Kayıp Pusula

38. BÖLÜM

Karşımda kendinden fazlasıyla emin duran bedene bakmak uzun bir zaman sonra ilk kez içimde farklı duygular uyandırmıştı. Mutluluk, aşk, sevinç yada başka bir şey değildi bu hissettiğim şey. Kocaman bir oyunun sonu yada başka bir hayatın başlangıcıydı benim için. Emin değildim. Benim için içine girdiğim onca işin, üstüme aldığım onca sorumluluğun en ağırı olmuştu Bora Karadağ. Vicdanımı sorgulatan, kalbimi hatırlatan bir çift yeşil göz bildiğim tüm doğruları bir anda yanlışa çevirmişti.

Hayatım boyunca hiç yapmadığım bir şeyi yaptırmıştı bana. İlk kez içinde bulunduğum bir göreve duygularım dahil olmuştu. İlk kez kendi kurduğum oyunda gerçekten kurban rolü üstlenmiştim. Belki isteyerek belki de farkında olmadan her şey bu ciddi bir biçimde ilerlemişti. Başlarda hoşuma giden bu durum bugün ilk kez içimi yakıyordu belki de.

Karşımda duran adam beni kurtardığını sanarken üzerinde durduğu yerin bataklık olduğundan bir haberdi. Ardında tetikte bekleyen Oktay ise belki de hayatı boyunca haklı çıkmak istemeyeceği tek konuda pişmanlık duyacağı haklı bir zafer yaşayacaktı. Belki de Bora en başından Oktay'ı dinlemiş olsaydı içimde yaşadığım bu saçma pişmanlık duygusunu hiç tatmamış olacaktım. Bora beni tüm bu olayların en başında yanında istemeseydi hırslarım duygularımı bastıracaktı. Kendimi biliyordum.

En vahşi hayvana dahi gösterilen merhamet, o duygunun karşısında tüm gardını indirirken benim bu yaptığım ne kadar insanlığa sığacaktı? Elimde onca kişinin kanı, onca hayatın ahı dururken bunu düşünmem bile saçmaydı şimdi.

Her şeyin sonu yeni bir hayatın başlangıcı az sonra tam bu sokakta, iki adım ötemde yaşanacaktı. Ufak bir kıyamet ikimizin arasında kopacaktı. Peşinde olduğum her adamın, içinde bulunduğum her görevin en zevkli yanı işin sonu, o gözlerde ki hayal kırıklığı duygusuyken az sonra olacaklardan sonra ilk kez, bir çift göze bakmaya, ondan ziyade bu yeşil harelere bakmaya korkuyordum. Bu zamana kadar karşıma çıkan en acımasız adam dahi beni korkutamazken bir çift yeşil gözde göreceğim o hayal kırıklığı benim kıyametim olacaktı.

Bakışları sadece benim üzerimdeydi. Ben burdayım korkma dercesine bakarken yanında kaybolan korkularım bu sefer, ilk kez yeryüzüne çıktı. İçime derin, kesik bir nefes çekerken temel ihtiyacım olan oksijenin genzimi bu denli yakmasına şaşırdım. Her günüm bu sonun geleceğini bile bile geçerken hissettiğim bu karmaşık hisleri çözmek benim için zordu.

Yanımda duran Yusuf koluma vurup beni dürterken o an gerçek dünyaya döndüm. İçinde bulunduğum andan hiç farketmeden tamamen kopmuştum. Benim sınavım bir çift yeşil hareye kadardı işte. Yusuf'un üzerime dönen uyarı dolu siyah gözleri beni adeta delip geçerken bende bakışlarımı ona çevirdim.

"Sakın Mira, sakın bir hata yapayım deme. Canım pahasına girdim bu oyuna, çıkaracağın en ufak bir aksilik bile sende dahil hepimizin sonu olur. Yürü şimdi. Her şeyin ortaya çıkmasına çok az kaldı, birazdan burada olurlar."

Sözlerinden çok tehditlerini bitirdiğinde ilk önce Yusuf arabadan indi. Benim için tükürüğümü yutmak bile zorlaşırken içimde delicesine bir ağlama isteği vardı. Kendimi sıkıp tutmaya çalıştığımda sonrasında daha kötü olacaktım ama şuan bu ortamda yapacağım en mantıklı şey sadece buydu. O arabanın etrafından dönüp benim olduğum tarafa gelirken arkada da Bora'ya ait birkaç tane araç ve adamları vardı. Onlar Yusuf'un yanıma gelmesine bir sorun çıkarmazken o da daha fazla oyalanmadan içinde bulunduğum arabadan beni tıpkı bir oyuncak çıkarır gibi dışarı çıkardı.

"Çık hadi dışarı Mira, bak sevgilin bizi kocaman bir konvoyla karşılamak istemiş. Çok üzüldüm ama Bora'cım. Ben yokluğumu biraz daha geç farkedersin diye düşünmüştüm. Sandığımdan daha mı akıllı çıktın sen sanki?" Dediğinde dudağının kenarına geniş bir tebessüm kondurdu. Çevik bir hareketle belinden silahını çıkarıp alnıma yasladığında ben öylece durmaya devam ettim. Sanki birisi bir anda tüm duygularımı almış gibi hissediyordum. Öyle boş öyle hissizdim ki hissettiklerimi anlatabilecek sözlerim dahi yoktu.