Lwy & Legendy - Marta Cieszyńska. PLANUJĘ WYDAĆ!

17

"Śmierć, nieodłączna część życia, niosąca ze sobą nieuchronność końca, jest niezmiennym towarzyszem losu. Jej cień rzuca mroźny chłód na nasze codzienne sprawy, będąc przypomnieniem o kruchości istnienia i przemijalności wszystkiego, co znane. Ale czymże jest śmierć, gdy odarta zostanie z miłości, tej fundamentalnej siły, która zdaje się nadawać sens każdemu wyzwaniu, każdemu triumfowi i każdej stracie?

Bez miłości, śmierć staje się pustym, próżnym echem czegoś, co nigdy nie miało połączenia z czymś istotnym, niepopartym emocją, namiętnością i czułością. Bo czymże jest życie bez miłości, jak nie zimnym spacerem w nijakiej szarości, gdzie każdy krok odzwierciedla pustkę, a żadne spojrzenie nie spotyka ciepła innego serca?

W przestrzeniach ciszy, gdzie miłość jest nieobecna, śmierć przychodzi jak lodowaty wiatr, który zdmuchuje ostatnie promyki życiodajnego słońca. Pozbawiona obecności tej ciepłej emocji, staje się chwilą, która nie zna ukojenia, a jedynie nieubłaganą samotność. Jest jak pustynia, przez którą nie prowadzi żadna droga, nie oferując ani oazy pocieszenia, ani chwili ulgi.

Gdy miłość opuszcza nasz świat, śmierć porywa nas w swoją ciemność, zabierając ze sobą to, co było piękne i pełne życia. Pozostawia jedynie echujące w próżni wspomnienie, które nie znajduje odbicia, bo nie ma nikogo, kto mógłby odpowiedzieć tęsknym szeptem straconej bliskości. Bez miłości, śmierć zdaje się wycierać istnienie, jakby nigdy nie istniało, jakby nie miało znaczenia.

To miłość nadaje śmierci sens, zmieniając ją z prostego końca w kolejne przejście, w nowy początek. Miłość, obecna w najgłębszych zakamarkach naszej duszy, przemienia ostateczność w coś, co można objąć i przyjąć z odwagą. Bez niej, śmierć jest po prostu odcięciem – ostateczną granicą, za którą nie ma nic, co przypominałoby nam o radosnych chwilach, które minęły.

Gdy miłość trwa pośród tego, co przemija, śmierć zyskuje miano powrotu, spotkania, ponownego zjednoczenia z tymi, których kochaliśmy, cyklem, który prowadzi nas z powrotem do źródła. Przez miłość, przyjmujemy śmierć jako część życia, nie jako koniec, lecz jako nieodłączny element naszego wzrastania. W ostateczności, miłość daje śmierci twarz, na którą możemy spojrzeć bez strachu, zrozumieć i zaakceptować jej nieuchronność.

Kontynuując refleksję o śmierci bez miłości, dostrzegamy, iż każda jednostka staje się architektem własnych pamięci, zaś stwórca swego istnienia, które bez miłości kurczy się jedynie do wymiaru biologicznego. Śmierć bez miłości odbiera życie zdolności do transcendencji, odzierając je z możliwości wykraczania poza to, co namacalne i doczesne.

Szara pustka życia bez miłości sprawia, że śmierć przychodzi jak niechciany przyjaciel cierpienia, trwającego przez cały byt. Tam, gdzie miłość nie rozjaśnia naszej drogi, śmierć zdaje się być gorzkim prochem, pozbawionym jakiejkolwiek iskierki nadziei. To tam, gdzie serce nie znało porywów miłości, a dusza nie zaznała oddechu prawdziwego związku, śmierć przybiera najdziewniejszą z twarzy – niczym cień, który ogarnia naszą egzystencję bez pozostawienia śladu.

Jednakże, nawet na bezdrożach bez miłości, gdzie śmierć zakrada się jak cichy złodziej, pojawia się jedyny prawdziwy paradoks. Czasem, choć miłość może być przez nas zapomniana czy porzucona, wiedziona tysiącem dróg, wciąż może powrócić do nas z otchłani. Można ją odnaleźć w najmniej spodziewanych miejscach – w chwilach refleksji, w gestach niepewnego zrozumienia, w łzach żalu, które rozpraszają ciemność izolacji.

Gdy śmierć przybywa do locus bez miłości, przypomina nam o nieodkrytych połączeniach i możliwości, które mieliśmy. W tym wymiarze, śmierć może stać się katalizatorem odkrywania na nowo subtelnej mocy miłości, która przekracza granice czasu i przestrzeni, podtrzymując na duchu nadzieję, że zawsze znajdziemy sposób na powrót na światło. To w spojrzeniu na śmierć przez soczewkę niespełnionej miłości, odnajdujemy przypomnienie o wartościach i wyborach, które w końcu mogą nas prowadzić do odrodzenia.