The boy next door

~6o κεφάλαιο~

-----> Taylor swift, bad blood

Το ξυπνητήρι μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελό!! Κοίταξα το ρολόι και ήταν 8 ακριβώς. Τι; Μα πώς συναίβει αυτό; Ειμαί σίγουρη πως το είχα βάλλει στις 7:20 να χτυπήσει. Αλλά καθώς σηκώθηκα και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη παρατήρησα ότι τα μαλλιά μου είχαν ένα άσπρο κολλώδης πράγμα πάνω τους, το οποίο μύριζε ωραία και ήταν όλα ανορθωμένα σε στυλ καρφάκι. ΑΦΡΟΣ!Δεν θυμάμαι να έβαλα αφρό εχθές μετά το μπάνιο στα μαλλιά μου. Και τότε κατάλαβα! Ο Χρήστος!Ο σπαστικός γείτονας που μένει ακριβώς απέναντι μου. Φαντάζομαι αυτή είναι η εκδίκηση για την οποία με είχε προειδοποιήσει εχθές το βράδυ. Αυτό δεν θα το άφηνα έτσι αλλά τώρα έπρεπε να μπώ σφαίρα στο μπάνιο και να πάω γρήγορα στο σχολείο.

Μετά απο ένα τέταρτο είχα βγεί από το μπάνιο και είχα ήδη ετοιμαστεί πήρα την τσάντα μου και πήγα κατευθείαν στο σχολείο. Δεν είχα ξανακάνει δεκάλεπτο μπάνιο ποτέ στην ζωή μου αλλά σήμερα ήταν επήγουσα ανάγκη. Μόνο και έβλεπα μπρόστα μου αυτό τον βλάκα θα τον σκότωνα! Τώρα έπρεπε να σκεφτώ κάτι καλό, κάτι πολύ καλύτερο για να του ανταποδώσω. Αλλά δεν με φοβόμουν γιατί όταν επρόκειτο για σατανικά σχέδια ήμουν πρώτη.

Μόλις έφτασα στο σχολείο έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα προς την τάξη. Στο διάδρομο καταλάθος σκόνταψα και έπεσα πάνω σε ένα παιδί που δεν το είδα να στέκεται εκεί. "Είσαι καλά;" Μου πρόσφερε το χέρι του για να πιαστώ και μου σήκωσε την τσάντα. Του έριξα μια ματιά και πρόσεξα τα ανακατεμένα μελαχρινά του μαλλιά και τα καστανά του μάτια. Φαινόταν πολύ ωραίος! "Μμ χίλια συγνώμη, είμαι τόσο απρόσεκτη.... Βιάζομαι πολύ αυτή την στιγμή! Ευχαριστώ για την βοήθεια!" Του φώναξα καθώς απομακρινόμουν τρέχοντας από αυτόν.

Μπήκα στην τάξη και η καθηγήτρια της ιστορίας με κοίταξε με ένα βαριεστημένο ύφος. "Δεσποινής Ζωή βλέπω βρήκατε τον δρόμο σας τελικά. Θα μπορούσατε να μου εξηγήσετε τι σας έκανε να καθυστερήσετε μισή ώρα;" Μμμ... σηκώθηκα οχτώ η ώρα και διαπίστωσα ότι το κεφάλι μου ήταν γεμάτο αφρό, εξαιτίας ενός βλάκα!! Σιγά μην της έλεγα κάτι τέτοιο. " Με
πήρε λίγο ο ύπνος σήμερα, συγνώμη κυρία ". Της έδωσα το απολογητικό μου βλέμμα, αλλά μάλλον δεν έπιασε. " Να μην επαναληφθεί. Πήρες ήδη απουσία. Παρακαλώ τώρα πάρε την θέση σου".

