Chasing Hearts

Chapter 16

Bigla nalang may humintong sasakyan sa harap namin kanina at iniluwa nito si Cap, dali-dali niya ako hinila papasok sa kotse niya, ni hindi manlang ako naka angal dahil sa pagka bigla, narinig ko pang may sinabi si Dimitri pero agad pinaharurot ni Cap ang sasakyan, bastos din eh!

At ngayon, ni hindi ko manlang maramdaman ang sarili ko.

Standing in front of him, feeling frozen in place as my world slowly crumbles around me.

I gradually lean against the cold wall behind me, each memory replaying in my mind, heavy with the weight of what I've just learned. The words I heard echo in my thoughts, and I struggle to accept the reality I've been handed.

Dahan dahan akong napadausdos pababa mula sa kinasasandalan ko.

He speaks, breaking the heavy silence between us.

“We’re the only two who know about this for now. But in time, everyone else will find out too.”

Napatayo ako..

"I still can’t believe it was intentional," I insist, my voice rising slightly with the intensity of my feelings. "W-what if she didn’t mean to do it? What if this was all just a misunderstanding?"

As I speak, I can feel the desperation in my tone. It’s as if I’m grasping for any thread of hope that could unravel this nightmare. I know the evidence is right in front of me, yet a part of me clings to the belief that my sibling isn’t capable of such betrayal.

Kahit naman hindi kami gaano kalapit sa isa't isa ay natitiyak kong hindi niya ito kayang gawin sakin.

"Maybe someone is framing her or twisting the story!" I plead, my heart racing as I try to convince myself and the person in front of me.

Rinig ko ang mabigat na paghinga nito, parabang nag titimpi.

"Hindi ko alam kung nagtatanga-tangahan ka lang o ano..." Kalmado lang ang boses niya pero dama kong nagpipigil lang ito. "You’re clinging to this ideal that she's somehow blameless, even when everything points to the truth!"

His words hit me like a slap, and I can feel my heart racing as anger and hurt surge within me. I didn’t want to see it that way, but his accusation forces me to confront the reality I’ve been avoiding.

He looks me straight in the eyes, his voice filled with a mixture of disappointment and urgency. "This isn't you, Gabriella. This isn't the Gabriella I know-the brave, fierce fighter who never backs down. You're more than this!"

I can feel his intensity, and it's like a jolt, awakening something within me. "In racing, you're like a fierce beast, dominating the track with your speed and skill. They call you the queen of the race! And now here you are, just folding under pressure?"

He places a hand on both my shoulders, his grip firm but comforting, grounding me in this moment. "I need you to fight for yourself. Bring back the Gab I know- the Gabriella who wouldn't let anything or anyone stand in her way."

His words resonate deep within me, stirring the remnants of my strength. It's as if he's igniting a fire that had dimmed in the shadows of doubt and despair. I take a deep breath, realizing that I can't let my fears define me. I owe it to myself, and to the person I once was, to reclaim my power.

Nakatingin lang ako sa blangkong white board sa harapan. I didn't even notice that I had arrived here without crashing.

Lutang??

Siguro nga kung yan ang tawag sa nangyayari sakin ngayon, maybe I'm lutang

Ni wala nga akong naintindihan sa dalawang subject na nagdaan kanina, nang tignan ko ang oras ay doon ko lang napagtanto na mag a-alas diez na.

"Pst! napapano yan?"

"Hindi ko nga alam, kanina pa yan wala sa sarili."

"Baka naman may pinagdadaanan."

"Lol kasalanan naman pala niya eh.. ba't kase dun siya dumaan— aray! ba't nambabatok!"

"Manahimik ka na nga wala kang naitutulong eh."

Rinig kong bulungan ng dalawa, ewan ko kung bulong paba yon eh rinig na rinig ko naman.

Hindi nalang nag sigawan sa harap ko, nahiya pa eh.

Naramdaman kong may tumapik sa balikat ko kaya napalingon ako.

Si kath pala.

"Okay kalang ba? kanina kapa kase wala sa sarili e." Nag aalalang tanong nito.

