The boy next door

~26o κεφάλαιο~

Άπλωσα το χέρι μου στο στρόμα του κρεβατιού, μέχρι που ένιωσα κάτι δίπλα μου ή μάλλον κάποιον. Ήξερα ακριβώς ποιός ήταν και ένιωθα τόσο χαρούμενη για αυτό.

Άνοιξα τα μάτια μου. Αυτός ακόμα κοιμόταν. Κοίταξα το κινητό μου που έλεγε 6:30 το πρωί. Αμέσως θυμήθηκα οτι πρέπει να γυρίσω σπίτι, γιατί οι γονείς μου σηκώνονται 7 για την δουλειά τους και άμα καταλάβαιναν οτι έλειπα θα ήμουν νεκρή!

Του άφησα ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο και έφυγα. Πήγα σπίτι μου και χώθηκα κάτω απο τα σκεπάσματα μου. Χαμογέλασα όταν θυμήθηκα τα χθεσινά γεγονότα. Αυτό που έκανε για εμένα ήταν μια πολύ όμορφη κίνηση! Με συγκίνησε ο βλάκας... Επίσης είμαι πανευτυχής που τα ξανα βρήκαμε! Νομίζω έχω πάθει κάτι σαν εξάρτηση μαζί του. Δεν μπορώ να τον αποχωριστώ!

Άκουσα το κινητό μου να χτυπάει... Το αγνόησα και συνέχησα να κοιμάμαι. Μετά απο ένα λεπτό ξανα χτύπησε. Άπλωσα το χέρι μου για να το ελένξω και είδα δύο μηνύματα απο τον Χρήστο.

-Θέλω να μιλήσουμε...
-Κοιμάσαι ακόμα ρε?

Κοίταξα το ρολόι και έλεγε 1 το μεσημέρι. Μάλλον παρακοιμήθηκα... Αμέσως σηκώθηκα ντύθηκα και του έστειλα που να συναντηθουμε. Στο γνωστό σημείο μου απάντησε δηλαδή στο πάρκο.

Βγήκα έξω και άρχισα να περπατάω. Δεν ήταν εκεί αλλά την ίδια στιγμή σταμάτησε ένα μαύρο αμάξι και αμέσως θυμήθηκα οτι ήταν το αμάξι που δανείζεται απο τον Μιχάλη.

Μου έκανε νόημα να μπω μέσα και το έκανα. "Γειά σου μωρό μου" μου είπε και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί. Εγώ έλιωσα που άκουσα την λέξη 'μωρό' μου. "Καλά είμαι εσύ;" Τον ρώτησα. "Όχι και τόσο, γιατί έφυγες σήμερα το πρωί;" Με ρώτησε παραπονεμένα, κάνοντας μια λυπημένη γκριμάτσα. Γέλασα μαζί του. "Τί να έκανα; Άμα ανακάλυπταν οι δικοί μου οτι έλειπα όλο το βράδυ τώρα θα ήμουν νεκρή!" Του απάντησα. "Και εγώ τι θα κάνω που θέλω να κοιμόμαστε μαζί;" Με ρώτησε πάλι παραπονεμένα. Δεν μπορώ είναι τόσο γλυκός όταν κάνει τέτοια! "Υπομονή! Μέχρι να τελιώσουμε το σχολείο και να έχουμε δικό μας διαμέρισμα και δεν θα χρειάζεται να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν" του είπα αρκετά σίγουρη για το μέλλον. Περίμενα την απάντηση του με αγωνία. "Μπα θα με έχεις βαρεθεί ως τότε και θα με έχεις στείλει απο εκεί που ήρθα..."μου είπε αστειεύοντας. "Ενώ εσύ δεν θα με έχεις βαρεθεί καθόλου!" Του είπα. Το βλέμμα του κλείδωσε με το δικό μου. "Εγώ ποτέ μωρό μου" είπε και έβαλε εμπρός το αυτοκίνητο.

