Now I remember | F1 | #2

Rozdział 17.

Niedziela nie jest tak przyjemna, jak przewidywałam. Od rana Kika zabrała mnie na siłownię, aby rozładować emocje, co chwilowo pomogło, ale po powrocie było jeszcze gorzej.

Zamówiłyśmy jedzenie na wynos i usiadłyśmy do oglądania wyścigu przed telewizorem. Przez cały czas ze sobą nie rozmawiałyśmy, do momentu, kiedy nie pojawiła się flaga w szachownicę. Daniel dojechał na wysokim, szóstym miejscu, na co zaczęłam piszczeć i skakać w mieszkaniu, będąc z niego cholernie dumna. Kika wykorzystała ten moment, nagrała filmik dając zbliżenie na mnie i telewizor, gdzie jej chłopak również dojechał w punktach i podpisała "Nasi chłopcy".

Zrepostowałam jej relację, dodając na swoją, bez dodawania zbędnych komentarzy. Sprawdzałam telefon kilka razy, czy aby nie zareagował w wiadomości, nie opublikował tego u siebie, ale nastała cisza. Na moje wiadomości również nie odpowiadał. Jakby zapadł się pod ziemię, ale wiem, że tam jest. Wiem, że wszystko w porządku, że zapewne jest w euforii i cieszy się z wyniku na koniec wyścigu, ale niesamowicie bolało mnie to, że mimo złożonej obietnicy, nie mogłam cieszyć się z nim.

Powinnam tam być, zadzwonić do niego, powiedzieć jak bardzo jestem z niego dumna i na pewno osiągnie jeszcze więcej, bo tak bardzo w niego wierzę, ale zamiast tego, nastała cisza, bo on nie reagował na moje telefony i wiadomości. Nie byłam pewna nawet, czy jest szczęśliwy, czy bardziej obojętny i przejęty naszą wczorajszą kłótnią, zamiast cieszyć się ze swojego małego zwycięstwa. 

Przez to czułam się naprawdę koszmarnie i przetwarzałam w głowie czarne scenariusze. Przywoływałam jego słowa w głowie, jak zarzucił mi, że pomyślałam, że stan zdrowia Charlesa to jego wina, jak wspomniał, że Leclerc powiedział, że jest taki jak Theo, a ja nie potrafiłam go przekonać, że jest inaczej. 

Nie pozwolę mu tak myśleć, ale w takim razie dlaczego nie wykazałam się większą kreatywnością i nie potrafiłam sprawić, aby mi uwierzył? Przecież wiem, że to nieprawda.

Przeżywałam z nim gorsze momenty, a teraz czułam się odpowiedzialna za kolejne podłe wydarzenia, które musiał przeżywać.

Nie zasłużył na to.

Powrócił atak paniki sprzed wyjazdu do Francji, kiedy myślałam tylko o tym, jak bardzo na niego nie zasługuję. Znów czułam się tak samo.

Dobiłam się komentarzami, które czytałam w sieci, że Daniel jest tym złym, bo odbił dziewczynę Charlesowi, że on miał mnie pierwszą, z tego co dowiedzieli się po wcześniejszym wywiadzie. Oczywiście ja byłam w tym wszystkim najgorsza, bo skakałam z kwiatka na kwiatek i teraz wszystkie teorie się potwierdzały. Ludzie mnie obarczali za wszystkie problemy z chłopakami, wyłapywali ich smutne spojrzenia w swoim kierunku, za stan zdrowia Charlesa, za limo pod okiem u Daniela.

Byłam znów wrogiem publicznym. 

Czytałam na swój temat rzeczy, przez które całe popołudnie przepłakałam w ramionach Kiki. Nie musiałam nawet nic mówić. Po prostu tuliłam się do jej ciała, popadając w histerię. Przez komentarze, przez kłótnie z Danielem, przez powrót Theo. Wszystko do mnie trafiło, że pobyt w Monaco znów dla mnie był koszmarem, a ja jestem okropną osobą.

Momentami w mojej głowie pojawiały się wspomnienia związane z Charlesem, jaka byłam dla niego okropna. Myślałam o tym, co było, gdy byliśmy nastolatkami, jak go zbywałam, jak o mnie dbał, a ja potrafiłam wykrzyczeć mu w twarz, aby zając się swoim życiem, a nie pilnował mojego. Myślałam o tym, że nie zawsze zachowywałam się wobec niego w porządku, a on i tak stał po mojej stronie i nie potrafiłam przywołać jego zachowań, przez które teraz nie rozmawialiśmy. Nie dopuszczałam ich do siebie, bo wszystko było moją winą.