ANLAŞMA /BARIŞ ALPER YILMAZ

23. Bölüm (Bekar)

SELAMMMMM YİNE BEN🤪

OY SINIRINI HEMEN GEÇİYORSUNUZ ÇOK TEŞEKKÜRLERRRR🫶🫶🫶

OY SINIRI: 20⭐️

İYİ OKUMALAR❤️
...

Mahkeme salonuna girdiğimde kalbim hızla atıyordu. Barış ve avukatıda yerlerine oturunca mahkeme başlamıştı.

Bütün mahkeme boyunca Barışın gözleri bendeydi. Ben her ne kadar gözlerimi kaçırsamda onunkileri üzerimde hissediyordum.

"Tarafların tazminatsız boşanmasına karar verilmiştir" hakimin dediği şeyle içim ürperdi.

Boşanmıştık. Bitmişti. Artık Barışın karısı değildim. Her sabah onu görmeyecektim. Her akşam aynı yatakta uykuya dalmayacaktık. Maçlarda onu izlemeyecektim. Bana bir daha karım demeyecekti.

Barış artık benim değildi. Bana ait değildi artık. Şimdi istese başka bir kadına koşmakta özgürdü. Bu düşünce beni korkutuyordu. Barışın başka bir kadına gitmesi beni üzerdi çünkü biliyorum. Barış için bu çokta zor olmadığından tedirgindim. Bende istersem şimdi birini bulabilirdim ama kalbime ondan başka kimseyi alamazdım en azından uzun bir süreliğine.

Kırgındım ona, hemde çok. Bana inanmamasına, bebeğimizin sebebi olmasına, benden boşanmasına çok kırgındım. Ama şimdi gelse bana sarılsa hemen boynuna atlardım. Son bir kez ona sarılmak için her şeyi yapardım.

Mahkeme salonundan çıktığımda Barışın bana tek kelime etmeden son bir kez bakarak veda etmesini izledim. Gitme. Demek istedim ama diyemedim. Gururum buna engel oluyordu.

"B-ben bir lavaboya gideyim" dedim. Sanki yaşadıklarımın gerçekliğini daha yeni kavrıyordum. Lavaboya geldiğimde gözyaşlarımı serbest bıraktım. Sevdiğimi kaybetmiştim ve bunu unutmak zor olacaktı. Titreyen ellerimle çeşmeden destek alarak ağlamaya devam ettim.

Barış

Barış aylardır görmediği Denizi bu gün görünce onu unutamadığını tekrar anlamıştı. Barıştaki de bir umuttu işte. Sevdiği kadını unutma umudu.

Gerçi bu kadar güzel olan bir kadını unutmak çok zordu. Deniz mahkeme için giyindiği resmi kıyafetlerle bile çok güzeldi. Olmaması kadar güzel. Barışın onunla boşandığı davada gözlerini ondan ayırmayacak kadar.

Boşanma kararı verildiğinde içi burkulmuştu adamın. Olacakları bilsede bir garip hissetmişti. Denizi kaybetmek üzmüştü onu. Sevdiğini, karısını. Denosunu. Acaba bir gün Deniz yeni birini bulduğunda o adamda Denize Denom der miydi? İstemiyordu adam. Denizin yeni birini bulmasını, yeni birine öyle bakmasını, öpmesini daha beteri başkasıyla sevişmesini. Düşüncesi bile çıldırtıyordu Barışı.

O Denizin ona özel olmasını. Ona ait olmasını çok sevmişti. Şimdi kaybetmişti bunu. Hayatının neşesinde Denizle birlikte kaybetmişti sanki.

Arabasına binip eve sürdü. Önceden Denizle onun olan eve. İçinde küçük Denizlerin ve Barışların hayalini kurduğu eve. Aylardır Deniz hiç gelmemişti. Barış bir umut beklemişti kadını ama gelmemişti. Gelsede bir değişiklik olmazdı zaten.

Barış Denizle ayrıldığından beri eve gelmemek için bin bir takla atıyor, başka yerlerde kalıyordu.

Bazen keremin evinde bazense Berkanın. Yada geç saatlerde eve gelip direkt uyuyordu.

İlk defa eve gelip inceledi uzunca. Her bir köşesinde Deniz vardı sanki. Heryerde Denizin yüzü geliyordu gözünün önüne. Gülmesi, sinirlenmesi, sarhoşluğu, tutkuyla inlemesi, ağlaması. Her şeyi.