"Uh.. yeah.. may iniisip lang." Ngumiti ako ng konti.

"Tsk..tsk..tsk.. wag mo nang isipin yon, mahal ka non." Sabay tapik ni Zio sa balikat ko. "Alam mo kase ganyan lang talaga ang mga lalake kunwari dedma lang pero yung totoo natatae na." Napangiwi kami ni kath ng wala sa oras dahil sa pinagsasabi ng kumag,

Hindi nanaman siguro nakainom ng gamot.

Tumayo ako ang nilapitan siya.

"Okay lang yan Zio.." ako naman ang tumapik-tapik sa balikat niya. "Malalampasan mo din yan, marami kaming may tiwala sayo.." Halatalang nalilito ito. Napatango-tango pa ako at kunwari naiiyak. "Sa totoo lang bilib kami sayo, kase sa kabila ng kapansanan mong yan, hindi ka pa din napupunta sa mental.. siguro wag mo nalang kakalimutang uminom ng gamot araw-araw ha.. wag kang mag alala kung hindi kapa titino sa mga susunod na araw ipaparehab kana namin.. kung hindi pa din kaya ay.. wala na tayong choice.. baka sa mental na talaga ang bagsak mo, andito lang kami palagi ni kath na aagapay sayo.. wag kang susuko ha." Napa singhot- singhot pa ako ako kunwari, habang si kath naman ay halatang nagpipigil ng tawa. Hinimas himas ko pa ang likod nito na agad naman niyang winaksi.

"Gago.. ginawa pa akong baliw ay.." nakangusong angil nito.

"Ha?.. hindi ba?" Kunwari ay nagulat ako. "Pasensya na.. mukha ka kaseng takas sa mental eh." Napapangisi nalang ako ng makitang pikon na pikon na ito.

"Huy.. tama na yan zoe.. wag mo namang paiyakin yung bata." Kunwaring nag aalala na sabi ni kath.

"Anong bata?.. sinong bata?! Hindi na ako bata ah!" Mas lalo tuloy kaming napahagalpak dahil sa halos magwala na ito.

"Weh... tingin nga ng putotoy kung bigboy na..?" Biro ko pa sabay tawa ulit.

Nag-cross arms ito habang naka-pout, nagda-drama ang bata . Even if he's so tall and looks like an adult, ang childish ng pagka-tampo niya—nakabusangot siya na parang batang hindi binigyan ng candy, It's kinda cute though haha.

Ilang minuto din itong nagtampo kahit anong suyo namin ni kath sa kanya ay ayaw nitong mamansin, pero nang mabanggit ang salitang pagkain ay agad nitong nakuha ang atensyon niya, akalain mo nga naman.

So here we are in the canteen kumakain ng as usual pizza ang float.

Abala ako sa pagkain nang magtanong si kath.

"Btw.. how's Rhina, zio?" Tanong nito sa binata. Tahimik lang akong kumakain habang nakikinig.

"Hmm..hmm! about that!" Nagulat pa akong ng paungol itong sumigaw dahil puno ng pagkain ang bunganga, nilunok muna nito ang nasa bibig bago nag salita. "I have good and bad news." Napakunot naman ang noo ko ganon din si kath.

"Kindly tell us."

"Gising na si ate."

Napa-tigil ako sa pag nguya hindi ko alam kung matutuwa ba ako o kakabahan.

Relief flooded through me, and I felt a genuine sense of happiness for Zio.

But alongside that joy, there was an unmistakable pang of anxiety. My chest tightened, I found myself bracing for whatever might come next.

"Really!" Di makapaniwalang tanong ni kath bagama't halata ang saya sa tinig nito. "Oh gosh... we need to visit her right away—" Napatigil ito. "But what's the bad news?" Napatingin din ako kay zio, nag aabang ng sagot.

"She.. she had an amnesia." Pagka sabi non ay tumingin ito sakin. "Just like what happened to Zoe." Mapait itong napa ngiti.

Parehas kaming natigilan ni kath.