Avenoir

XX.

Açın dediğim yerde şarkıyı açarsanız daha iyi olur
(Saat 3 slowed vers. Göremeyenler için.)

Yazardan

Aynada son kez kendine baktı Ferdi. Son 7 aydan sonra çirkinleştiğini düşünüyordu. Zayıflamış, yüzü çökmüştü. Gözlerinde eski parıltılarda yoktu. Evsiz gibi görünmemek için tıraşta olmuştu. Başka ne yapabilirdi ki Arda'ya iyi görünmek için.

Biraz bunu düşündü ama bıkkınlıkla gömleğinin yakalarını düzeltti. Her ne kadar iyi görünmek istese de enerjisi yoktu hiçbir şeye. Yere oturdu ansızın. Aynanın karşısında oturup sadece kendini izledi. Arada gülümseyip nasıl göründüğünün merakını gidermeye çalıştı. Gülümsemesi bile itici geliyordu. Sıkıntıyla ofladı. Bacaklarını kendine çekip kollarını üstüne koydu ve kafasını da kolları üzerine koyup izledi kendisini.

"Acaba doğru mu yaptın?"

Yanlış anlaşılmasın, odada hiçbir muhattabı yoktu. Sorduğu sorunun alıcısı da kendisiydi. Kendisine veriyordu hesabını. En acısı buydu zaten. Kendi içindeki mahkemenin vicdanına kalmıştı ve Ferdi bu konuda kendine en acımasız davranan kişiydi.

"Ferdi, hazırsan çıkalım mı?" diye bir ses geldi kapının ardından.

"Geliyorum Neymar."dedi Ferdi.

Sonra da aynanın karşısından kalkıp kapıya yöneldi. Kapıyı açtığı gibi arkadaşı ile karşılaştı.

"Hah şöyle kardeşim ya. Toparlamışsın kendini." Neymar karşısında duran Ferdi'den memnun bir halde sayıkladı.

"Ne diyeceğim ona?" diye sordu Ferdi söylediğini duymayarak.

Neymar da derin nefes verip,

"Ferdi bu kadar gerilme. Çocuk seni aylardır görmüyor, özlemiştir eminim ki. "dedi rahatlatmak için.

"Demez mi 7 aydır neredeydin diye? Ya kartal öttüyse." daha kendisine sormaya korktuğu soru dudaklarının arasından fırlayıvermişti. Eğer öttüyse cidden tüm yalanlar ortaya çıkardı. Bunun olmadığını ümit ederek ayakkabılarını giydi.

"Zannetmiyorum. İlla ki belli ederlerdi."

"Haklısın. Barış yarım bıraktığı işi tamamlamak istediğinden bulurdu beni." dedi hafif alayla. Dün hastane odasında yediği yumruktan bahsediyordu. Fazla oyalanmadan bindiler arabaya. Her ne kadar stresten kusacak gibi hissetse de Arda' ya olan özlemi bunun geri planda kalmasını sağlıyordu.

'göz yaşım kederden miydi yarim

Çektiğim kaderden miydi'

Radyoda açılan şarkıyla yutkundu. Göz yaşı pişmanlıktan, yalnızlıktandı. Kader değil, yaptığı hatalardandı bu çektikleri.

'içtim hep ona sarıldım yarim

Tek dostum kadehler miydi'

Bu da doğruydu. Odasına kapanıp alkole vurmuştu. Tabii bu alkol komasına girip Neymar'ın onu hastaneye götürmesiyle sonuçlanmıştı. Sonra Neymar eve alkol sokulmasını yasaklamıştı ama Ferdi akıllanmayıp içmeye devam etmişti.

'Adını dağlara yazdım yarim

Buğulu camlara kazdım '

Ne adını dağlara yazmış ne de buğulu camlara kazmıştı Ferdi. Koluna ismini işletmişti. Kapşonlusunu sıyırıp yaptırdığı dövmeye baktı ve gülümsedi. ismi bile mutluluk verirken aceba bir şansları olsaydı nasıl olurdu...

"Arda'yı düşünüyorsun değil mi?" sürücü koltuğundaki Neymar'dan gelen soruya sadece gülümsedi.

"Çok mu belli oluyor."