අවර්ණ (BL Ongiong)

04 පරිච්චේදය

මනීශා ගිය ඉක්මනටත් වඩා වේගෙන් ආයෙම ආවා.. ටිකක් විතර කලබයක් වගේම බයක් ඒ ඇස් වෙලා ගෑවිලා තිබුණා..
සැරින් සැරේ හෙමින් හතිදාන ගමන් මනීශා කතා කරන්න ගත්තා.. එයාගෙ කටහඬ පවා බිඳිලා ගිහින් කියලයි මට හිතුනෙ..

"දෙවුරම්..  ම්... මාත් එක්ක එන්න... ම-මහප්පා නෑ.."

මනීශා මන් දිහා නොබලම ඈත් දොල පාර දිහා බලාගෙනම කිව්වා.. ඒ තත්පර දෙක තුනට මගෙ ඇස් මගාරින්න මනීශා උත්සාහ කරනව කියල මට තේරුම් ගියා..

"ම.. මනිශා..."

"වරෙන් යන්න.. මෙතන ලතවෙන්නෙ නැතුව..."

මනීශගෙ ඇස් තිබ්බෙ දොළ පාරෙ එහාම කොනේ...  ආයෙම පාරක්..?  හරියට දොල පාරෙ දිගක් පලලක් හොයන්න වගේ එයා ඈත බලන් ඉන්නවා ... මනීශා මගෙ අතින් අල්ල ගත්තා.. ඒ අත් ගැහෙනවා.. 

"මනි... ශා.."

මගෙ කටහඬ බිඳිලා ගිහින්.. මට කතා කරන්න ඕන උනත් කටහඬ පිට උනේ හරි දුර්වල විදිහට.. ඒ හටඬ මනීශාට ඇහුනද නැද්ද කියලවත් මට විශ්වාසයක් තිබ්බෙ නෑ...

"බය වෙන්න දෙයක් නෑ... හැමදේම හොදින්.. කිරි අම්මා.. එයත් හොදින්..."

මන් ප්‍රශ්න අහන්නෙත් නැතුවම එයා උත්තර දෙනවා..  මනිශගෙ ගැහෙන අත් මුළු කාලෙ පුරාවටම මගෙ අත් එක්ක පැටලිලා තිබුණා.. එයා හිටියෙ එයාවම සංසුන් කරගන්න ගමන්..  මනීශා එයාගෙ ගැහෙන අත් වලින් තව ටිකක් තදට මගේ අත අල්ලා ගත්තා... ඒත් මැණික් කටුව ළඟින් අත එන්න එන්නම තද වෙනකොට මට කිරි අම්ම ගැන දැනුනෙ බයක්...

'මොනවද දෙවියනෙ මේ වෙන්නෙ...?''

අපි පුළුවන් තරම් ඉක්මනට ගෙදරට ආවා.. ගෙදර මිදුල පිස්සන් කොටුවක් වෙලා තිබුණෙ.. වෙනදා මිදුල පුරාවට තිබුණු රටා කිසි දෙයක් අද පේන්න තිබුනෙ නෑ.. කිරි අම්මා හැමදාම හවස රටා තියල හරි ලස්සනට අතුගාන මිදුල අද හැඩිවෙල විනාස වෙලා තිබුණා.. ඒ එක්කම ගෙදර මිදුලෙම කිරි අම්මා එයාගෙ දරුවො තරම්ම ආදරෙන් හදපු බෝගන් විලා පැල සීසීකඩ විසිරිලා තිබුණා... ඒවගෙ අතු ඉති කැඩිලා ගිහින්.... මල් කොළ සීසීකඩ විසිරා ගිහින්.. බිදුණු සිමෙන්ති පෝච්චි වල කෑලි හැමතැනම... කිරි අම්මා ඒ බෝගන් විලා පැලවලට ආදරේ කල තරම් දන්නෙ මම විතරයි.. බඩේ තියන් වදපු දරුවො ගානට එයා ඒවට ආදරෙන් සැලකුවා.. බෝගන් විලා මල් හැදෙනකොට  ගස්වල කොළ නොපෙන තරමටම මල් හැදෙනවා මට තාම මතකයි.. කිරි අම්මගෙ ආදරෙට බෝගන් විලා ගස් අනිත් පැත්තට උන්දැට ආදරෙ කලේ ඒ විදිහට... ඉදල හිටලා කිරි අම්මව තරහ ගස්සන්න හිතාගෙන බොගන් විලා ගස් වලින් මල් කඩන්න ගිහින් පිට මැද්දට හොදවයින් කුඩපාරවල් ඉහේ කෙස් ගානට මන් ගුටි කන්න ඇති..  මට එහෙමම බිම ඉන්දුනා..දරුවො වගෙ ආදරෙන් හදපු දේවල් කුණු ගොඩවල් ගානට මිදුල පුරාම තියෙන එක මගේ මොලේ තවත් අවුල් කලා.. මගෙ අත් මිදුල පුරාම ඉබේටම වගේ එහෙ මෙහෙ ගියා.. මිදුලෙ වැලි අද වෙනදාටත් වඩා රළු වෙලා... වෙනද තිබුණු සිදුම් සිනිඳු වැලි අද කොහේදෝ ගිහින්... මන් ඒ දිහා හිස් හැඟීමෙන් බලන් හිටියා..  මුල් වලින්ම ගැලවිල විසි උණු බෝගන් විලා පැලයක් මගෙ අතට ආවිත් තිබුණා.. ඒත් ඒ කොයි වෙලේද කියන්න මන් දැනගෙන උන්නෙ නෑ...