlamadan önce bunu okuyun lütfen ‼️

Şunu tekrar söyleyim, Ahmed öldüğünde 12 yaşındaydı, Zeynep ise 7. Şimdi 10 yıl geçti ama 10 yılın üzerinden de bir kaç ay geçti ve bu kaç ayın içinde Zeynep 18 yaşına girdi

Sanırım bazılarınıza bildirim gitmiyor çünkü iki bölümdür okuma sayısı çok düştü. 270 den 153e düştü o yüzden sizden ricam hikayeyi paylaşabilir misiniz? Şimdiden teşekkürler ☺️

Ben 25 bölümü yazarken çok ümitlenmiştim aslında bolca yorum ve oy gelir diye, çünkü bence gerçekten güzel bir bölümdü ama iki okurum hariç hiç kimse yorum yapmadı oy sayısı da düştü maalesef ve bu beni çok üzdü. Emeklerimin karşılığını alamıyorum (okuma sayısı düşmeden önce de bir kaç okur hariç kimse yorum yapmıyordu). Acaba ben mi kötü yazıyorum diye düşünüyorum, eğer öyleyse lütfen söyleyin ki kendimi geliştireyim. Bunuda okuyup cevap vermeden geçmeyin lütfen

Bugün benim doğum günüm beni kırmayıp yorum yapın lütfen 🌝

Okuyan yorum ve oy yapan (ve yapacak olan 🤲🏻) herkese çok teşekkür ediyorum. İyi okumalar diliyorum 💕

*******************************
Saatler geçti, akşam oldu ama Cüneyd ile Zeynep hala dergahın odasında oturuyorlardı, Zeynep bir köşede Cüneyd de bir köşede oturuyorlardı, artık ağlamıyorlardı sadece boşluğa bakıyordu ikiside. Sadi Vahidin Cüneyde her şeyi anlattığını anladı lakin Zeynebin abisinin olayından haberi yoktu, o yüzden odaya girmedi, belki Zeynep Cüneyde biraz iyi gelir diye düşündü, bilmiyorduki Zeynebin hali Cüneyd den daha beter olduğunu. Odada ise Cüneyd yavaş yavaş başını Zeynebin olduğu tarafa döndürdü, ve kısık ama Zeynebin duyabileceği sesle konuştu

Cüneyd: Zeynep... iyi misin?

Zeynepte kısık sesle cevap verdi: Bu hayattaki en acı şey, sana en yakın insanın acılar içinde kıvrandığı görüp de hiçbir şey yapamamaktır, ona hiçbir şekilde yardımcı olamamak çok acı

Cüneyd: Vahid.. Ahmedin senin kollarındayken öldü demişti... nasıl?

Zeynep bugün neredeyse binince kez düşündü o günü, sesi titreyerek anlatmaya başladı Cüneyde tüm olayı:

"Ben daha 7 yaşındaydım, abimde 12, biliyorsun zaten abimle birbirimizi ne kadar çok sevdiğimizi. Biz alışmıştık baban her perşembe günlerini bizi parka götürmesini... yine bir perşembe günü babam hadi hazırlanın parka gidiyoruz dedi.. O gün ben orada bir kız gördüm benim yaşlarımda bir kız. Biliyorsun o zamanlar çocuklarını, daha çok kızlarını parka götüren babalar nadir görülüyordu, benim babamda o nadir babalardan biri. Tesadüfen o gün kız çocuklarından bir ben bir de o kız oradaydık. Benim kız kardeşim yok o kızda tek başına oynayıp sürekli bana bakıyordu sanki benimle oynamak istermiş gibi. Babama söylediğimde git oyna ama gözden kayıp olma dedi. Bende hemen koştum o kızla birlikte oynamaya başldım"

Zeynep titrek bir nefes aldı ve gözlerini sımsıkı kapatıp devam etti: her şey de o kızla oynadığım için oldu. Keşke ayaklarım kesilseydi de gitmeseydim onun yanına

Cüneyd Zeynebin bu halini görünce bedenini tamamen Zeynebe döndürüp ona yaklaştı
Cüneyd: o kadar mı kötüydü?.. Yaşadıkların.. yani, seni bu hale getirecek, dedenin anlattığı krizlere sokacak kadar ne yaşadın Zeynep?