The boy next door

~8ο κεφάλαιο~

-----> lifehouse, it is what it is

Σήμερα ξύπνησα με νεύρα!! Καθόλου προτώτυπο θα μου πείτε μιας και λίγες φορές έχω νεύρα... Δεν φταίω εγώ όμως. Φταίνε οι ηλίθιοι άνθρωποι που με νευριάζουν συνεχώς! Μετά αναρωτιούνται γιατί είμαι αντικοινωνική... Οπότε όπως έλεγα ξύπνησα με νεύρα, διότι η πολυαγαπημένη μου μητέρα αποφάσισε να βάλει ηλεκτρική σκούπα 7 η ώρα το πρωί. Για όνομα του θεού δηλαδή!! Έτσι ετοιμάστηκα γρήγορα και έφυγα για το σχολείο νωρίτερα.

Ήμουν στο διάδρομο του σχολείου με την Χρύσα και συζητούσαμε. "Έλα πρέπει να πάμε σε αυτό το πάρτυ. Θα πάει σχεδόν το μισό σχολείο, δεν γίνεται να το χάσουμε..." Με παρακάλεσε. Με είχε πρίξει με αυτό το πάρτυ που γινόταν αύριο στο σπίτι του πιο δημοφιλούς παιδιού του σχολείου. "Πφφ καλά, καλά θα πάμε απλά σταμάτα να με πρίζεις με αυτό το πάρτυ" Πήδηξε από την χαρά της. "Ναι πάντα στο τέλος υποκύπτεις! Σου υπόσχομαι θα περάσουμε τέλεια". Φαινόταν οτι ήθελε πραγματικά να πάει, πώς μπορούσα να της πώ οχι. "Το κάνω μόνο και μόνο επειδή είμαι καλώς άνθρωπος" της είπα με το πιο μεγάλο χαμόγελο μου. Εκείνη την στιγμή η κεντρική πόρτα του σχολείου άνοιξε και εμφανίστηκε ο Χρήστος. Ενώ άρχισε να διασχίζει τον διάδρομο, μια παρέα μαθητών τον κοίταξε περίεργα και άρχισαν να γελάνε δυνατά. Μετά ακολούθησε και μια άλλη παρέα και μια άλλη και μια άλλη... Ώσπου όλο το σχολείο γελούσε μαζί του. Το σχέδιο μου είχε δουλέψει! Κατευθήνθηκε γρήγορα προς το μέρος μας. "Ρε κορίτσια έχω τίποτα στο πρόσωπο μου;;" Μας ρώτησε με ένα βλέμμα μπερδεμένο. "Στο πρόσωπο όχι, αλλά στο παντελόνι σου ίσως..." Του είπα προσπαθώντας να μην γελάω.

Έφυγε σαν αστραπή για τις τουαλέτες. Μετά από ένα λεπτό βγήκε έξω με ένα νευριασμένο βλέμμα στο πρόσωπο του. Φαινόταν σαν να ήθελε να σκοτώσει κάποιον... Μάλλον εμένα! "Εσύ... Εσύ το έκανες;" Με έδειξε με το δάχτυλο του λίγα εκατοστά μακριά από το πρόσωπο μου. Κοίταξα πίσω από τον ώμο μου ψάχνοντας κάποιον, μόνο και μόνο για να του σπάσω τα νεύρα. "Εγώ; Μα τί λες τώρα εγώ γιατί να κάνω κάτι τέτοιο" τον κοίταξα με το αθώο βλέμμα μου. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του και χωρίς να προλάβω να σκεφτώ, έσκυψε προς το μέρος μου και μου ψυθίρισε στο αυτί. "Αυτό σημαίνει... Πόλεμος" Με κοίταξε καρφώνοντας τα γαλάζια μάτια του πάνω μου. Δεν μπορούσα να κοιτάξω αλλού, ήταν σαν να υπήρχε μόνο αυτός και εγώ. Ευτυχώς έριξε το βλέμμα του στο πάτωμα, χαμογέλασε κρυφά νομίζοντας οτι δεν τον έβλεπα και έφυγε.