Suvivors

Hoofdstuk 17

Jason's POV

~ Het is 8u in de morgen. Mijn wekker gaat af. Ik druk hem af en draai me om. Huh, wekker? Bed? Ik doe mijn ogen open en ik zie Melissa liggen. In schock spring ik uit het bed. Ik kijk op mijn wekker.. Dezelfde tijd dezelfde datum. Heb ik gedroomd? Ik probeer iedereen en alles wat er gebeurd is in die droom te vergeten. Ik kleed me aan en ga naar beneden om de post te halen. Ik neem een koffie en leg de post op tafel om het te lezen. Een belastingsbrief.. net als in de droom. Reclame.. Ook net als in de droom.. En dan, de brief waar niets opstaat, alleen mijn naam. "Nee, nee,nee, dit kan niet waar zijn, ik droom weer...!" zeg ik terwijl ik de brief meteen in de vuilnisbak drop. Als dit allemaal klopt. Dan, dan is Helena ook echt. Ik besluit om haar te vergeten, ik kan Melissa niet in de steek laten. Of wel? Ik vind haar tenslotte ook alleen maar leuk voor haar geld. Niet dat ik echt verliefd ben geweest op haar. Ik laat Melissa wel in de steek. Maar eerst moet ik uitvinden of Helena wel echt is, stel dat ik gewoon paranormaal aan het worden ben.. "Melissa, het werk heeft gebeld ik moet nu meteen gaan, ik weet niet voor hoelang." roep ik naar boven toe. "Is goed.." roept ze slaperig terug. Snel pak ik mijn spullen bij elkaar en regel een last-minute naar België waar Helena vertelt heeft dat ze woonde tijdens de picknick. Ik pak al mijn spullen en wat geld en rijdt met de auto naar de luchthaven. Als ze echt bestaat bouwen we samen wel iets op daar, en laat ik Melissa wel zitten, ze is tenslotte toch rijk..

Helena's POV

~ 8u20 de wekker loopt af. Met een geeuw stap ik uit bed. Wa-waar ben ik? Thuis? Huh, d-dat kan niet! Net was ik nog dood..? Wat er meteen in me opkomt is Jason. Als ik hier terug in de bewoonde wereld ben, dan hij ook! Maar dan heeft hij zijn vriendin terug dusja.. Ik probeer hem te vergeten en kleed me aan, maar wacht eens even, dan kan het ook wel gedroomd zijn... Oke dit vind ik echt wel vreemd. Ik kijk op mijn gsm naar de datum. Raar het is dezelfde dag als ik die mail.. DIE MAIL. Meteen zet ik mijn computer aan en start de mail op. En ja hoor daar staat die mail. Oke nu ben ik echt aan het doordraaien.. letterlijk en figuurlijk want ik sta rondjes te draaien in mijn kamer. Maar dat wil wel zeggen dat Jason wel bestaat, of ik heb opeens een gave gekregen. Ik probeer het los te laten en ga naar beneden om te ontbijten. Ik pak mijn cola en cornflakes, als dit allemaal echt was, ja dan heb ik echt wel een behoefte aan cola! De volgende dag als ik tv aan het kijken ben, met ja een cola in mijn hand, gaat de bel. Ik ben alleen thuis en dus moet ik de deur opendoen.. Als ik open doe zie ik dat Jason voor mijn deur staat. Van verbazing val ik gewoon flauw. Als ik weer wakker wordt lig ik in mijn kamer, met Jason die me aanstaart. Ik gil even omdat hij daar gewoon staat. "D-dus dit is allemaal echt ge-gebeurd?" vraag ik terwijl Jason me uitlegt waarom hij hier is. "ja, Helena maar die vreselijke weken in dat spel hebben ons wel samengebracht. Waarom we niet dood zijn weet ik ook niet.." -En ze leefden nog lang en gelukkig blablabla, en jammer genoeg voor Melissa is ze gewoon achtergelaten door Jason. Maar uiteindelijk kon het Melissa niets schelen en had ze de week daarna al iemand nieuw ontmoet. -

Gigi's POV

~ Er schijnt iets fel en wit in mijn ogen. Toch de hemel dan? Ik doe mijn ogen open en zie de zonnestralen die zoals gewoonlijk door mijn raampje komen en me wakkermaken. Ik kijk op mijn horloge 9u06.. dezelfde tijd als.. welke dag is het vandaag. Ik draai me om en kijk om mijn kalendertje. w-wat?! dezelfde tijd, dezelfde dag. Wow, wow, wacht ik leef nog? Geen krasjes te bespeuren op mijn lichaam? Nee, ik moet wel gedroomd hebben, kan niet anders, punt! Dan hoor ik de bel van de postbode die voorbijkomt en wat brieven deponeert, zoals gewoonlijk om 9u15. Allemaal reclame en dan ... de lege brief. Ooooh nee, die maak ik niet meer open! Nu niet, nooit niet! Ik ben geen ezel! Ik doe mijn deur open en loop zo snel ik kan naar de dichtsbijzijnde rivier en gooi hem in het water. Een andere stommeling mag hem openmaken maar ik doe het niet nogis! Als die droom het juist had toch. Dan ga ik terug naar mijn huis om me klaar te maken voor dansles, elke dag hetzelfde. Maar ik vind het leuk en ik zal er niet meer mee stoppen tot mijn échte dagen geteld zijn..

David's POV

~ Biep, biep, biep mijn digitale wekker loopt af. 10u tijd om ... op.. te .. staan... wow. Wacht. Onmogelijk. Net, net was ik nog dood en nu ben ik thuis. Mijn vrouw! en kinderen! zijn ze er nog!? Snel ga ik de trap af. "Zo gehaast?" hoor ik mijn vrouw zeggen. Met een verbaasde blik kijk ik mijn vrouw en kinderen aan. "Pap is alles wel goed?" vraagt mijn oudste dochter. "Eh ja hoor liefje. Ik bedacht me net dat ik mijn gsm boven ben vergeten." zeg ik om eronderuit te komen. Ik zal maar niets laten merken en alles gewoon vergeten. Als ik mijn gsm bekijk zie ik die rare mail weer, zonder hem zelfs te openen verwijder ik hem en ga aan tafel zitten en neem mijn gebruikelijke croissant. Dit mag dan mysterieus lijken, ik trek me er niets van aan, mijn vrouw en kinderen zijn ongedeerd en weten van niets, wel, dan ik ook niet.

 Nina's POV

~ Stilaan wordt ik wakker in.. mijn bed.. en niet in ... een boom.. Ach ik zal het wel gedroomd hebben. Ik wil niet eens weten of het echt was. Ik open de brievenbus en zie de rare brief weer op dezelfde plaats liggen. Ik bedenk wat ik er allemaal mee zou kunnen doen.. Ik besluit om het in de brievenbus van mijn baas te doen.. Ik haat die man die mijn man heeft laten doodgaan. Wel nu mag hij wel gestraft worden.. en dan wordt ik lekker de baas en niemand zal me stoppen. Als de baas weg is, vertel ik aan iedereen wat ik hem heb aangedaan, natuurlijk denk iedereen dat ik gestoord ben en ze sluiten me op in een gekkenhuis. Maar toch blijf ik tegen iedereen zeggen dat het zo was, of ik het nu gedroomd heb ofniet. Ik ben nu wel niet de baas van het ziekenhuis maar nu weet tenminste iedereen dat die moordlustige man die ons daar heeft opgesloten, echt bestaat of ze het nu geloven ofniet.

---------------------------------------------------------------HET EINDE -------------------------------------------------------