Οδηγούσε εδώ και 30 λεπτά. Όλη την ώρα λέγαμε βλακείες, εγώ τραγουδούσα, αυτός με έβριζε και με κορόιδευε συνηθισμένα πράγματα. Δεν είχα ιδέα που πηγαίναμε. Ξαφνικά έκοψε ταχύτητα και σταμάτησε μπροστά σε μια παραλία. Κάτι μου θύμιζε αυτό το μέρος.... Ήταν όταν μου ζήτησε να τα φτιάξουμε. Ένα δάκρυ κύλισε από το μάτι μου. Κατευθειαν το έδιωξα αν και νομίζω οτι με είδε, γιατί χαμογέλασε.

Μου άνοιξε την πόρτα για να βγώ και κατευθυνθήκαμε προς την παραλία. Τα πόδια μου βούλιαζαν στην άμμο, όπως και την προηγούμενη φορά, αλλά δεν με πείραζε. Έκανε λίγο κρύο, εφόσον ήταν ακόμα περίοδος του χειμώνα.

Καθήσαμε κάτω και αυτός πέρασε το χέρι του στην μέση μου για να με τραβήξει κοντά του. Επικράτησε μια ησυχία ανάμεσα μας. Αποφάσισα να μιλησω. "Αυτό το μέρος το λατρευω!" Είπα κοιτάζοντας γύρω. Κούνησε το κεφάλι του συμφωνώντας μαζί μου. "Δεν θα διαφωνήσω. Εκείνη η μέρα ήταν η πιο ευτυχισμένη της ζωής μου!" Είπε ενώ με κοίταξε. Αμέσως κατάλαβα σε τι αναφερόταν και χαμογέλασα.

Εκείνη την στιγμή με κοιτούσε μέσα στα μάτια με θλίψη. "Ζωή συγνώμη... Συγνώμη που σε πλήγωσα για ακόμα μια φορά! Το να σου πώ ψέμματα για την Άννα ήταν μεγάλη μαλακία μου. Έπρεπε να σου πώ την αλήθεια... Ξέρω πόση κατανόηση δείχνεις πάντα, δεν ξέρω πως μου ήρθε να το κάνω αυτό. Είμαι μαλάκας μην το ψάχνεις! Με την Άννα δεν έγινε τίποτα απολύτως, μου είπε τις συνηθισμένες της παπαριες και την έδιωξα αμέσως. Η μοναδική που με νοιάζει είσαι εσύ και μόνο εσύ! Ξέρω οτι φέρομαι ανώριμα τις περισσότερες φορές αλλά είναι επειδή φοβάμαι μην σε χάσω. Σου υπόσχομαι δεν θα σε ξανα πλήγωσω ποτέ ξανά. Άν το κάνω ποτέ εγώ ο ίδιος θα φύγω μακριά σου γιατί σου αξιζει οτι καλύτερο" μου είπε με ειλικρίνεια.

Δεν ήξερα τι να πω! Είχα μείνει άφωνη... Πρώτη φορά μου μιλάει έτσι τόσο γλυκά. Καταλαβαίνω πόσο μετανιωμένος είναι. Τον έχω συγχωρέσει ήδη. Νοιώθω τόσα πολλά συναισθήματα αυτή τη στιγμή. Το μόνο που θέλω είναι να του δείξω πόσο και εγώ τον νοιάζομαι. "Ξέρεις πια πως οτι και να κάνεις δεν θα μπορέσεις ποτέ να με διώξεις μακριά ρε βλάκα! Είσαι οτι καλύτερο μου έχει συμβεί και δεν θα με χάσεις ποτέ!" Του είπα.

Είδα ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του. "Σ'αγαπώ..."μου είπε ψυθηριστά.

****
Hellooo there loves!! Αυτό το παρτ είναι πολύ γλυκουλη!!!:p θελω να σας πω ενα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την υποστήριξη που μου δείχνεται!! Σας αγαπώ<3 ελπίζω να σας αρεσει!
Επίσης ανέβασα το πρωτο κεφάλαιο της καινούργιας μου ιστορίας... Go check it!!<3
Φιλάκια:*