Laging nasa kwarto si Lan nitong mga araw na ito at ramdam ko ang pagiging mailap niya sa akin. I cant blame him kasi ako naman kasi ang may kasalanan. Hindi ko rin kontrolado ang nararamdaman ko bigla na lang ganito. I also did not expect na magkakaroon ako ng feelings para sa isang tulad niya, lalo na at pareho kaming lalaki.
Mabuti na lang talaga at wala pa kaming schedule para sa third shoot namin. Pina plan pa kasi yung area kung saan gaganapin, kaya sa ngayon pareho kaming nandito lang sa condo. Pero kahit magkasama kami parang may pader sa pagitan namin. Si Lan, patuloy na umiwas, habang ako tahimik na nag-aabang, umaasang kakausapin na niya ako.
Sana lang, bago magsimula yung next shoot namin, maayos namin to kasi I can't do well in my work if magiging ganito pa din kami ni Lan, unprofessional na kung unprofessional pero I can't work with him if he is mad at me, parang di ko kaya.
I was frozen in place when he suddenly appeared in front of me, his deep gaze piercing through me as if reading every emotion I had. I couldn't move, completely caught off guard.
"Have you thought about what you truly feel about me?" he asked, his voice serious, without a hint of doubt.
“Are you confused?” tanong ni Lan, diretsong tumitig sa akin, para bang tinatantiya ang bawat galaw at sasabihin ko.
“No, I’m not, Lan.” huminga ako nang malalim, alam kong kailangan ko na
maging totoo. “Napatunayan ko ito noong nag-bar ako last time. Pumunta ako doon para makipag-hook up, kasi naisip ko baka nararamdaman ko ito dahil sa'yo, dahil lagi kitang nakakasama. Akala ko baka dala lang ng sitwasyon. Pero habang kinakausap ko yung mga babae sa bar, wala akong ibang maisip kundi ikaw. The girls there is not enough to get me from not to think of you”
Tumingin ako sa kanya, sinusubukan basahin ang reaksyon niya. Tahimik lang siya pero alam kong naririnig niya ang bawat salitang sinasabi ko.
“I tried to push these feelings away, pero palaging ikaw yung nasa isip ko. naramdaman ko nalang ito bigla. I started to like your calmness, your face when you smile, your small smile while petting shinzui and your sleeping face ” mabahang saad ko, tahimik lang si Lan habang nakatitig pa rin sa akin, para bang sinusuri ang bawat salitang binitiwan ko. Ilang segundo ang lumipas na parang oras para sa akin ay hindi niya binawi ang tingin niya. Nakakatunaw, pero hindi ako umiwas. he need to see how serious I am now that I'm not confused.
"So, what now?" Tanong niya sa wakas, mababa ang boses, pero malinaw ang tanong—hindi lang para sa akin kundi para sa aming dalawa.
Huminga ako nang malalim, naramdaman ko ang bigat ng mga sumunod kung sasabihin. "Hindi ko alam, Lan. Pero ang alam ko, hindi ko na kayang itago ang nararamdaman ko. Hindi ko alam kung paano tayo, kung ano mangyayari. But I can’t pretend that I dont or treated you as a friend or a roommate."
Tahimik siyang tumingin sa akin, mukhang nag-iisip nang malalim. Maya-maya pa, tumayo siya mula sa kinauupuan at naglakad papalapit sa bintana. Nakatingin siya sa labas, pero alam kong naglalaro sa isip niya ang mga sinabi ko.
"I'm scared, Xian," bulong niya, halos hindi ko marinig. "I don’t know how to handle this. Hindi ko alam kung paano haharapin to... what you feel, what I feel."
Tumayo ako mula sa kinauupuan ko, naglakad papunta sa kanya. "Hindi mo kailangang malaman lahat ngayon. We don’t have to figure everything out right away, Lan." Tinignan ko siya, naghihintay na tumingin din siya sa akin.
"Pero gusto ko lang malaman mo na hindi kita pipilitin sa kahit anong bagay. I will just show my affection towards you and we will take this slowly, kung ano man to."
"Slowly..." inulit niya, bago tumingin ulit sa akin. "Okay... slowly."
The silence between us feels heavy. I lightly tugs the end of Lan shirt. I'm trying to get his attention l.
“Okay, Lan,” my voice softer than usual. “We’ll just go with the flow, no pressure.” I said to him
“But, I wanted to hug you, Lan. Can I?” I said, I want to hug him, I want to feel like this is not a dream, a want to embrace him in my arms.
I watch him carefully, searching his expression for any hint of emotion. Lan face doesn’t change much, just that stoic unreadable stare.
then, slowly he nods. I steps in and wraps my arms around Lan, pulling him into a firm embrace. His warm, familiar heat lingered in, against my body.
“I miss you, Lan,” I whisper to him that surely he can hear it clearly.
"Please don’t be mad at me any longer.” I said pleadingly, para na akong mababaliw ka o-overthink kanina. There is a beat of silence. I can feel my own heart pounding, can hear my own breathing.
I just hug him, neither of us is talking but it is enough for me. gusto ko pa sya na yakapin ng matagal pero kailangan ko ng bumitaw dahil I can feel his slightly tap in my shoulder, to remind me that I need to stop embracing him.
