Love On The Edge: Between two Flames | BOOK 2

Το όρια ενός πειράγματος.

Η Ελίζ, βλέποντας την εκφραστικότητα του προσώπου της Άλεξ, την πλησίασε. «Ε, Άλεξ, τι συμβαίνει; Μήπως έχεις θέματα με τον Τάιλερ;» ρώτησε με ύφος απορίας.

Η Άλεξ την κοίταξε, αλλά δεν ήξερε τι να απαντήσει. Το μόνο που ήθελε ήταν να ξεχάσει τη συνάντησή τους. «Απλά είναι... δεν ξέρω, έχει κάποιο ζήτημα,» είπε τελικά, αποφεύγοντας να αποκαλύψει την αλήθεια.

«Φαίνεται ότι υπάρχει μια ένταση ανάμεσά σας. Μάλλον πρέπει να χαλαρώσετε λίγο,» είπε η Ελίζ, γελώντας ελαφρά. Η Άλεξ της έριξε μια αυστηρή ματιά.

«Δεν είναι ακριβώς έτσι,» αντέτεινε η Άλεξ, αλλά η Ελίζ είχε ήδη καταλάβει ότι η κατάσταση ήταν πιο περίπλοκη.

Το κουδούνι χτύπησε και οι μαθητές μπήκαν στην αίθουσα. Η Άλεξ μπήκε με γρήγορο βήμα, σήκωσε το βλέμμα της και είδε τον Τάιλερ να κάθεται στο πίσω μέρος με ένα πονηρό χαμόγελο. Η καρδιά της χτύπησε γρήγορα, αλλά έκανε το καλύτερο δυνατό για να τον αγνοήσει.

Στη θέση της, με το βλέμμα στραμμένο μπροστά, προσπάθησε να εστιάσει στο μάθημα. Ο Τάιλερ, όμως, συνέχιζε να την κοιτάζει, και οι σκέψεις του την αποσπούσαν. Ήξερε ότι η κατάσταση δεν θα τελείωνε εύκολα.

Η ώρα περνούσε, και η ένταση ανάμεσα στην Άλεξ και τον Τάιλερ δεν έλεγε να μειωθεί. Κάθε κρυφή ματιά που αντάλλασσαν, κάθε μικρή χειρονομία, φαινόταν να εντείνει την κατάσταση. Η Άλεξ προσπαθούσε να παραμείνει ήρεμη, αλλά ο Τάιλερ δεν βοηθούσε καθόλου.

Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, ενώ οι περισσότεροι μαθητές είχαν ήδη βγει από την αίθουσα, η Άλεξ καθόταν ακόμα στο θρανίο της, κοιτάζοντας τις σημειώσεις της. Ο Τάιλερ πλησίασε ξανά, με το γνωστό πονηρό χαμόγελο που την έκανε να τρελαίνεται. Χωρίς να πει λέξη, έριξε μια ειρωνική ματιά στα βιβλία της και χαμογέλασε.

«Είμαι σίγουρος ότι σκέφτεσαι ακόμα αυτό που σου είπα,» της ψιθύρισε, σκύβοντας λίγο προς το μέρος της.

Η Άλεξ τον κοίταξε ψυχρά, αλλά δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον εκνευρισμό που ανέβαινε μέσα της. «Ποιο από όλα, Τάιλερ; Πες μου, τι νομίζεις ότι με απασχολεί;»

Εκείνος χαμογέλασε ξανά, κάνοντάς την να βράζει. «Μην παριστάνεις ότι δεν σε ενδιαφέρει. Μάλλον είσαι πιο μπλεγμένη απ' ό,τι θες να παραδεχτείς.»

«Ίσως είμαι, ίσως και όχι. Αλλά δεν θα το μάθεις ποτέ,» απάντησε εκείνη με έναν τόνο που τον προκαλούσε. Τον κοίταξε στα μάτια, χωρίς να ρίξει το βλέμμα της ούτε στιγμή.