The boy next door

~13ο κεφάλαιο~

Ήμουν στο αμάξι με τον Αλέξη και πηγαίναμε ένας θεός ξέρει που... Δεν μου έλεγε. Έιναι έκπληξη λέει... Τρελαίνομαι για εκπλήξεις!

Πάρκαρε μπροστά απο ένα εστιατόριο. Νομίζω αυτή είναι η έκπληξη του. Φαίνεται αρκετά πολυτελές! Είναι πολύ εντυπωσιακά στολισμένο απο έξω, φαντάζομαι και απο μέσα θα είναι! Ξαφνικά ένιωσα ένοχη που με έβγαλε σε ένα τέτοιο εστιατόριο, δεν μου άξιζε! "Ξέρεις δεν χρειαζόταν να με φέρεις σε ένα τέτοιο πολυτελές μέρος... Μπορούμε να πάμε-" με σταμάτησε μπροτού προλάβω να τελιώσω. "Ζωή είναι εντάξει. Αυτά τα μέρη είναι για τις όμορφες δεσποινίδες" είπε και μου έκλεισε το μάτι. Αυτή τη στιγμη σίγουρα είμαι σαν παντζάρι!

Πήγαμε μέσα και μας οδήγησαν στο τραπέζι που είχε κρατημένο ο Αλέξης για εμάς. Η σερβιτόρα ήρθε και παραγγείλαμε αυτά που θέλαμε να φάμε. "Λοιπόν πως σου φαίνεται; Σου άρεσει;" με ρώτησε προφανώς για το εστιατόριο. "Ναι είναι πάρα πολύ ωραίο... Δεν συνηθίζω να βγαίνω σε τέτοιου είδους μέρη" του είπα και γελάσαμε μαζί. "Σήμερα είναι η τυχερή σου μέρα τότε..." μου είπε. Μετά συζητήσαμε για το σχολείο και τι θέλουμε να κάνουμε όταν τελιώσουμε. "Ώστε ψυχολογία ε;" με ρώτησε εντυπωσιασμένος. "Ναι...ξέρεις μου αρέσει η ιδέα να βοηθάω ανθρώπους όταν το έχουν ανάγκη. Πιστεύω θα είναι κάτι που θα μου ταιριάζει" του είπα. Ξαφνικά έπιασε το χέρι μου και με κοίταξε σοβαρά στα μάτια. "Πιστέυεις στις δεύτερες ευκαιρίες..; Δηλαδή άμα συναντούσες έναν άνθρωπο με πολλά προβλήματα και οτι έπιανε να καταστρεφόταν στην στιγμή θα τον βοηθούσες ή θα τον εγκατέλειπες;" με ρώτησε κοιτάζοντας μόνο εμένα και τίποτα άλλο. Γιατί μου ρωτάει κάτι τέτοιο; Είναι λίγο αν όχι αρκετά περίεργο. "Πιστέυω οτι όλοι οι άνθρωποι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία...σαφώς και θα βοηθούσα αυτόν τον άνθρωπο ποιά είμαι εγώ για να τον κρίνω". Φάνηκε να είναι πολύ ευχαριστημένος με αυτό που άκουσε.

Μετά απο αυτό αλλάξαμε συζήτηση και πήγαμε βασικά εγώ το πήγα προς τα εκεί το θέμα για τον Χρήστο. Ήθελα κάποιες απαντήσεις και ήμουν διατεθειμένη να τις πάρω. "Με τον Χρήστο απο πού γνωρίζεστε;" τον ρώτησα ήρεμη αν και από μέσα μου ήμουν φοβερά αγχωμένη για το τι θα μου πει. Δεν απάντησε αμέσως το σκέφτηκε πρώτα. "Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο" μου είπε. Μαλιστα... "Και γιατί δεν τον συμπαθείς;" του είπα πάλι προσπαθόντας να το παίξω χαλαρή. "Εε δεν μπορώ να συμπαθώ και όλους τους ανθρώπους συγνώμη κιόλας" δεν με ικανοποίησε η απάντηση του. "Έχει γίνει κάτι μεταξύ σας;" τον πίεσα πιο πολύ. Μου έδωσε ένα ενοχλημένο βλέμμα. "Πρέπει τώρα να μιλήσουμε για τον Χρήστο;" μου είπε ενοχλημένος. Ναι το ξέρω οτι δεν είναι σωστό στο ραντεβού μου με τον Αλέξη να μιλάω για τον Χρήστο αλλά τι αλλο να κάνω πρέπει κάπως να μάθω. "Καλά συγνώμη" του είπε και κατέβασα το κεφάλι μου. "Κοίτα θα σου πώ αλλά οχι σήμερα εντάξει;" κάτι είναι και αυτό! "Εντάξει" απάντησα.