Ευτυχώς το κουδούνι δεν άργησε να χτυπήσει. Βγήκα έξω από την τάξη και διέσχισα τον διάδρομο. Με την άκρη του ματιού μου πρόσεξα δύο παρέες κοριτσιών, μόλις πέρασα από μπροστά τους να με κοιτάζουν και να γελάνε δυνατά, χωρίς να τους ενδιαφέρει οτι τους έβλεπα. Με εμένα γελούσανε; Μάλλον ήταν ιδέα μου. Είδα την Χρύσα να τρέχει γρήγορα προς το μέρος μου. "Ζωή είσαι καλά..;;" "Εε ναι γιατί να μην είμαι;'' Της είπα απορημένα. "Τί δεν το είδες ακόμα;" Με ρώτησε και χαμήλωσε το κεφάλι της. "Τί να δώ; " αναρωτήθηκα.
"Εεε... λοιπόν θα στο δείξω αλλά σε θέλω ψύχραιμη ναι;" Έβγαλε το κινητό της και μου το έδωσε. Αυτό που είδα με έκανε να παγώσω... Ήταν μια φωτογραφία... Δικιά μου φωτογραφία! Ήμουν εγώ, προφανώς εχθές το βράδυ, κοιμόμουν με τον αφρό στα μαλλιά μου και να φοράω τις Micky mouse πιτζάμες μου. Φυσικά και την είχε ανεβάσει ο Χρήστος, ποιός άλλος θα το κανε; Είχε πάνω απο τριακόσια likes που σημαίνει ότι πρέπει να την είχε δεί τουλάχιστον το μισό σχολείο, αν όχι όλο. Είχα τόσα νεύρα! Δεν του έφτανε που με έκανε πρωινιάτικα την ζωή δύσκολη έπρεπε να με γελοιοποιήσει σε όλο το σχολείο! Πω ήθελα να φωνάξω και να ξεσπάσω πάνω σε κάποιον!! Και νομίζω ήξερα σε ποιον συγκεκριμένα.

Ήταν μεσημέρι το σχολείο είχε τελιώσει και ήταν ώρα να πάω σπίτι μου. Τον Χρήστο δεν τον είχα δεί καθόλου στο σχολείο και μπορώ να πώ καλύτερα, γιατί έτσι είχα χρόνο να σκεφτώ με ποιόν τρόπο να του την έφερνα και εγώ! Εντάξει το σχέδιο ήταν απλό. Πρώτα συμπεριφερόμουν χαλαρά, σαν να μην με πείραξε καθόλου και μετά έπαιρνα την εκδίκηση μου. Ναι μου ακουγόταν αρκετά καλό.

Μόλις βγήκα από την είσοδο είδα τον Χρήστο να περπατάει μόνος του. Χρειάστηκε να τρέξω λίγο για να τον φτάσω. "Γειά σου αγαπημένε μου φίλε". Προσπάθησα με όλη μου την δύναμη να κρύψω το δολοφονικό μου βλέμμα. Τρόμαξε λίγο με την απρόσμενη εμφάνιση μου. "Γειά σου και σε σένα υπναρού! Σοβαρά πρέπει να αρχίσεις να έρχεσαι στην ώρα σου το πρωί. Τι είναι αυτα τα πράγματα...;" Μου είπε και γέλασε πονηρά. Επεξεργάστηκε το πρόσωπο μου για ένα λεπτό για να δεί την αντίδραση μου. Όχι Ζωή μην του κάνεις την χάρη... "Εε ξέρεις μου έτυχαν κάτι μικροσυμπλοκές... Την επόμενη φορά πρέπει να είμαι πιό προσεκτική. Όλοι μας πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί!" Είπα τονίζοντας το 'όλοι'. Εντάξει φαινόταν από την έκφραση του ότι τον είχα μπερδέψει. "Έλα Ζωή μην μου κρατάς κακία. Εγώ σε είχα προειδοποιήσει εξαρχής και εσύ έκανες την επιλογή σου" Τί τώρα είναι δικό μου λάθος; Συγκρατήσου Ζωή! "Και άσε που ήταν τόσο καλή φάρσα! Θέλω να πώ όλοι μου λέγανε πόσο έξυπνο ήταν". Συνέχησε γελώντας όσο πιο δυνατά μπορούσε για να μου σπάσει τα νεύρα. Γέλα όσο προλαβαίνεις βλάκα. Στο τέλος θα δούμε ποιός θα γελάει! "Όχι δεν κρατάω καμιά κακία... Οι φίλοι κάνουν αστεία μεταξύ τους σωστά; " Με κοίταξε απορρημένα που σημαίνει ότι έπιασε το υπονοούμενο. ΝΑΙΙ!! "...Σωστά. Πάλι καλά γιατί προς στιγμής νόμιζα ότι θα θύμωνες ". Παίζει με τα νεύρα μου ακόμα. "Όχι καλέ...Δες τι σκέφτηκε τώρα..." Επιτέλους φτάσαμε μπροστά από το σπίτι, γιατί δεν μπορούσα να υποκρίνομαι περισσότερο. "Λοιπόν τα λέμε υπναρού..." Μου έδωσε το στραβό του χαμόγελο. "Θα τα πούμε... να είσαι σίγουρος γι'αυτό" Και με ένα σατανικό χαμόγελο έφυγα.

***
Ξέρω... επιτέλους το 6o κεφάλαιο. Συγνώμη που είχα τόσο καιρό να ανεβάσω αλλά είχα πολύ διάβασμα για το σχολείο (κόλαση)!!! Ελπίζω να σας αρέσει. Περιμένω γνώμες φυσικά!!! Φιλακιαα :))))))