Suvivors

Hoofdstuk 2

Jason's POV

~Ik sta samen met mijn vriendin aan de boot waar we onze cruise op zullen beleven. We werden door enkele mensen aan boord geholpen. We kregen onze kamer die de enige was op heel de gang. Toen we binnengingen zagen we pas hoe groot onze kamer wel niet was. We hadden een mega groot bed en een sauna, jacuzzi, ... En dit allemaal was .. gratis? We geloofden onze ogen niet toen we binnenkwamen. Als we hebben uitgepakt, blijken we de enigen aan boord .. wat ik dus zeer vreemd vindt. Toen ik en m'n vriendin op het dek stonden vertrokken we. Na een poosje kwam een van die matrozen ons halen voor het eten. Als we het restaurant binnenkwamen, hadden we weer hetzelfde gevoel zoals toen we onze kamer binnenstapten. Er was een reuzegroot buffet. Voor slechts 2 personen. 'Ongeloofelijk..' zegt mijn vriendin als ze zit. 'Ik weet het.' zeg ik. Ik was in de 7de hemel.

Helena's POV

~Ik ben samen met mijn moeder opweg naar de plaats waar de helikopter zou opstijgen. Als we zijn aangekomen geeft mijn moeder me nog een zoen en gaat weer weg. Ik stap de helikopter in en terwijl we opstijgen geniet ik alvast van het uitzicht. Na een poosje mag ik achterin even gaan rusten. Ik trek het gordijn open en zie dat er een reuzegroot bed staat. Ik ga erop zitten en voel dat het een waterbed is. Daarna trek ik de koelkast naast me open. Er staan zeker 50 flesjes cola in. M'n lievelingsdrank is cola. Is dit toeval? En dit moet allemaal gratis zijn?

Gigi's POV

~Ik ben op de luchthaven die in de brief stond. Ik wacht tot ik op het vliegtuig mag. Als ik opstap zie ik pas dat het een privé - jet is. Ik zit helemaal alleen. Opeens komt er een stewardess met een grote kar binnenrijden. Mijn avondeten. Het is een mega - buffet. Dit geloof je toch zeker niet? Ik geloof niet dat dit gratis is. Ik vraag aan de stewardess of dit gratis is. Ze knikt van ja. Ik trek mijn ogen open. En kijk even naar het eten. Ik kan het niet weerstaan en begin te eten. Het eten was hemels. Ik heb nog nooit in m'n leven zo goed gegeten. Als ik zoveel als ik kan op heb komt de stewardess het karretje halen. Heel even keek ze me aan. Het leek wel of ze witte ogen had.. Ik zal wel dagdromen van dat eten. Ik maak het me gemakkelijk en zet de tv aan.

David's POV

~We hebben net de kinderen afgezet bij de oppas. We zijn onderweg naar de opstapplaats. We rijden al een tijdje langs de zee. Als we aangekomen zijn stappen we meteen op. Het was er reuze groot. We krijgen onze kamer die zeker de helft van het schip inneemt. Er staat een zeer groot waterbed, 3 minibars, een inloopkast, een flatscreen tv, een mega sofa, een reuzegrote jacuzzi,...Kortom héél veel. Dan komt een volwassen jonge vrouw binnen met een reuzegrote kar met een buffet. Dan fluistert mijn vrouw tegen mij: 'David, ben je wel zeker dat dit allemaal gratis is?' Daarop antwoord ik: 'Ik weet het niet zeker, ik vraag het even.' Daarna spreek ik de vrouw aan, en vraag of dit alles zomaar gratis is. Ze knikt van ja. Dat ene kleine moment dat ze me aanstaarde leek het of ze witte ogen had. Ik trek het me niet aan wantja wieweet is het een of andere ongeneeselijke ziekte. 

Nina's POV

 ~Ik heb m'n kind achtergelaten bij een vriendin en sta ondertussen te wachten op het vliegveld. Als ik eenmaal ingecheckt ben, kan ik meteen op het vliegtuig, wat ik best raar vindt. Ik zit helemaal alleen op een groot vliegtuig. Dit staat me niet aan. Ik spreek een stewardess aan over dit gebeuren. Ze antwoord niet en gaat gewoon weer door. Als ik van het vliegtuig af wil gaan omdat ik dit zaakje niet betrouw, gaan de deuren dicht en wordt me een drankje aangeboden. Het was limoenthee. Als ik dat voorgeschoteld krijg zeg ik nooit nee. Ik pak het aan en ga weer naar m'n plaats. Als ik zit gaan de tv's omlaag. Er wordt een film opgezet. Het is een typische vrouwenfilm waarbij je moet huilen. Ik hou van huilfilms. Hoe weten deze mensen dat toch? is dit opzet of is dit toeval?